Dziennik w którym łowcy zapisują informację o stworach spotkanych w swoim życiu. Każdy z Łowców może tworzyć jego treść dzieląc się swoimi zapiskami z innymi.

Część Łowców korzysta z wzoru rozpisując stworzenia lecz niektórzy wolą dokładniejsze zapiski. Dziennik jest tworem łowców więc, każdy sam obiera własny system zapisek.

Przykładowy kod

Kod:

[b]Nazwa stworzenia:[/b]
[b]Opis wyglądu:[/b]
[b]Słabości:[/b]
[b]Jak zabić:[/b]
[b]Uwagi:[/b]

Nazwa stworzenia: Wampiry zmienione i półkrwi

Wampiry a srebro.
Siostry i bracia łowcy!
Niektórzy z naszego zacnego grona ulegają dziwnemu przekonaniu jakoby srebro działało bójczo na wampiry niczym repelent na owady. Otóż spieszę wyjaśnić, iż jest to rozumowanie błędne. Owszem, srebrna broń jest zdecydowanie lepszym argumentem niźli jej stalowe odpowiedniki, a już zdecydowanie lepszym, niż gołe pięści, niemniej jednak żaden, nawet najpodlejszy wampir na widok srebra nie zacznie uciekać jak każda szanująca się panna przed szacownym bratem Vincentem, gdy ten obali beczkę piwa. Nic z tych rzeczy. Wampiry najzwyczajniej są wrażliwe na srebro, jednakże zaufajcie mi, gdy mówię, że tym samym srebrnym mieczem można odciąć głowę zarówno wampirowi jak i człowiekowi. Lepszym określeniem byłoby stwierdzenie, że wampiry po prostu są odporne na wszystko za wyjątkiem srebra (wybaczcie uproszczenie, są pewne inne słabe punkty ów pomiotów nocy, ale o tym dalej). Porównać by to można było do wrażliwości skały na kilof. A i owszem, kilof jest dobrym narzędziem do łupania kamieni, niemniej jednak nie oznacza to, że skała jest bardziej wrażliwa na kilof, niźli ludzka tkanka.
Mając w pamięci ów wstęp, pozwólcie, że przejdę do części dalszej. Nadmienię jedynie, że poniższe fakty odnoszą się jedynie do wampirów przemienionych i półkrwi, przy czym ci drudzy wykazują zmienną wrażliwość osobniczą w stopniu zdecydowanie bardziej zróżnicowanym niźli ci pierwsi. Przechodząc zatem do konkretnych użyć srebra w walce przeciw pomiotom nocy:
1) Broń – podpunkt oczywisty, niemniej jednak warto tutaj zaznaczyć, iż zawsze należy pamiętać o stalowym rdzeniu dla naszej broni. Tnie tak samo wampirze tkanki, a jest o niebo wytrzymalszy.
2) Srebrzyste runy – to mój temat debat, ale pokrycie ostrza stalowego srebrzystymi runami przed uzdolnionego maga zdaje się dawać efekt zdecydowanie lepszy, niźli srebrna broń. Primo, broń ów się nie tępi i nie psuje tak łatwo jak bądź co bądź miękka broń stalowa, a do tego runy nieraz są w stanie wykorzystać plugawą wampiryczną magię przeciw nim samym. Naturalnie, wymaga potwierdzenia przez większą ilość obiektów testowych oraz czysto krwistych. Jednak jest to potencjalna przyszłość dla naszego bractwa.
3) Srebrne łańcuchy – często przeceniane przez niedoświadczonych łowców i brata Genitivus, który widocznie miał potrzebę podrażnić obiekt testowy numer 44. Pamiętajcie, srebrne łańcuchy, choć skutecznie tłumią magię wampirów, gdy je nimi spętacie, wciąż są bardzo kruche. A wampiry – diablo silne. Do tego drażnienie przez znienawidzony przez nie metal powoduje niesamowitą agresję, która jedynie siły może im w początkowej fazie dodać, nie zaś odjąć. Sugerowałbym, by używać ich jedynie, gdy wampir jest już odpowiednio osłabiony i może próbować ucieczki. Na początku walki będzie zdecydowanie zbyt silny i najzwyczajniej je rozerwie. Jak ktoś nie wierzy, należy spytać brata Genitivus, niechże jego biceps odrośnie ku Chwale Pańskiej.

Wampiry a srebro - spekulacje

Podniesiony został ostatnio temat metod alternatywnych w walce z wampirami. W tym ustępie jednak poruszone zostaną pomysły na wykorzystanie srebra zaproponowane przez młodego brata Earnshaw'a. Mają one na celu zastosowanie zarówno bojowe, jak i do utrzymania wampirów w ryzach w przypadku pochwycenia jednego. Jak wszyscy wiemy, spętanie pomiotów nocy srebrnymi łańcuchami i ciągłe upuszczanie im krwi jest zajęciem nad wyraz nużącym, jak i pozostawia okienko niebezpieczeństwa. Z tego też powodu brat Hareton, po wstępnych działaniach, proponuje trzy rozwiązania:

1) Opiłki srebrne - pomysł o tyle co popularny, co nie znajdujący obecnie większego zastosowania. Aczkolwiek obiecujący. Wampiry znajdujące się w szale krwi jak i świeżo po jej spożyciu potrafią znacząco przyspieszyć swój metabolizm, ergo przyspieszyć tętnienie krwi oraz zwiększyć liczbę oddechów. Co za tym idzie, pochłaniać więcej powietrza. Plan, by rozpylić na niewielkim obszarze opiłki srebra wydaje się ogółem rzecz biorąc dobrym pomysłem, ma jednak ten minus, że naraża tak samo łowcę, jak i wampira. Inna sprawa, że walka musiałaby trwać dłuższy czas, a to coś, czego z reguły winniśmy unikać. Niemniej jednak udało nam się przy odpowiednio małym pomieszczeniu, użyciu mieszanek różnych związków chemicznych jak i leków rozszerzających płuca stworzyć coś w postaci gazu bojowego, który wcześniej rozwścieczony wampir rzeczywiście wchłonął w dosyć szybkim tempie. Objawy zatrucia srebrem były widoczne bardzo szybko i ów pomiot opadł tak bardzo z sił, że nawet nie-łowca wyposażony w odpowiednią broń byłby w stanie go zabić.
[dopisek pod pomysłem]Obecnie ponoć brat Hareton wraz z bratem Williamem pracują nad rozwojem tego pomysłu, używając wysoce sprzężonego powietrza, srebra jak i substancji wspomagających.

2) naruszanie powłok ciała wampira - pomysł również banalny. Wszelkie szpilki, igły chirurgiczne i inne tego typu przedmioty wbite w ciało wampira skutecznie tamują jego chęć do nie-życia. Problematyczny jest fakt, że wampir z dużą łatwością może takie przedmioty wyjąć. Pod rozwagę został poddany więc pomysł, by spętanemu kajdanami wampirowi ów srebro wszywać w narządy witalne. Idealnymi miejscami są naturalnie serce i mózg. Wiele obiektów testowych jednak nie przeżywało samej operacji, nie mówiąc już o późniejszej egzystencji. Pomysł trzymania Przemienionych w ryzach za pomocą skarmiania srebrem bądź nakłuwania całego ciała również nie przyniósł oczekiwanych efektów - zwykłe nakłucie ciała mogło by jedynie powstrzymać wampira z uwagi na fakt, że wyśmiewał nasze próby, silniejsza zaś ingerencja w organy powodowała jego szybki zgon. Obiecujące natomiast są wyniki z Półkrwistymi, u których dochodziło do silnego zatrzymania funkcji życiowych, jednak pozostawały one przy zdrowych (jak na wampira oczywiście) zmysłach. Koncepcja ta więc będzie miała kluczowe znaczenie przy badaniach nad Czystokrwistymi. Jak każdy łowca powinien wiedzieć, spętanie wampira-arystokraty srebrnymi łańcuchami zazwyczaj działa jedynie na parę dni, bowiem po szybkiej regeneracji sam łańcuszek nie jest w stanie wytrzymać furii upokorzonego wampira. Natomiast połączenie metod może być idealnym sposobem na utrzymanie Czystokrwistego w ryzach przy jednoczesnym nie zabijaniu go, co mogłoby w końcu umożliwić nam wiarygodne badania nad ich biologią jak i właściwościami ich krwi.
[dopisek pod pomysłem]Niestety, z uwagi na fakt, że brat Hareton i brat William są stale w podróży, nie mamy zbyt wielu doniesień obecnie o skuteczności ww. metod.

3) iniekcje srebra - pomysł genialny w swej prostocie. Naturalnie, im słabszy wampir, tym słabszy winien być roztwór srebra. Ciało wampira jednak, mimo, że zdecydowanie lepsze pod tym względem niż ciało ludzkie, nie jest w stanie pozbyć się przez długi czas samo z siebie srebra po iniekcji znacznych jego ilości. Z góry należy zaznaczyć, że iniekcje podskóre są marnotrastwem środków. Natomiast sprawa ma się zupełnie inaczej z iniekcjami do głębokich partii dużych grup mięśni oraz dożylne. Z badań wynika, że najskuteczniejsze jest podanie krystalicznej formy związków srebra domięśniowo, gdzie dochodzi do ich powolnego uwalniania oraz natychmiastowe i powtarzalne iniekcje dożylne. Metoda ta tłumi magię wampirów skuteczniej niż łańcuchy, igły bądź cokolwiek innego. Do tego dochodzi do rozchodzenia sie srebra po całym ciele wampira wraz z krwią, co sprawia, że wampir nie może tak naprawdę uleczyć się natychmiastowo. Jeśli bowiem posili się krwią, przyspieszy swój metabolizm, co doprowadzi do uwalniania się większych ilości srebra z iniekcji domięśniowych. Oczywistym minusem tej metody jest dawkowanie: wiele obiektów testowych umierało po silnych iniekcjach dożylnych. Sekcja wskazywała na wiele jednoczesnych problemów, z czego najpoważniejszym były zawały mięśnia sercowego, wewnątrznaczyniowe wykrzepianie oraz silna depresja ośrodka oddechowego. Niemniej jednak, wprawny łowca powinien być w stanie rozpoznać, z jakim wampirem ma do czynienia i ustalić odpowiednią dawkę.

Naturalnie, z ww. metod jedynie metoda pierwsza ma praktyczne zastosowanie w walce, dwie pozostałe zaś służą raczej pętaniu wampira, nie zaś konfrontacji z nim. Jednak niektóre z pomiotów nocy, mimo ich oczywistego braku empatii i zrozumienia emocji ludzkich, wykazują coś na kształt zwierzęcego przywiązania do swojego klanu. Z tego też powodu trzymanie zakładników nawet poza terytorium naszego bractwa ma sens, może bowiem służyć jako przynęta.
Dyskusja pozostaje oczywiście otwarta.