Godzina 14.15. Jasno. Zimno. Ludzie kręcą się przed sklepem.
Jeden z ludzi stoi nieopodal gmachu, przypala sobie fajeczkę.
To Annabelle. Pali sobie fajeczkę, przestępuje z nogi na nogę, łypie na ludzi jakby jej chcieli portfel ukraść.
Właściwie to Belka była wyluzowana tego dnia. Nie dlatego, że coś jakiegoś stało, ale właśnie dlatego, że nic się nie działo. Wstała, poćwiczyła, się ogarnęła, jeszcze trochę poćwiczyła. Popracowała. Nikt jej nie wkurwiał jak zamiatała. Żadna tajemnicza postać nie wychyliła się zza rogu. Widziała jakąś kobitę z psem - kobity nie odnotowała za bardzo, ale psa już tak. Piękny, majestatyczny kundel, elegancko obsikiwał hydrant jakby Boży świat nie istniał. Bella zawsze zazdrościła psom tej takiej frywolności. Nie chodziło o to, że chciałaby kiedyś obsikać hydrant, co to to nie, ale psy zawsze były szczęśliwe. Chyba, że je totalnie męczyłeś albo miały depresję, to były wesołe.
Belka chyba im zazdrościła prostoty problemów.
Przypalając sobie fajkę pod sklepem, wspominała jak to sie zagapiła na tego psa. Potem w końcu właściciel się obudził i też się na nią dziwnie gapił. To ona mu oddała uśmiech. To se poszedł. Chyba nikt nie lubi jak się do niego uśmiechasz kiedy twój pies sika na hydrant.
Zgasiła faję, rzuciła ją o chodnik i przydeptała w glebę, żeby nie było zagrożenia pożarowego. Spojrzała kątem oka - dosłownie - na wgniecionego w ziemię kiepa. I tak tu wrócę jako zamiatacz, pomyślała, pozostawiając śmieć na ziemi. Właściwie to Annabelle w ogóle nie traktowała tego niedopałka jako priorytetu. Skupiła się na zakupach.
Gdy ta trochę chuda, kanciasta wręcz kobietka wkroczyła do marketu, już miała ustaloną konkretnie listę zakupów. Kilka bardzo konkretnych marek otrębów - bo tanie. Jogurty naturalne - te najtańsze. Dużo, dużo tabletek z witaminami. Co tam jeszcze? Papier toaletowy. Omiotła wzrokiem market, ściskając w dłoni rączkę od koszyka, po czym weszła wgłąb. Zrobiło jej się ciepło, to się trochę rozpięła. Zaczęła kluczyć między półkami, lekko przygarbiona, skupiona na celu. Otręby. Papier. Na koniec jogurt. Niech nie nabiera temperatury.

Dziewczynka wracała właśnie z domu swojej matki. Po wyjaśnieniu jej (mniej więcej), dlaczego Sonia zamieszka w internacie - jak nazwali siedzibę łowców i lekko zmanipulowania jej urokiem osobistym odprowadzającej ją łowczyni, Sonia dostała do ręki trochę dolców, pożegnała się sucho z mamą, by potem odłączyć się od łowczyni i samodzielnie udać na spacer. Uspokoiła się już nieco od ostatnich wydarzeń, lekko zdystansowała, o ile się w ogóle dało. Dzieciaki, z którymi mieszka nie są najgorsze, a przynajmniej nie jest w nocy sama.
Świat budził się do życia w bardzo powolny, acz uroczy sposób. Te kilka stopni na plusie sprawiło, że Sonię naszła ochota na lody. Wielkie, czekoladowe lody w chemicznym rożku z marketu. I colę. Tak, nażre się dziś.
Stopy ruszyły w kierunku wejścia do sklepu, po drodze mijając jakąś palącą fajkę dziewczynę. Wydawała się niewiele starsza od Soni, ale dym papierosowy sprawił, że w ogóle nie miała ochoty nawet na nią patrzeć. Fuknęła z dezaprobatą na peta pozostawionego w ziemi, by zaraz zniknąć między półkami.
Wybór lodów pozostawiał wiele do życzenia, dlatego z kwaśną miną przypatrywała się lodówce przez kilka długich minut. Gdy w końcu zdecydowała się na najmniejsze zło, w zasięg jej wzroku znowu wlazła na jasnowłosa maniaczka papierosów, co Sonię już w ogóle zirytowało. Jakaś ostatnio drażliwa jest, może to przez okres dojrzewania. Westchnęła teatralnie, gdy ta ją minęła. Nadal śmierdziała papierosami. Sonia nie musiała usiłować ukryć swojego poirytowanego spojrzenia, bo i tak nie dałaby rady.

No to była trochę wyjątkowa rzecz. Normalnie ona się gapiła na kogoś, ktoś albo był w chuj samotny, albo się patrzył jakby chciał kazać spierdalać i na tym się kończyło. No to zwróciła uwagę, że się ktoś gapił, ale popatrzyła sobie w tym czasie w niebo, wypuszczając rakotwórczy dym z płuc swobodnie. Mały szczaw to był, co się gapił. Szczawica. No spoko, ale na dzieciaki to nie ma co się gapić. Zaraz wyskoczy rodzic i będzie napierdalać. Belka nie chciała takiego rytmu w życiu, więc młodą olała. Kątem oka tylko zerknęła, czy jakaś rozwydrzona matka się nie ciągnie gdzieś z tyłu, ot tak z ciekawości.
Ale nikogo takiego, no to spoko. Pewnie by dostała wykład o paleniu.
Jak przydepnęła kiepa, to ich spojrzenia się spotkały. Młoda to na pewno dużo życia nie znała, ale dość, żeby chyba gardzić fajami. Annabelle odpowiedziała jej uśmiechem rozleniwionego kocura, ale tylko przez chwilę - zaraz potem drgnęła i rozejrzała się. Kurwa, nie ma co ufać takim małym szczawiom. Taka dwunastoletnia, czy chuj wie w jakim wieku, zasłona dymna to może być.
Ale nie, nikt nie podchodził. Ludzie, jak normalnie, ją mijali. Z pewnej odległości, bo waliła fajami. Młoda spojrzała z odrazą i se poszła. Spoko. Ciągle nikt nie podchodził.
Spoko. Jedna łapa w kieszeń, drugą chwycić koszyk, można iść zakupy robić.
Belle szła trochę taka przygarbiona, łypiąc uważnie na boki. Nikt się nie gapił, nikogo nie złapała nawet na tym, żeby szybko wzrok odwracał. Chyba nikt nie podążał. Spoko. Co tam, płatki. Bardzo dużo bardzo tanich. Bela potrzebowała, kurwa, paliwa. Dobra. Płatki. Minęła znowu tę młodą, która westchnęła teatralnie jakby jej, ee, jedwabne prześcieradło nie było dość miękkie, czy jakie tam są problemy bogatych ludzi.
W sumie to Belka ni chuja nie wiedziała, że laska mogła być bogata, co nie.
- Co tak wzdychasz, gumy kulki się skończyły? - zapytała młodą laskę, zrzucając płatki do koszyka. No spoko. Teraz jogurty, dużo jogurtów, co będą miały dużo białka. Dobre, tanie kalorie. Może jeszcze masło i ser. I keczup, o keczup się kończył.
Co tam jeszcze... elektrolity, ale to tam dalej chyba gdzieś. Gdzie tam były suple.
Belka niby zadała Soni pytanie, ale w myślach liczyła ile jej na te suple zostanie, żeby było żarcia do następnej wypłaty. Nie chciała jeszcze zdychać z głodu, martwy zamiatacz to kiepski zamiatacz.

Lekko niedowierzała, że ta jednak lekko starsza osoba zwróciła na nią uwagę. W końcu był to poniekąd wyczyn. Zadowolona z siebie Sonia zamknęła lodówkę z cichym trzaskiem. Tylko lekko ją poirytowała uwaga dziewczyny.
- Sama jesteś gumy kulki - odparła, by za sekundę zapiekły ją policzki, bo zorientowała się, że zabrzmiała jak dziecko. - I śmierdzisz - dodała ciszej.
Odwróciła się znów do lodówek, by ukryć swoje zażenowanie samą sobą. Była przyszłą potężną łowczynią, czemu dała się tak o, zirytować. Powinna wiedzieć lepiej, powinna nie dać się sprowokować. Powinna być oazą spokoju, zwłaszcza, że broni takich szarych obywateli przed potworami.

"Sama jesteś gumy kulki". O kurwa. Laska ją tu niszczyła, Annabelle kompletnie odpowiedzi tu nie miała. Zamurowało ją na taką krótką chwilę, jakieś dziesięć sekund, nawet nie ładowała wtedy tanich płatków do koszyka. Ale potem się zaczęła śmiać i jej śmiech był dość dźwięczny.
- O chuj, no zabiłaś mnie, nie podniosę się - rzuciła wesoło. Dobra. Cztery paczki płatków. Potrzebowała jeszcze supli ale to było dalej. W sumie spędziła w spożywczaku mało czasu.
Normalnie spędzała w spożywczakach mało czasu. Chodziło o to, żeby wejść, obejrzeć towar, kupić co trzeba i wyjść. Belka normalnie myślała o kupieniu czegoś innego niż zwykle dopiero w domu. Tu skupiała się na zadaniu. A młoda dziewczyna się jej wpadła między jedną i drugą myśl o zadaniu.
No to tam chuj.
Mają dwie minuty. Dwie minuty? Nastolatka spojrzała na zegarek na nadgarstku. Dwie minuty. Trzeba wrócić do zamiatania. Może nawet sprzątnie swojego kiepa w pewnym momencie.
- No, raczej - odparła z dumą na "śmierdzisz". Czy ona też tak brzmiała jako szkrab? Nie no, chyba nie. Nie chodziła po ludziach żeby im mówić, że jebią, pół osiedla by musiała obiec.

Dobra, na pewnym etapie wyjebała ze sklepu, zapłaciwszy, żeby nie było.

[zt]

Była już zmęczona wleczeniem się wszędzie gdzie popadnie i szukaniem posiłku. Głód i zmęczenie dawały się we znaki coraz bardziej. Zmęczona nie wiedziała co ze sobą zrobić i gdzie iść. Ostatecznie postanowiła wybrać się wieczorną porą do spożywczaka. To tam, mogła w miarę jako tako sobie coś podebrać. Ale co...ochrona krążyła dookoła. Ostatecznie Rowena postanowiła przejść się na tyły sklepu. Przeważnie tam było dużo wyrzuconego jedzenia z terminem zaledwie kilkudniowym. Więc nim się kolejny raz zastanowiła pognała czym prędzej w stronę zaplecza i tam oczywiście były produkty po terminie czy ledwo kilkudniowe blisko końca terminu ważności. Zaczęła przeglądać produkty szukając w miarę takich, które da się zjeść w ciągu kilku dni.