Wampir kontynuował rozmowę. Nic nie stało dla niego na przeszkodzie, by rezygnować. Summa summarum był od niej uzależniony. Dokąd miałby niby pójść? Czerpał z tego doświadczenia z którymi obcował pierwszy raz. Prawie odleciał w obłoki swojego umysłu na myśl o tak specyficznej mocy. To jakby móc wejść do wyimaginowanego miejsca, w którym pieczętuje swoje różne przedmioty. Fala wyobraźni poniosła go na tyle, że był bardzo spokojny o dziwo. Podziwiał zdolności bytu, który spoglądał na niego i z nim rozmawiał jak gdyby nic.
- Jeżeli od początku jestem pod Twoją kontrolą, moja odpowiedź zawarta jest w poczynaniach sprzed kilku minut, gdy walczyłem o swoje życie. Jeżeli wampir taki jak ja posiadałby w głowie strach, sądzę, że już dawno bym był zabity. Oh jak na ironie, przez ludzi bojących się takich istot. - Harach doskonale wiedział, że istota go zrozumie. Bynajmniej miał taką nadzieję.
- Mimo to, ten świat jest zawiły i jakby nie patrzeć każda ze stron ma swoje uargumentowane racje, strach tylko pogłębia problem z każdym upływem lat. Dlatego ludzie są i będą ograniczeni, boją się wszystkiego, czego nie mogą pojąć i zrozumieć. Od średniowiecza nic się w tej sprawie nie zmieniło.

- Hmmmm...coś w tym jest...
Dziewczynka na chwilę zastanowiła się nad słowami wampira. Bawiła się przy tym końcówką swojego warkocza, co sprawiało, że ogółem dla osoby trzeciej mogłaby wyglądać na niespecjalnie poważną. To jednak zupełnie nie współgrało z jej aurą, która zdecydowanie nie była przynależna zwykłemu dziecku. Ba, nawet co poniektórzy Łowcy i czarodzieje nie byliby otoczeni taką aurą.
- Czy jednak strach nie motywuje też tych ludzi? W końcu to z tego powodu w ogóle ruszyli przeciw wam do walki. Bo się was boją. Boją się o siebie, swoje rodziny, swoich bliskich. I dlatego w ogóle zdecydowali chwycić za broń. Stworzyli całe organizacje, całe Bractwa, byleby tylko znaleźć więcej sposobów na pokonanie waszego gatunku. Strach dla nich to motywacja, nie paraliż.

- Może i motywuje, ale w dalszym ciągu wątpię, by ludzie mogli kiedykolwiek zaakceptować istnienie innych ras równie inteligentnych. To jest ich główne ograniczenie, asymilacja spowodowałaby wyeliminowanie strachu. Jednak ja wole nic nie zmieniać w tym świecie. - Wampir zwątpił w swoje własne słowa i szybko poprawił swoje myśli na głos.
- Nie. Zdecydowanie asymilacja byłaby błędna, to tylko by pogorszyło cały ten problem ras...
Haru poza znajomym, nigdy aż tak nie zwierzał się nikomu ze swoich prywatnych przemyśleń na ten temat, sam nie wiedział, czemu tak płynnie mu to szło, przypadek? Coś musiało na niego zadziałać.
- Masz racje dzieciaku. Jest jedna rzecz, która wywołuje we mnie strach. Śmierć. Dlatego poświęciłem całe swoje życie, by dojść do nieśmiertelności...

- Czyli w gruncie rzeczy, nie jesteście od siebie tacy inni. Ludzie i wampiry. Boicie się śmierci. Tylko dla ludzi śmierć jest zawsze bliżej, zawsze za rogiem, zawsze skryta w cieniu bezpiecznego domostwa. Dla wampirów zaś...kto wie, może śmierci da się uniknąć?
Dziewczynka ruszyła powolnym krokiem w kierunku wampira. Było w niej coś dostojnego, coś majestatycznego, co nie przystawało do zwykłej nastolatki. Trudno było jednak rzec, cóż takiego. Gdy znalazła się już blisko Haracha, wypowiedziała ostatnie słowa:
- Jesteś intrygujący, Alchemiku. Jestem ciekawa, czy osiągniesz swój cel. A kto wie, być może wtedy to ja będę twoim cieniem...
Po tych słowach ponownie cały świat zawirował. Tym razem jednak wampir obudził się w zgoła innym miejscu...

//zapraszam do ostatniego aktu, dzięki za genialne wczucie się w rolę!