Nie mogłam na niego patrzeć, nie chciałam widzieć go w takim stanie. Moje serce sypało się z każdą kolejną chwilą. Wtuliłam twarz w rękę którą dotknął mojego policzka i pocałowałam jej wewnętrzną część. Zaraz po tym oparłam swoje czoło o jego lekko gładząc szyje rękami.
- Ciii... już dobrze... wiem... - szepnęłam i złożyłam po jednym pocałunku na każdym jego zamkniętym oku.
- Jest dobrze... to ja cię przepraszam... tak bardzo przepraszam - mówiłam ściszonym głosem i tym razem po moim policzku popłynęły łzy.
Na cios włóczni na moment zacisnęłam dłoń na jego koszuli i mimo że próbowałam zdusić to w sobie to cicho jęknęłam. Puściłam wampira łapiąc odstającą część włóczni, czułam jak srebro pali mnie od środka jednak tak jak postanowiłam po prostu się temu poddałam. Kaszlnęłam krwią i straciłam równowagę, tylko włócznia utrzymywała mnie na kolanach.
- Cholera... naprawdę Cię kocham... - normalnie teraz pewnie uciekła bym wzrokiem żeby nie widział jak się rumienie ale nie było już takiej potrzeby. Powoli odpływałam w błogą ciemność.

- Hmpf, interesujące, Tenebris...Naprawdę interesujące...
Głos wampirzycy brzmiał tym razem zupełnie inaczej. Był zwyczajny. Owszem, wciąż raczej dziewczęcy, ewentualnie przynależny nastolatce, ale nie niósł za sobą chłodnej obietnicy. Zaraz zresztą za tymi słowami cała wizja rozpłynęła się. Zostały tylko Virgo i Elana, otoczone czystą, niczym nieskażoną zielenią.
Dziewczynka dosyć szybko zmieniła wygląd. Przybrała postać nastolatki, ubranej w czerń. Ale już o normalnym, dosyć bladym kolorze skóry. I różki również gdzieś zniknęły, a nienaturalnie potężna aura rozpłynęła się w powietrzu.
- Gratuluję, Tenebris. Byłam przekonana, że spróbujesz jednak ją zabić, a tu proszę... To było interesujące doznanie, nie sądzisz?
Nastolatka była uśmiechnięta. Szczerze i wesoło. Nie był to uśmiech budzący grozę jak w przypadku Elany. I chociaż cała sytuacja do szczęśliwych nie należała, to jednak z jakiegoś powodu słowa dziewczynki podnosiły na duchu.

W pewnym momencie ból zniknął i byłam już niemal całkowicie przekonana że nie żyję kiedy usłyszałam ten głos. "Nawet po śmierci będzie mnie prześladować?!" syknęłam w myślach ale wtedy otworzyłam oczy. Wkoło było zupełnie inaczej, tak milej i zielono. Gdy spojrzałam na Elane zaczęła się zmieniać a ja musiałam na chwilę zakryć twarz dłońmi. Te wszystkie emocję jakie się we  mnie kołatały, musiałam się uspokoić. Na słowa dziewczyny jednak zaśmiałam się lekko i spojrzałam na nią szarymi oczami.
- Chciałam... ale, nie tak... nie takim kosztem... I na pewno użyła bym innego wyrażenia na to wszystko niż interesujące... powiesz mi kim jesteś i co się tutaj dzieje? - zapytałam spokojnie.
Mimo tego wszystkiego czułam swego rodzaju ulgę.

- Jestem jedną z wróżek z Starodrzewa.
Dziewczyna stwierdziła to spokojnym, pogodnym głosem, jakby całe to zdanie winno wszystko wampirzycy wyjaśnić. Zadreptała lekko w miejscu, jakby tańcząc sama ze sobą i uśmiechnięta ponownie zwróciła się do Virgo.
- Och, dla mnie to był interesujące. To był taki test osobowości, powiedzmy! - wróżka zachichotała delikatnie, ale wcale niezłośliwie - Ale ale, dosyć o mnie. Powiedz lepiej, Tenebris, czego TY się nauczyłaś?
Dziwne, szaro-czarne oczy dziewczyny opalizowały, gdy ta wpatrywała się w wampirzycę. Była ciekawa widocznie nie tylko jej odpowiedzi, ale i całej postaci Virgo.

No tak, morderstwo w lesie. Powoli wszystko wróciło, czyli to nie był sen a szkoda. Ile dała bym za o żeby się obudzić i móc nigdy nie popełnić błędów które popełniłam. Uniosłam lekko brew, "test osobowości" tylko po co to wszystko? Na jej pytanie skrzyżowałam ręce na piersi i przymknęłam lekko oczy odtwarzając to co się odbyło przed chwilą.
- Zakładam że nie chodzi ci o to że w końcu powinnam zacząć nosić przy sobie jakąś broń z srebrem - zażartowałam ale zaraz spojrzałam na nią już poważnie.
Czy się czegoś nauczyłam? Na pewno zdałam sobie dosadnie sprawę z swoich błędów i tego że każda moja decyzja może mieć konsekwencję w przyszłości. Przypomniałam sobie Roderyka i jego łzy na co znów przeszły mnie ciarki. Spojrzałam na dziewczynę smutno.
- Wiesz... sądzę że niczego nowego... wszystko czego się dowiedziałam tak na prawdę już wiedziałam... choć może nie ze wszystkiego zdawałam sobie sprawę... Nie... nie do wszystkiego się przyznawałam. - powiedziałam szczerze.

Wróżka klasnęła lekko w dłonie, przy czym dźwięk wydany przez nie był zaskakująco głośny. Zaśmiała się kolejny raz w wesołym piruecie i zatańczyła lekko, po czym wróciła szybko do wampirzycy.
- Czyli jednak nauczyłaś się dużo! - dziewczyna wyszczerzyła się szeroko, po czym spojrzała wprost w oczy Virgo - A ja dzięki tobie przypomniałam sobie, czym jest życie.
Wróżka rozejrzała się dookoła i odsunęła lekko od wampirzycy. Nie z niechęcią. Po prostu wyglądała, jakby chciała dokładniej obejrzeć cały ogród. Dopiero po chwili przemówiła.
- Wiesz...zdaję sobie sprawę, że to dla ciebie trudne, ale... ten ogród jest piękny. Sądzę, że powinnaś o niego dbać.
Kolejny ciepły uśmiech ozdobił oblicze wróżki. Wyciągnęła ku niej dłonie, szeroko rozkładając ręce.
- Wybaczysz mi, że to zrobiłam?
Nastolatka była wesoło uśmiechnięta i czekała na odpowiedź wampirzycy. Gdy ta jednak jej udzieliła, zamarła na chwilę. A cały ogród rozkwitł w wszystkich kolorach setkami kwiatów i pąków krzewów. Czemu więc nagle zrobiło się tak zimno? I czemuż twarz wróżki wykrzywiła się w grymasie strachu?

Wciąż czułam się tym wszystkim przytłoczona, te wydarzenia... prawdziwe czy nie, na pewno pozostaną w pamięci. A jednak widząc uśmiech dziewczyny nie mogłam się powstrzymać od delikatnego uśmiechu. Podążyłam za jej wzrokiem oglądając kwitnący. Miała rację, był piękny a jednak dalej czułam ukłucie w klatce piersiowej. Mimo to spojrzałam na wróżkę i przytaknęłam.
- Pewnie masz rację... Dosłownie jak i w przenośni - zaśmiałam się lekko.
Po jej pytaniu nie myślałam długo nad odpowiedzią.
- Tak... to było... bolesne chyba w każdym możliwym aspekcie... ale mimo wszystko pomogłaś mi coś zrozumieć... i jeszcze raz mieć go w ramionach. - po odpowiedzi nagle poczułam chłód.
Otuliłam się swoimi ramionami lekko się kuląc gdy zobaczyłam wyraz twarzy dziewczynki.
- Co się dzieje?

Wróżka, która jeszcze do niedawna była przecież tak potężna, a jej senna mara tak prawdziwa, nagle cofnęła się parę kroków do tyłu. Jej dolna warga drżała, sprawiając, że słowa przez nią wypowiadane były zniekształcone. Ale Virgo doskonale rozumiała każde jedno.
- To nie powinno się dziać... Powinnyśmy obie się właśnie wybudzać...
Nastolatka nagle upadła na kolana i wrzasnęła. Krótko, przeraźliwie. Złapała się obiema rękoma za głowę i zapłakała. Każda jedna jej łza przeszywała serce wampirzycy bólem.
- Virgo, proszę, ratuj... - wyszeptała tylko, po czym nagle rozpłynęła się.
Tenebris nie wiedziała, co dokładnie się stało, ale wiedziała, kiedy drobna postać zjawiła się za jej plecami. Stała wśród kwitnących krzewów i leniwie obracała kwiatek w swoich cieniutkich palcach. Z uśmiechem spoglądała na Virgo. Uśmiechem, który mógłby rzucić setki, tysiące i miliony na kolana.
- Och Tenebris, naprawdę sądzisz, że byłabym tak bezpośrednia? Ranisz mnie.
Głos Córy Olszy był delikatny, subtelny. Niósł za sobą cudowną, kuszącą obietnicę. A ogród Tenebris nigdy nie rozkwitał tak pięknie i obficie, jak w jej obecności.

Czułam że coś jest nie tak, wróżka nawet nie musiała nic mówić. Jednak gdy upadła doskoczyłam do niej otulając ją ramieniem. Krzywiłam się za każdym razem gdy ostry ból przeszywał mi serce i zagryzałam wargi żeby nie krzyknąć. Wtedy też wróżka zniknęła, chwilę nie wiedziałam co się dzieje. Tylko chwilę, gdy poczułam obecność za sobą nie musiałam się odwracać żeby wiedzieć kto to.
- Elana... na prawdę powinnam wziąć sobie do serca noszenie srebra przy sobie... - powiedziałam wstając z kolan, byłam jednak zupełnie spokojna.
Odwróciłam się do wampirzycy i zlustrowałam ją wzrokiem.
- Przeprosiła bym... ale ty też nie specjalnie przejmujesz się ranieniem innych prawda? Zgaduję że ty jesteś już prawdziwa? Czego chcesz?

Księżniczka Olszy przesunęła leniwie dłonią po pobliskim krzewie. Rozkwitł on setkami pięknych pąków we wszystkich kolorach tęczy. U jej stóp kwitły drobne kwiatki, gdy ta przechodziła powoli po ogrodzie. Zachichotała lekko, gdy drobna sójka usiadła jej na ramieniu. A mimo to, Virgo nie miała wrażenia, że wampirzyca ją ignoruje. Wręcz przeciwnie. Córa Pani Mgieł uważnie słuchała każdego słowa Dziedziczki Tenebris.
- Prawdziwa? To pojęcie względne. To wciąż jest sen. Mara. Ułuda. Semantyka jest nieistotna. Ale tak, rozmawiasz z moją świadomością, nie zaś z wróżką. Bo zgaduję, że o to właśnie pytałaś.
Na zadane pytanie o cel swego przybycia księżniczka wzruszyła tylko lekko ramionami, jakby je zbywając.
- Nie miałam specjalnej intencji tu przybywać. Zaciekawiło mnie po prostu, któż tak intensywnie o mnie śni, przebywając tak blisko Roderyka, a nie będąc nim jednocześnie. A nie był to też Hiazynt.
Córa Olszy wyciągnęła dłoń wysoko i daleko przed siebie. Sójka wesoło podreptała po jej ramieniu, po czym zaćwierkała i wzleciała wysoko. Elana chwilę się jej przyglądała, po czym jakby od niechcenia rzuciła.
- Srebro się mnie nie ima, Virgo. Ale z tego co widzę, ja akurat powinnam być ostatnim z twoich zmartwień, nie uważasz?

Obserwowałam każdy jej ruch czujnym spojrzeniem, słuchając przy tym uważnie chociaż nic nie mówiąc. Uniosłam jednak lekko brew gdy wspomniała o Roderyku i Hiazyntcie?
- Cóż gdyby to był w pełni mój sen to pewnie inaczej byśmy rozmawiały - rzuciłam kąśliwie.
Po jej ostatnim zdaniu chwile milczałam warząc swoje słowa.
- Od pewnego czasu... jesteś przyczyną aż nazbyt wielu moich zmartwień Córo Olch, z tego co mi wiadomo nie tylko moich z resztą... - powiedziałam wyjątkowo spokojnie.
Sama byłam z siebie dumna że nadal trzymam się w ryzach. Ostatni sen z udziałem Elany był wyjątkowo dla mnie nieprzyjemny biorąc pod uwagę to jak bardzo chciałam rzucić się dziewczynie do gardła to opanowywanie się na prawdę wychodziło mi coraz lepiej. Może jeszcze kilka takich sesji i będę mogła z czystym sumieniem rozmawiać z Haretonem?
- Więc jesteś... Virgo Tenebris, ale to już wiesz... zapewne wiesz też że nie mam najmniejszej ochoty cię oglądać chyba że powiesz mi jak uwolnić od ciebie raz na zawsze Roderyka? W innym wypadku chyba nie mamy o czym rozmawiać.

- Każdy z nas jest przyczyną czyichś zmartwień i czyichś radości. Ty i Twoje wampiry jesteście przyczyną wielu zmartwień dla ludzi Venandi. A jednocześnie jesteś przyczyną wielu radości.
Córa Olszy, cały czas wesoło uśmiechnięta, rozejrzała się po ogrodzie. Potem obrzuciła krótkim spojrzeniem miejsce, gdzie jeszcze parę chwil wcześniej stało krzesło i przywiązany do niego Roderyk.
- Prawdę mówiąc, nie za wiele o tobie wiem, Tenebris. Ale nie mam zamiaru cię męczyć. Nie leży to w moim kręgu obecnych zainteresowań.
Wampirzyca obróciła się plecami do Virgo i ruszyła przed siebie wprost do ogrodu. Senna wizja zaczęła się załamywać. Nie rozpływać, jak było to w przypadku działań wróżki. Teraz Virgo czuła się, jakby świat dookoła niej dosłownie pękał i wpadał w odmęty czarnej, nieskończonej przestrzeni.
- Pamiętaj, Tenebris, ja nie jestem wróżką. Zaś co do Roderyka - on sam może zrezygnować z Błogosławieństw Olch. Tylko musiałby naprawdę tego chcieć.

Zmrużyłam lekko oczy, wampirzyca przede mną zdecydowanie różniła się od tej z wizji wróżki. Była jak by... dojrzalsza, być może to wiek wróżki wpłynął na to że jej wersja była jaka była.
- Obecnych zainteresowań? - wywróciłam oczami i widząc jak się odwraca zrobiłam krok do przodu.
- Zapamiętam... - szepnęłam i zauważyłam jak otaczający mnie świat dosłownie zaczyna pękać.
Nie do końca rozumiałam jej słowa jednak spodziewałam się że to nie było nasze ostatnie spotkanie i być może sama doprowadzę do kolejnego.
- Do zobaczenia w takim razie... Córo Króla Olch.