Imię:
Hareton

Nazwisko:
Earnshaw

Pseudonim:
Earny, Hary dla bliskich

Wiek lub data urodzenia:
5 listopada 1985 Roku Pańskiego

Pochodzenie:
Kornwalia

Miejsce zamieszkania:
Chwilowo brak stałego miejsca zamieszkania

Rodzina:
Historia rodziny Earnshaw raczej nie należy do tych z grona porywających opowieści o wielkim rodzie łowców. Nic z tych rzeczy. Ojciec Haretona, Steve, był zwykłym pracownikiem banku, aczkolwiek jego przykładność, zaradność i groteskowy niemalże perfekcjonizm pozwoliły mu na powolne wspinanie się po szczeblach kariery, by w końcu pod koniec swoich lat czterdziestych móc pochwalić się swego rodzaju majątkiem. Co zaskakujące, był przy tym krystalicznie uczciwy, co nieraz denerwowało bezpośrednich przełożonych Steva. Jednak gdy przyszedł kryzys bankowy, a wraz z nim znaczny spadek ufności wobec wszelakich bankierów, głowa rodziny Earnshaw dzięki swojej nieposzlakowanej reputacji wyszła na tym obronną ręką i tak może teraz się pochwalić intratnym stanowiskiem.
Matka Haretona, Victoria, była z kolei przykładną żoną dla swojego męża. Ponownie, co poniektórzy rzec by mogli, że zbyt przykładną. I z pewnością jest to przykrywka. Jak już jednak było mówione, historia rodziny nie sprawi raczej u osoby ją zgłębiającej większych emocji. Bowiem Pan i Pani Earnshaw darzyli siebie nawzajem nie tylko szacunkiem i wielką przyjaźnią, ale i szczerą miłością. Toteż cała czwórka rodzeństwa, chociaż wychowywana z pewną dozą surowości w duchu protestanckiej skromności i silnego patriotyzmu, obdarzona była gorącym uczuciem.
Choć Hareton jako najstarszy nie mógł korzystać jako dzieciak z majątku ojca, to jednak nigdy mu też nie brakowało pieniędzy. Częściej niż większość rówieśników wychodził z rodzicami do kina czy wesołego miasteczka. Każdą z swoich dwóch sióstr jak i najmłodszego członka rodziny, swojego braciszka, witał z nieskrywaną i szczerą radością.
Pochodzenie wpłynęło w znaczny sposób na filozofię młodego Earnshawa. Od kiedy poznał świat mroku, jego serce zapłonęło gorącą wiarą. Nie tyle w Boga, co głęboką potrzebą sprawiedliwości. On to bowiem miał przez całe życie dwójkę rodziców i ich miłość, liczne rodzeństwo, nie wspominając o wujkach, ciotkach, babciach, dziadkach i kuzynach. Bo chodź ich rodzina była nudna do bólu dla obserwatora z zewnątrz, to z wewnątrz była najwspanialszym miejscem do życia. Hareton nie mógł znieść faktu, że ktokolwiek mógłby rozbić taką rodzinę, jak jego.
Jak dokładnie Earnshaw został łowcą? To historia na kolejny akapit…

Historia/charakter:
Gdy Hareton obchodził swoje piętnaste urodziny, udał się późnym popołudniem wraz z swoim wujkiem na stary, aczkolwiek zadbany cmentarz w okolicy domu jego dziadków. Nazywali go nieraz Wichrowym Wzgórzem w nawiązaniu do słynnej powieści siostry Brontë. Tam, jakże stereotypowo, doszło do niemiłego incydentu. Widocznie świeżo przemieniony i niepanujący nad swym głodem wampir postanowił, wypełniony starymi stereotypami, uczynić z miejscowego mauzoleum swoją kryjówkę. Tego dnia jednak nie wytrzymał pragnienia i zaatakował jeszcze zanim słońce zdołało w pełni schować się za horyzontem. Przerażony Hareton nie wiedział, co czynić, gdy ciało młodej kobiety padło martwe na ziemię, a błyszczące czerwienią oczy skierowały się na członków rodziny Earnshaw.
Za to jego wujek wiedział jak najbardziej.
Wampir, osłabiony ostatnimi promieniami gwiazdy porannej jak i upojony własną energią, ruszył w dzikiej szarży na młodzieńca. Jednak jego wujek wyuczonym, perfekcyjnym ruchem obrócił pęd wampira przeciw niemu i posłał go w pobliską ścianę grobowca. Wyrwał zza pazuchy srebrzysty sztylet i staromodnie wyglądający pistolet. Jak się okazało, zabójczo skuteczny. Wampir bowiem wielu wniosków z swego działania nie wyciągnął i gdy rzucił się kolejny raz, ostrze ozdobiło jego bebechy. Naturalnie, było to za mało, by zabić upojonego krwią wampira, znacznie go jednak osłabiło. Ból otrzeźwił jego działanie. Lecz było już dla niego za późno.
Bo choć dziecię nocy było zdecydowanie szybsze i silniejsze niż wujek Haretona, to brakowało mu jakiejkolwiek finezji ruchów. Słońce osłabiało jego percepcję wzrokową, a sztylet w brzuchu nie należał do zbyt komfortowych warunków bytowych. Starcie więc, choć intensywne, było wyjątkowo krótkie i gdy wampir kolejny raz zamachnął się zdecydowanie zbyt mocno, starszy mężczyzna obrócił go lekko i szarpnął za ramię, wyłamując je z stawu. Drobna niedogodność dla kogoś z wampirzego rodu, nieprawdaż? Na tyle jednak niedogodna, by zaraz mózg oszalałej bestii ozdobiła salwa srebrnych kul.
Naturalnie, Hareton długo nie wierzył w to, co ujrzał. Któż może mu się dziwić? Jednak z czasem jego wuj wprowadzał go coraz głębiej w tajniki podziemnego świata. I tak zaczęła się długa wędrówka młodego łowcy…
Z uwagi na doświadczenia życiowe oraz wychowanie zarówno przez rodziców jak i swego wuja, młody Earnshaw jest silnym, pewnym siebie mężczyzną, chociaż dopuszcza do siebie możliwość, że może się mylić. Rzadko, ale jednak. Jego sztywny system wartości oparty jest w całości na Dekalogu i purytańskiej interpretacji zarówno Nowego jak i Starego Testamentu. Co prawda nie przeszkadzają mu, jak to nazywa jego ojciec, „wymysły współczesnego świata”, to trudno nazwać go osobą tolerancyjną. Aczkolwiek od czasu poznania podziemnego świata, uważa te problemy za mało istotne wobec plagi dzieciąt nocy.
Nie stroni od wina czy innych alkoholi, niemniej jednak rzadko można go ujrzeć pijanego. Będąc ścisłym, nigdy od czasu, gdy został łowcą. Wszelkim używkom, nie licząc oczywiście herbaty, mówi stanowcze „nie”. Chociaż lubi włóczyć się po barach, czyni to raczej z chęci poznania nowych ludzi jak i z sentymentu, bowiem zarówno z rodzicami, jak i potem z braćmi-łowcami chętnie uczęszczali w różne miejsca po skończonej robocie.
Darzy wielkim szacunkiem osoby starsze. Absolutnym autorytetem jest dla niego wuj, nazywany przez niego jak i wielu innych młodych łowców Staruszkiem. Hareton podąża pilnie za jego naukami, nigdy jednak nie zapominając przy tym o podstawowych wartościach wpojonych mu przez ukochaną matkę.

Orientacja:
Hetero, aczkolwiek, któż wie? Jest prawiczkiem.

Rasa:
Łowca

Ranga:
Fanatyk

Zawód wykonywany:
Brak, utrzymuje się z pieniędzy wujka, który z kolei zgromadził niemały majątek dzięki datkom co bardziej majętnych łowców. Aczkolwiek podejmuje się często drobnych prac zarobkowych.

Wygląd:
Zazwyczaj nosi obszerne, staromodne kapelusze, ostatnimi jednak czasy zrezygnował z noszenia chust, które  zasłaniały niemalże połowę jego twarzy. Zdobią je jasnoszare oczy o zaskakującej głębi, biorąc pod uwagę wiek mężczyzny oraz liczne zmarszczki poprzeplatane z drobnymi bliznami. Krótki zarost nosi zawsze nienagannie przycięty, zaniedbując go jedynie wtedy, gdy polowanie się przedłuża. Co swoją drogą zdarza się ostatnio często. Mimo to, mężczyzna dba o to, by nie zarastać za bardzo. Nie jest fanem gęstego zarostu.

Ogółem dba o swój wygląd, ubierając się jednak przy tym skromnie. Choć to nie szata zdobi człowieka, to jednak szacunek do pracy innych ludzi przejawia się również w dbaniu o dzieła ich rąk. Naturalnie, z uwagi na swoją profesję Hareton często jest zmuszany, by udać się do krawca, aczkolwiek należy to do jego tak zwanych „guilty pleasure”.
Jest szczupłym mężczyzną, o atletycznej budowie ciała, które utrzymuje w nienagannej formie. Trening nie sprawia mu specjalnej satysfakcji sam w sobie, jednak progres jak najbardziej, toteż w najbliższej przyszłości raczej nie dojdzie do tego, by mięśnie zostały przykryte warstwą zbędnego tłuszczyku.
Czy wspominałem może, że Hareton nie posiada lewej ręki? Ach, rzadko to widać, gdyż nosi na swej lewej protezie długie, grube, skórzane rękawice, ale pozwólcie, że opowiem o tym dalej…

Wady:
- brak, jest chodzącym ideałem;
-nie licząc pewnej dozy nieśmiałości wobec osób zajmujących się nierządem, uzależnionymi od używek wszelkiej maści czy innych tego typu person;
- nie odnajduje się też na salonach, ale to chyba zaleta?
- purytanin religijny – ponownie, powinniśmy to uznać za zaletę;
- bywa momentami, może czasami jedynie zaślepiony, stawiając swojego wuja jako autorytet absolutny. Ale to świadczy o jego rodzinności!
- nie radzi sobie z technologią – smartfon to już całkiem sporo jak na niego;
- nie lubi zabijać i unika zabijania (ogółem, nie tylko ze swojej strony), kiedy to tylko możliwe. Nigdy nie zabił człowieka i unika wszelkich możliwych wypadków śmiertelnych, nawet jeśli oznacza to ucieczkę ofiary, na którą poluje;
- a poza tym to jest idealny.

Zalety:
- dosyć wszechstronnie wykształcony;
- zdecydowany pragmatyk, wie, że sam świata nie zawojuje;
- nie ma skrupułów w zabijaniu potworów, w tym i zaliczanych przez niego do tego zacnego grona wampirów;
- szybki i silny, nawet jak na łowcę;
- świetnie radzi sobie zarówno z bronią białą, jak i palną;
- zdradza genialne predyspozycje do zostania Mistrzem Łowów – najlepszym łowcą, jakiego zna Europa. Obecnie tytuł ten piastuje jego mentor i wujek

Zainteresowania/hobby:
Życie Haretona nie pozwala mu na korzystaniu ze zbyt wielu dobrodziejstw tego świata, aczkolwiek i on ma swoje słabości. Interesuje go poezja, uwielbia też wszelakie antyki, pamiątki powiązane z jego miejscem pochodzenia. Jedną z jego „guilty pleasures” są przymiarki fraków, garniturów i wszelakich innych eleganckich ubiorów i zdarza mu się na nie wydać więcej, niż powinien, aczkolwiek zawsze czyni to używając pieniędzy zarobionych prywatnie lub dostarczonych mu przez prywatnych sponsorów, nie zaś z kasy łowców.
Do tego uwielbia psy. Nawet jednego „pieska” posiada.