Imię: Eylon
Nazwisko: Stirling
Pseudonim: Kaszojad \ śmiechu warta (do wyboru, do koloru)

Wiek lub data urodzenia: 22 lata
Pochodzenie: Polsko-Włoskie
Miejsce zamieszkania: Venandi
Rodzina:
~ Matka, Oliwia, pochodzi z Polski. Nie była wampirem. Zmarła na wskutek  wypadku samochodowego kobieta odeszła kiedy Eylon miała 9 lat. Ona również, tak jak córka i mąż a zarazem ojciec dziewczyny, była nieśmiała, nieporadna, nie radziła sobie w życiu.

~ Ojciec, Alan, pochodzi z Włoch. Również wampir półkrwi. To po nim Eylon odziedziczyła również nieporadność w posiadanych umiejętnościach. Najgorzej radził sobie z echolokacją.

Orientacja: Nie miała do tej pory jak się przekonać, jakiej jest orientacji. Obawia się jednak, że określenie "hetero" do niej nie pasuje. Eylon nie wie jednak, że oboje rodzice byli biseksualni.

Rasa: Półkrwi - friguis
Ranga: Jedna wielka pomyłka
Zawód wykonywany: Snuje się to tu, to tam, nigdzie nie umiejąc zagrzać miejsca. Po prostu nie posiada żadnego doświadczenia ani wykształcenia.

Charakter:  Nieśmiała dziewczynka która po rodzicach odziedziczyła cechy uniemożliwiające jej dobry byt na tym świecie, dość szybko się denerwuje. Często miewa przyspieszony puls, odczuwa zimne poty - zwłaszcza gdy ma się do kogoś odezwać, a nade wszystko gdy nie zna delikwenta. Jednak czasami potrzebuje ujścia swych emocji i jeśli ktoś stanie się jej naprawdę bliski, lubi się wygadać. Takie relacje miała przykładowo ze swoją zmarłą matką, z ojcem nie ma aż tak dobrych relacji, dlatego Eylon w chwilach szczególnie stresujących szuka kogoś, przed kim mogłaby się otworzyć. Jest to jednak dość rzadkie, dziewczyna zazwyczaj nie odzywa się do nikogo. Zaczytuje się wtedy w książkach, które kocha czytać. Umiłowała sobie szczególnie tkliwe romansidła. Jednak powrót do rzeczywistości nierzadko wiele ją kosztuje. Wie, że powinna pracować nad sobą, nad swoją wrażliwością i nieśmiałością i zdaje sobie sprawę, że uciekanie w świat książek tego typu na niewiele się u niej zda.
Powiadają, że tego typu cechy nikną wraz z wiekiem, kiedy człowiek (i nie tylko) dorasta. U niej jest odwrotnie - wraz z upływem czasu, dziewczyna jest coraz to bardziej nieporadna i nieśmiała. Może to przez to iż wielu uważa ją za właśnie taką i - co najważniejsze - dają jej to odczuć? Ale tak dobitnie, że Eylon reaguje na to aż nazbyt emocjonalnie. Emocjonalnie - oczywiście w pewnej części tej definicji. U niej są to oczywiście drżenie rąk oraz całego ciała, rozszerzenie źrenic, przyspieszony puls, ciśnienie wysokie w normie (czasem gorzej niż w "normie"), jąkanie się... chociaż to ostatnie cechuje chyba każdą jej wypowiedź, wydobywającą się z jej krtani w sposób niezwykle cichy. Nie wspominając już o tym parszywym uczuciu braku języka w gębie. Każdy czasem to odczuwa, jednak u Eylon jest to zdecydowanie zbyt częsty problem.

Wygląd: Eylon jest naprawdę ładna. Włosy mienią jej się za każdym razem, gdy zostaną wprawione w ruch. Nigdy nie farbowała włosów, złocisty odcień swojej fryzury odziedziczyła po matce. Ma piękny uśmiech, wygląda jakby należał do osoby śmiałej i odważnej (chociaż bywają i wyjątki), ale pod tą maską kryje się coś zupełnie innego. Jest dość wysoka, mierzy sobie 172 centymetry wysokości i ma jednokilową nadwagę. Dzięki cerze wygląda nieco jak porcelanowa lalka. Ma bardzo duży rozmiar buta, mierzy się z otyłością brzuszną, chociaż generalnie nie wygląda na grubą. Dość szybko się rumieni. Jeśli o ubrania chodzi, szczególnie upodobała sobie kwieciste sukienki. Nienawidzi butów na wysokim obcasie... w sumie, w ogóle obcasów nie trawi. Nawet koturnów. Najchętniej chodziłaby cały czas boso, chociaż wie że to nie wypada, zatem na stopy zwykle zakłada jasne sandałki. Co do włosów jeszcze, bardzo szybko jej rosną i musi je często podcinać. I mimo swoje urody, wcale nie uważa się za ładną. Ale czego można się spodziewać po osobie z tak niskim poczuciem własnej wartości? Nawet jeśli ktoś jest brzydszy od niej, Eylon i tak ma kompleksy. Uważa się bowiem za szkaradę jakich mało. Z zazdrością patrzy na inne przedstawicielki płci pięknej, a jakoś nigdy nie spojrzała w lustro z opinią, że jest naprawdę urodziwą dziewczyną, czy może raczej kobietą?

Wady:
~ Swoją innością robi obciach innym wampirom
~ Ma lęk wysokości i boi się ciemności
~ Mdleje na widok zbyt intensywnego występowania kolorów:  żółtego i zielonego.
~ Jest zbyt nieśmiała, co znacząco wpływa na to, iż jest aspołeczna
~ Widząc kogokolwiek płci męskiej, cała jest zdenerwowana, a kiedy dotknie takiego delikwenta, dostaje wysypki
~ Nie potrafi znaleźć nigdzie przyjaciół, nic dziwnego, nikt nie chce zadawać się z taką mazgają
~ Nie do końca radzi sobie z niektórymi wrodzonymi umiejętnościami
Zalety:
~ Zawsze dochowa sekretu
~ Szybko biega
Zainteresowania/hobby: Eylon kocha czytać, to sens jej życia. Uwielbia pochłaniać historie różne i wszelakie za pomocą słów, wyrazów, liter. Lubuje się też w długich spacerach. Najbardziej upodobała sobie lasy i jeziora, czasami odwiedza te miejsca, by pobiegać, co również bardzo lubi.


Dodatkowe: Eylon to istota niezbyt ciekawa, ale to właśnie sprawia, że odczuwa się, iż jest inaczej. Jako wampir półkrwi, jej matka była po prostu człowiekiem. To po ojcu odziedziczyła swoją krwiopijczą naturę. Oboje byli podobni do swojej córki - nieśmiali, nie radzący sobie w życiu, mieli wiecznego pecha. Należałoby zaznaczyć że ojciec co prawda posiadał również pewne uzdolnienia, ale nie do końca sobie z nimi radził. Dlatego - o zgrozo - była niczym kopia swego rodziciela, ale nie mogła znaleźć z nim wspólnego języka.
Eylon zamieszkuje Venandi, gdzie przeprowadziła się z ojcem zaraz po śmierci matki dziewczyny. Początkowo mieszkała z nim, ale w wieku dwudziestu lat uznała, że chce zacząć żyć na własną rękę. Jak sobie radzi? Szczerze? No, niezbyt dobrze. Ciągle zdobywa nowe zatrudnienia, i wylatuje z każdego miejsca pracy w rekordowo szybkim tempie. Eylon jakoś żyje, daje radę z polowaniem, chociaż mogłoby być lepiej. Marzenie? Chciałaby być mniej nieporadna, nie bać się polować... a nade wszystko chce znaleźć miłość swego życia. Pewnie wynik czytania romansów. Jednakże zdaje sobie sprawę, iż nie może wiecznie chodzić z głową w chmurach. To, że o tym wie, jest już swego rodzaju sukcesem.