Latawica

To niewielkie stworzenia, budową przypominające ptaki. W przeciwieństwie do innych potworów, latawice polują na twarze. Potrafią skraść ludzką twarz, kiedy zobaczą na niej jakąś silniejszą emocję. Z każdym dniem lico latawicy zmienia się, gdyż przybiera postać ostatnio skradzionego oblicza. Odwrotny proces zachodzi u ofiary. Można rzec, że dochodzi do „wymiany” twarzy. Po całkowitym przejęciu, może przyjąć w całości postać ofiary. Są inteligentne, szybkie i zwinne, nie wykazują wrażliwości na srebro i większość run. Boją się ognia, a jedyne runy, jakie mogą na nie działać, to runy ognia i słońca.

Czart

Wielka bestia, mierząca w kłębie średnio około dwóch metrów. Do dziś znany w ludzkich legendach, jako strażnik lasów, na szczęście już o wiele rzadziej spotykany, niż bywało kiedyś. Ulubionym atakiem czarta jest szarża przy pomocy swojego imponującego poroża, nie należy jednak zapominać o potędze zgryzu tego stwora. Jego zęby są w stanie wytrzymać starcie z stalowymi prętami, można więc sobie wyobrazić, co ta wielka paszcza może zrobić z człowiekiem. Unikać powinno się też ataków z góry, ponieważ skóra na grzbiecie jest bardzo gruba i wytrzymała. Najlepiej więc najpierw spróbować unieruchomić czarta i jakoś zabezpieczyć jego kończyny, uniemożliwiając atak długimi pazurami. Niestety nie posiada wielu wrażliwości, jedyną którą można użyć jest jego wrażliwość na zapachy. Niewrażliwy na srebro, jak i na runy.

Leszy

Niestety to jeden z tych stworzeń, o których nadal niewiele wiemy.  Nie ma informacji o preferowanych lasach, czy miejscach, gdzie zakładają leża. Powszechnie nazywany opiekunem, lub ojcem lasu. Wydaje się, że pojawia się dosłownie znikąd. Kiedy splata swoją postać z gałęzi, może mierzyć nawet 240 cm, Zdarza się jednak, że przyjmuje postać wilków, niedźwiedzi czy jeleni. Czasem mówi się, że może być w postaci niematerialnej mgły lub potężnego czarta. Stworzenie trudne do wytropienia, najczęściej trzeba do tego użyć psów, gdyż tylko one są w stanie złapać jego trop. O ile zdecydujemy się na to, że naprawdę z leszym chcemy walczyć, możemy próbować tego przy pomocy srebra i ognia. Pomocna będzie obecność czarodziei i run. Należy jednak pamiętać, że o ile stwór ten jest podatny na zranienie, to jego uderzenie kruszy kamienie, więc nie można dać się trafić. Jest odporny na inne materiały niż srebro czy ogień, nie ma też problemu z odrastaniem kończyn, a jego regeneracja jest niesamowita.

Wij

Wyjątkowo nieprzyjemne stworzenia. W obwodzie osiągają nawet 150 cm, a w długości nawet 720 cm! O ile większość swojego życia nie są niebezpieczne, o tyle w porze godowej zaczynają intensywnie polować, aby zapewnić partnerce i licznemu potomstwu pożywienie. Ich ślina może obezwładnić ofiarę, zdarza się też, że przy większych zdobyczach wij owija się wokół miażdżąc swoją zdobycz. W przypadku młodych zdarza się, że bawią się swoją ofiarą, niczym koty, zanim ją pożrą. O ile w przypadku kotów nie jest to aż tak straszne, to ofiarami wiji są ludzie. Na jego grzbiecie jest chitynowy pancerz, którego praktycznie nie da się przebić. Należy więc skupić się przede wszystkim na jego bardziej dostępnych odnóżach i, o ile tylko zdarzy się na to okazja, na miękkim podbrzuszu. Źle znosi nagłe hałasy, ale im częściej powtarzane tym bardziej wij się do nich przyzwyczai. Nie wrażliwy na srebro i runy.

Jackalope

To o tyle ciekawe stworzenie, że zdarzyło mu się w przeciągu swojego istnienia wielokrotnie spotykać z ludźmi. Opisało je nawet paru ludzkich uczonych, uważając je za stworzenia chore. Naprawdę jednak Jackalope zwyczajnie przychodzą na świat. Nie są to stworzenia niebezpieczne, tak jak nie uznałoby się za niebezpiecznego puchatego króliczka w sklepie zoologicznym. W porównaniu jednak z domowymi kuzynami, nie rozmnażają się z taką łatwością, jest ich więc bardzo niewiele. Przez pewien czas dodatkowo były wybijane, zarówno przez ludzi dla unikatowego trofea, jak i łowców dla specyficznego poroża z niezwykłymi właściwościami medycznymi lub odpowiednio przyrządzone śmiertelnie toksycznymi. Na ogół bardzo szybko się regenerują, chyba że zostaną pozbawione poroża. Niektóre kręgi czarodziei traktują je jako zwierzęta chronione.

Ghul

Jego ulubionym miejscem bytowania są świeże i najlepiej rzadko odwiedzane cmentarze, na których kopie swoje kryjówki. Zdarza się jednak, że przejmuje inne pozostawione przez zwierzęta. Dorastają do rozmiarów dużego bernardyna z dobrze rozwiniętymi mięśniami kończyn i, na co warto uważać, bogatym garniturem ostrych zębów. Żyją w grupach liczących około 10 osobników i lepiej unikać walki z wszystkimi na raz. Rozdrażnione mogą zachowywać się nieracjonalnie. Wyjątkowo wrażliwe na srebro, jak i runy srebra, ognia lub słońca. Są odporne natomiast na część zaklęć i większość toksyn.

Alghul

Rozmiarami przewyższają zwykłe ghule, a ich skóra jest o wiele twardsza. Na grzbiecie posiadają ostre, odstające kości, którymi mogą poważnie zranić. Jednak zarówno ich tryb życia, jak i miejsca używane do tworzenia leż niczym nie różnią się od zwykłych ghuli. Kolejną rzeczą jaką je od nich odróżnia jest ich inteligencja. Zaobserwowano, że potrafiły nierozważnych łowców wprowadzić w pułapkę. Alghoule pełnią rolę alf w stadach ghuli. Co do wrażliwości i odporności, tak jak w wypadku występowania, niczym nie różnią się od ghuli.

Graveir

Są naturalnym wrogiem ghuli. Zamieszkują to samo terytorium i preferują to samo pożywienie, więc często między ich stadami dochodzi do starć. Gravier może mierzyć jakieś 180 cm, posiada dwa rzędy ostrych zębów i długi język, na który należy bezwzględnie uważać. Języki gravierów pokryte są kolcami, a do tego wydzielają truciznę. Jest łatwa do neutralizacji, ale do jej przeniknięcia wystarczy zadrapanie lub otarcie. Mimo, że same nie chorują, to mogą przenosić choroby ze zwłok, które pożarły. Stworzenia wyjątkowo głupie, jednak ich liczebność w stadzie bardzo szybko wzrasta ze względu na krótką ciąże i szybki wzrost młodych. Wrażliwe na srebro oraz runy srebra, ognia i słońca. Są odporne na wszelkie toksyny.

Strzygoń

To niskie stworzenie, osiągające maksymalnie półtorej metra wzrostu. Zamieszkują najczęściej stare cmentarze, otoczone przez starodrzew. Posiada skrzydła, jednak nie lata zbyt często, ani wysoko. Ich leża również znajdują się nisko, a kilka nawet zostało odkrytych pod ziemią. Mimo, że są niewielkie wykazują się niezwykłą siłą. Lubią atakować grupami z lotu. Posiadają chwytną parę kończyn górnych, których nie wahają się używać, nie są jednak zbyt inteligentne. Wrażliwe na srebro i większość run. Wyjątkiem z jakiegoś powodu są runy srebra.

Zgnilec

W przeciwieństwie do innych trupojadów, zadowalają się nawet starszymi zwłokami. Nie mają specjalnych wymagań żywieniowych, więc znaleźć można je nawet w miejscach masowego uboju zwierząt. Kolejna różnica to ta, że nigdy nie zakładają leż w miejscu żerowiska, jest ono najczęściej oddalone o kilka kilometrów. Posturą przypominają człowieka, jednak mają dłuższe ręce zakończone ostrymi pazurami. Potrafią świetnie biegać i daleko skakać. Tworzą grupy, które znane są ze swojej idealnej pracy zespołowej. Jak większość trupojadów są wrażliwe na srebro, runy srebra, ognia i słońca. Trzeba jednak uważać na ich szybką regenerację- są w stanie odbudować nawet odciętą kończynę. Do tego wszelkie ataki dystansowe mogą być nieskuteczne ze względu na ich szybkość i zwinność.

Zjadarka

Stworzenia  bardzo rzadkie, na całe szczęście, ponieważ są ekstremalnie niebezpieczne. Na terytorium które zajmują, nie żyją inne drapieżniki, ani potwory. Niewiele też wiadomo na ich temat. Prawdopodobnie żyją bardzo długo, bo zdarzało się, że jeden osobnik był widywany na przestrzeni nawet 50 lat. Nie wiadomo jednak ile dokładnie dożywają. Są inteligentne, a do tego posługują się magią, przez co wszelkie runy są na nie zupełnie nieskuteczne, a wręcz mogą być użyte przeciw łowcy. Potrafią zmieniać kształty i podobno nawet udawać piękne wampirzyce, czy rusałki. Co więcej, poza zwykłym żywieniem się zwłokami, kradną również energię żywych istot i nie zwracają uwagi, czy ich ofiarą jest człowiek czy wampir, co już powinno dać do myślenia jak bardzo mogą być niebezpieczne. Wykazują wrażliwość jedynie na srebro, a próby użycia czegokolwiek innego mogą zakończyć się śmiercią.

Żaba cmentarna

To wyjątkowo spokojne stworzenia, żyjące w dużych grupach i wielkością przypominające buldoga francuskiego. Żyją przy cmentarzach lub na terenach o wilgotnym klimacie. Zasadniczo nikt ich nawet nie zauważa, ponieważ są w stanie używać swego rodzaju magi i stawać się niewidzialne dla większości istot. Często uzupełniają swoją dietę o szczury lub skorupiaki. Nie są niebezpieczne i nie ma powodów do ich uśmiercania. Niektórzy czarodzieje używają ich śliny, która działa bakteriobójczo, do leczniczych maści. Wrażliwe na srebro, nie znane za to są ich odporności na cokolwiek.

Kelpie

To wodne drapieżniki, aktywne głównie nocą. Polują na niemal wszystko. Wydaje się jednak, że są w stanie rozróżnić gatunki humanoidalne i unikają potyczek z niebezpiecznymi przeciwnikami, takimi jak wampiry. W ciągu dnia najczęściej śpią, wybierając na swoje leże dno zbiornika lub pobliskie szuwary. Stworzenie silne, a ciosem kopyta, którymi kopie tak na przód, jak i na boki, może pozbawić przytomności. Jego pysk jest pełen ostrych zębów, a najbardziej niebezpieczny staje się w wodzie. Walka w jego naturalnym miejscu bytowania prawie na pewno oznacza utonięcie. Są wrażliwe na ostre światło, ogień oraz żelazo. Srebro nie działa na nie lepiej niż zwykłe żelazo, a jest znacznie bardziej kruche. Odpowiedni cios stwora może zniszczyć broń. Kelpie jest też odporne na część run.

Południca/Północnica
Są to Bliźniacze demony lub w zależności od źródeł po jakie sięgamy - duchy. Południca czerpie siłę ze słońca, błąka się po rozległych polach i łąkach, atakując najchętniej kiedy słońce jest wysoko na niebie. Północnice natomiast czerpią siłę z księżyca, zamieszkują lasy, czasem zapuszczają się nad jeziora, czy inne zbiorniki wodne. Najsilniejsze stają się podczas nowiu. Nigdy nie spotkano żadnej z nich śpiącej, nie wiadomo więc skąd przychodzą. Do tego ich postać nie jest do końca materialna. Zranić je można tylko srebrną bronią. Należy uważać z runami, ponieważ niektóre (słońca i księżyca) będą je wzmacniać.

Wiwerna

Najczęściej są wielkości dużego konia, rosną jednak przez całe życie, więc ich wzrost bywa różny. Mają umięśnione i silne tylne łapy, a pysk wyposażony w dwa rzędy zębów, z czego tylne są mniejsze, ale masywniejsze. Do tego ogon wiwerny jest niesamowicie silny- przy precyzyjnym uderzeniu potrafi nim nawet odrąbać ramię dorosłemu mężczyźnie. Gdy są dorosłe, łączą się w pary i mogą posiadać nawet do czterech młodych. Trzeba o tym pamiętać ponieważ, może się zdarzyć, że przyjdzie nie mierzyć się z jednym potworem, a nawet sześcioma. W powietrzu są szybkie i zwinne, najlepiej więc zmusić je do powrotu na ziemię i unieruchomić. Są wrażliwe na nagły hałas i ostre światło, zupełnie nieskuteczne są za to wszelkie toksyny i magia. Niespecjalnie sprawdza się również broń palna, przy której trzeba chwili, żeby wycelować - wiwerna nie da na to czasu.