Skrępowana nieco jego słowami ostatecznie nie powiedziała nic więcej. Po prostu skierowała powoli kroki w stronę baru. Gdy byli na miejscu i usłyszała jego słowa, pokręciła głową.
- Komar to nie stworzenie, które chce żyć. To owad, którego nie można w żaden sposób oduczyć. Wampir to nie owad, którego można zabić. Jeśli coś jest nie tak, należy mu pomóc. Przynajmniej spróbować. Nie zabijać.
Stwierdziła wzruszając ramionami. Zastanawiała się, nad tym wszystkim nie raz, co by było gdyby istniały wampiry. A tutaj...istnieją, miedzy nimi, między nią. Kto wie co tak naprawdę dzieje się po zmroku. Westchnęła cicho i po chwili zaczęła obsługiwać jak zawsze. Z tym, że większą uwagę poświęcała własnemu szefowi.
- Poza tym, czytałam też w opowieściach, że wampiry posiadają wiele zdolności. Przecież to głupota zabijać takich jak Pan czy inni...bo słyszałam też, że macie władzę wyższą czy coś takiego...mniejsza. Ale no...gdyby tak było, przecież można by prowadzić księgi, notować wszystko...jest tyle możliwości...
Powiedziała zafascynowana i zaraz spłonęła rumieńcem zmieszana pochylając głowę zawstydzona.
- Przepraszam...paplam od rzeczy...lepiej zajmę się czymś odpowiednim...
Wydukała klnąc na samą siebie.

Zamknąłem za nami drzwi i ochoczo wróciłem do swojego wcześniejszego miejsca pobytu. Idealnie. Bezpośrednio przy barze zawsze siedzi się najlepiej. Powinienem to ująć w jakieś prawo socjologiczne. Brzmiałoby mądrzej, niż po prostu "lubię siedzieć przy barze bo bliżej mam do obsługi".
- Och, każde stworzenie chce żyć, Bella! Nawet komary, bakterie, czy pierwotniaki. Jakby tak nie było, ewolucja dosyć szybko by je zweryfikowała!
Zaśmiałem się lekko, nie z Belli jednak, a z wizji komara z kryzysem egzystencjalnym, rozważającym, czy "być albo nie być".
- Aczkolwiek zgadzam się. Muszą być jakieś lepsze metody tamowania naszej rasy, niźli po prostu wpychanie nam krwi do ust. To takie prymitywne. A i przysparza oczywistych problemów.
Skrzywiłem się lekko po tych słowach. Próbowałem wiele lat odkryć coś na własną rękę, jednak moje zasoby były bardzo ograniczone, a i niezbyt miałem pojęcie, od czego zacząć. Nie traciłem nadziei, ta od wielu lat tliła się gdzieś w środku mnie, chociaż jej płomień już dawno utracił swoje barwy.
- Nieprawda, masz mnóstwo racji, moja droga. Jednak jeśli chcesz się czymś zająć to cóż, nie pogardzę kolejnym kuflem!

- Owszem, w końcu nie każdy potrafi się opanować, jak już zresztą wspomniałam...jednak są różne możliwości by Wasz gatunek nie wyginął. Byście mogli żyć bez obaw...chociaż nie...to raczej nie jest możliwe, jeśli napatoczy się taki pokręcony łowca. Oni wszystkich mierzą jedną miarą. Nie odróżniając dobra od zła. Dla nich, bycie wampirem jest hm...jak kara Boska...nie wiem jak to ująć. Po prostu nie powinniście wedle nich istnieć. A uważam, że się mylą. Nie każdy z Was jest potworem. No może nie licząc Draculli. Słyszałam wiele plotek na jego temat. Jednak większość to po części prawda. A niestety...obawiam się, że właśnie moja linia rodowa pochodzi z jego strony.
Skrzywiła się z niesmakiem.
- Wybaczy Pan...jak coś mnie zainteresuje to naprawdę buzia mi się nie zamyka.
Przyznała zawstydzona i zaraz nalała mu piwa.

Zastanowiłem się chwilę nad słowami Mirabelle. W gruncie rzeczy, żal było mi ów łowcy. Sam niegdyś uważałem czystokrwistych za zarazę, którą trzeba wyplenić. Srebrem i ogniem oczywiście. Teraz zaś płaciłem cenę za swoją krótkowzroczność i gwałtowność.
- Taaak, on niestety widocznie należy do tych fanatyków z Hiszpanii lub innej Anglii - mruknąłem niechętnie, wspominając swoje podróże po Europie. Oj tak, Anglia była straszna i uciekłem stamtąd jak szybko tylko się dało. Hiszpania jednak... Stwierdzenie, że było tam źle, było jak określenie tsunami niekorzystną pogodą.
- Słyszałaś coś o tym, byś sama pochodziła od wampirów? - zainteresowałem się słowami Belli. Szczerze mówiąc, niezbyt znałem się na rodach wampirzych ani biologii szczegółowej wampirów. Bardziej interesowały mnie inne rzeczy w moich badaniach.

- Czy od wampirów...wątpię. Nie jestem przecież jedną z was...ale...ogólnie zawsze chciałam dowiedzieć się o swoim pochodzeniu. Wiem tylko tyle, że mój ojciec jest z linii Tepesa...czy Palownika. Zależy jak spojrzeć, bo co rusz każdy inaczej nazywał Hrabię. Nie mniej, ponoć pochodzę z linii tego człowieka. Nie wnikałam bardziej bo to co wyczytałam o nim...nie, nie chcę nawet o tym myśleć. Nie wiem czy to prawda czy nie, ale jeśli tak...nie chciałabym nigdy poznać jego rodziny o ile w ogóle ktoś przetrwał z jego rodu, rodziny...to wszystko...
Wzdrygnęła się nieco i cicho westchnęła.
- Chociaż nie ukrywam ciekawość coraz bardziej zaczyna zwyciężać.
Przyznała wzruszając ramionami.
- Niestety wątpię czy nawet gdybym dalej grzebała w przeszłości to czy dokopałabym się głębiej. Część dokumentacji zniknęła.

Zastukałem parę razy w kufel piwa między łykami, rozmyślając, czy jestem jakoś w stanie pomóc Mirabelle. Samemu - zdecydowanie nie. Ale rodzina Tenebris posiadała dosyć bogate zbiory wampirzej wiedzy, na ile się orientowałem. Warto sprawdzić, zwłaszcza, że nic nas to nie kosztuje.
- Bella, zgłoś się do mnie po pracy w takim razie. Zrobimy sobie małą wycieczkę i poszukamy czegoś więcej.
Możliwość zaoferowania swojej pomocy od razu poprawiła mi humor. Lubiłem pomagać innym, a jeśli mogłem pomóc komuś tak uroczemu i miłemu jak Mirabelle, tym bardziej chciałem to uczynić.
- Powiedz mi proszę, masz jakieś drzewo genealogiczne przy sobie? Nie musi być pokaźne, nawet najbliższa rodzina będzie pomocna.

Uśmiechnęła się lekko słysząc propozycję mężczyzny. Naprawdę poczuła się miło połechtana. Wiedzieć jaka krew w niej płynie byłoby naprawdę wspaniałe. Uśmiechnęła się lekko i skinęła głową.
- Naprawdę? Nie chcę sprawiać problemów. Na pewno ma Pan więcej pracy niż jakieś latanie i szukanie czegoś więcej na temat mojego pochodzenia. Przecież to nie jest takie ważne.
Uśmiechnęła się lekko uścisnęła lekko dłoń mężczyźnie w podziękowaniu.
- Mimo to dziękuję. Nikt nie zrobił dla mnie tak dużo.
Uśmiechnęła się lekko. Czy miała przy sobie drzewo? Owszem, coś tam posiadała w torebce wyskrobane gdzie się dało.
- Moment...zaraz przyniosę.
Dodała i pognała kuśtykając na zaplecze po chwili wróciła z świstkiem. Na papierze widniało jej nazwisko i imię a od niego odchodziły dwie gałązki do matki i Josiah jako ojca. Zaraz potem kolejne gałęzie z imionami i nazwiskami jakie pamiętała z dzieciństwa. Później natomiast pojawiło się nazwisko krewnego Wlada i na tym się zakończyło.
- Nie ma tego dużo..
Przyznała z uśmiechem i nieco niepewnie.

Machnąłem ręką, obdarzając Mirabelle ciepłym uśmiechem.
- Żaden problem, naprawdę. A rodzina to ważna sprawa, nigdy nie można zbywać czegoś takiej wagi wzruszeniem ramion.
Upiłem kolejny łyk piwa, czekając, aż dziewczyna przyniesie mi swoje drzewo genealogiczne. Gdy mi je pokazała, ułożyłem je przed sobą na blacie baru i mrucząc cicho pod nosem przeanalizowałem po kolei. Wszystko było zaskakująco dobrze opisane jak na coś noszonego przy sobie. Zastukałem parę razy palcami w rysunek i powiedziałem z uznaniem.
- No no Bella, winszuję staranności. Wiele rodów szlacheckich z Anglii mogłoby nie mieć aż takiego pojęcia o swojej rodzinie, jakie ty masz!
Mówiłem to absolutnie szczerze. Teraz przyglądając się ów rozpisce, uznałem, że odnalezienie czegoś więcej nie będzie zbyt problematyczne.

Zarumieniła się po uszy słysząc słowa wampira. Naprawdę było jej bardzo przyjemnie z tego powodu. Musiała przyznać, że nie spodziewała się pochwały w takiej sprawie. W końcu to tylko świstek. Nic nie znaczącego dla wielu osób a to naprawdę był tylko kawałek papieru spisany na brudno.
- To tylko kawałek papieru. W domu mam odpowiednio kupiony pergamin i na nim jest naniesione moje drzewo. Przynajmniej Ci, których udało mi się odszukać w dokumentach czy zapiskach.
Przyznała uśmiechając się lekko.
- Staram się dowiedzieć to kim jestem...chociaż nie, nie to kim jestem. Ale to jaka krew we mnie płynie. Więc jak już coś robić to dokładnie i starannie.
Roześmiała się pod nosem i podała mężczyźnie kolejne piwo.

Zasępiłem się lekko. Nie dlatego, że Mirabelle uczyniła coś źle, wręcz przeciwnie. Po prostu tęskniłem za swoją rodziną. Wszyscy, których znałem, już dawno nie żyli, a wątpię by moje siostrzenice i bratankowie z drugiej czy już nawet trzeciej linii ucieszyli się, widząc wujka-wampira, który nie panuje nad swoim pragnieniem krwi.
Zresztą, Europa była dla mnie obecnie zamknięta. Kto wie, czy w niedługiej perspektywie czasowej i z Venandi nie będę musiał uciekać.
- Nie, naprawdę, genialna robota... - mruknąłem pod nosem - Nie wybierasz się na jakieś studia historyczne może? Przydałoby się jakieś muzeum w Venandi. Mieścina może i mała, ale historię ma piękną.
Sięgnąłem do kolejnego kufla piwa, jednocześnie przeklinając i błogosławiąc fakt, że nie potrafię się nim upić.

Dostrzegła tą zmianę nastroju i gdzieś tam wiedziała, że to nie z jej winy jednak poczuła się nieco niepewnie. W końcu nie chciała w żaden sposób zrobić przykrości nikomu w tej sali. Była do ludzi a nie przeciwko nim. Nie ważne, czy byli martwi wedle praw natury czy nie. Spojrzała na mężczyznę z troską w oczach.
- Niech się Pan nie martwi. Nie wiem, co Pana trapi, ale mam nadzieję, że mimo to mogę jakoś pomóc.
Dodała zerkając na niego z zadumą. Na pytanie pokręciła głową przecząco. Nigdy nie było jej po drodze na studia. Nie mówiąc już o marzeniach. Westchnęła pod nosem tylko.
- Gdy jeszcze był mój ojciec, jakoś nam się powodziło, może gdyby nie zniknął...gdyby nie został uznany za martwego...pewnie bym i mogła pójść na studia. Jednak wówczas nie byłoby mnie tutaj. Ale niestety los inaczej się potoczył. Mój ojciec został uznany za zmarłego, mimo że ciała nie znaleziono a ja...ja wiem, że on żyje...jestem tego niemal pewna. Jednak martwi mnie to, że się nie pojawił. A matka...stała się prostytutką. Przepuściła przez maszynkę do mięsa wszystko to co wpajał nam od mojego narodzenia ojciec. Stała się nie do poznania. Wszystko co zarobiła przechodziło na życie, utrzymanie nas...nie byłabym w stanie pójść na studia nie mówiąc o reszcie. Poza tym...teraz również jest to niemożliwe.
Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się delikatnie.

Nie było mi tak na dobrą sprawę smutno. Po prostu brakowało mi rodziny mimo wszystko. Nie żebym koniecznie chciał mieć piątkę dzieci. Ale możliwość wyjścia z bratem na piwo, odwiedzenie kuzynki... Małe marzenia, które obecnie siłą rzeczy mogły pozostać już na zawsze tylko i wyłącznie marzeniami.
- Och, nic się nie stało. Po prostu zastanawiam się, od czego by tu zacząć. Może warto tutejszą księgarnie odwiedzić na dobry początek?
Kłamstwo przeszło mi chyba dosyć gładko przez gardło. Przynajmniej taką miałem nadzieję. Ja również nie lubiłem sprawiać ludziom przykrości. Zazwyczaj.
- Rozumiem... Każdy z nas niesie na swoich barkach krzyż. Raz cięższy, raz lżejszy. Raz na rozgrzanej pustyni, a raz w deszczu i słocie. Grunt, to żeby dać sobie pomóc czasami nieść ten krzyż, a gdy doniesiemy nasz, to to samo uczynić dla bliźniego. Dlatego...jakbyś kiedyś myślała o pójściu na studia, daj znać. Pokombinujemy to tu, to tam.
Choć gorąco namawiałem wiele osób do udawania się na wyższe uczelnie swego czasu, sam o ironio żadnej nie skończyłem. Cóż, może kiedyś?

Czy mu to się udało, czy nie ciężko powiedzieć. Tak czy siak Bella miała jakoś w sobie uczucie, że nie do końca jest ok. Nie mniej nie odezwała się więcej w tej kwestii.
- Możemy spróbować. W księgarni nie byłam, bardziej kierowałam się w stronę bibliotek oraz archiwum.
Przyznała z zadumą. Jednak księgarnie...wątpiła by tam coś dostała. Ale można spróbować w końcu czemu nie?
- Jak tylko będę w stanie utrzymać siebie to zapewne skorzystam z propozycji. W końcu to jedno z moich marzeń...może kiedyś..
Przyznała z uśmiechem na ustach.

- Och, nie doceniasz fachowych księgarzy, Bella. Zaufaj mi, niektórzy potrafią być rąbnięci na tym punkcie. Wszak jeśli sprzedajesz książki, nie zaś je tylko wypożyczasz, to są one na dobrą sprawę własnością, którą przekazujesz. A głupio jest nie wiedzieć, co się posiada.
Oczywiście, sam nie miałem pojęcia, czy miejscowa księgarnia nam pomoże. Tak samo jednak nie miałem pojęcia, czy pomoże nam cokolwiek z księgozbioru rodziny Tenebris. Próbować jednak warto. Podobała mi się perspektywa oderwania od problemów z łowcami, innymi czystymi i tego typu bzdet. I tak nie stanowiłem zbyt wielkiej pomocy w potencjalnej konfrontacji.
- Jak się zdecydujesz, to cóż, wiesz, gdzie mnie znajdziesz. Za marzenia, moja droga. Twoje i moje!
Z uśmiechem uniosłem kufel i upiłem solidny łyk.

- Fakt.
Przyznała z zadumą, w końcu kupować w ciemno to też nie do końca prawda? A jeśli sprzedający wie o czym dana książka jest, kupując nie ma obaw o pomyłkę czy rozczarowanie treścią. Już sama propozycja dla Mir była nie lada wyzwaniem. Była nie tylko podekscytowana, ale i szczęśliwa, że jednak mimo wszystko jest taka szansa.
- Byłaby prawdę mówiąc prostsza droga ku przekonaniu się czy faktycznie jestem z tej linii...jednak niestety jest ona nie możliwa do zrealizowania.
Westchnęła dziewczyna pod nosem. W końcu porównanie krwi nic na tę chwilę nie da bowiem nie wierzyła w życie kogoś z rodu. Święcie przekonana, że wszyscy zginęli. Przynajmniej tak jej mówił ojciec. Przeciągnęła się zmęczona lekko.
- Tak w ogóle...mam nadzieję, że Pani Virgo nie pogniewa się, jeśli i tę noc pozostanę tutaj na zapleczu. Obawiam się wrócić do mieszkania. Tamten Łowca ma moje dane. A na policję przecież nie zgłoszę, że wariat gania po ulicach z bronią i prawdopodobnie może przebywać w moim mieszkaniu.
Skrzywiła się lekko a na toast uniosła sama szklaneczkę z sokiem i upiła odrobinę.

Rozprostowałem lekko ramiona, przechyliłem parę razy głową na boki. Westchnąłem po tym lekko i dopiłem piwo do końca.
- Dobra, starczy na dziś, bo się nie wypłacę. Virgo mnie zabije. Co zaś twojej rodziny, o jakim sposobie mówisz?
Rozejrzałem się po sali. Naturalnie, im później, tym więcej gości, ale jednak dzisiaj zapowiadało się mimo wszystko na pustki. Westchnąłem lekko. Cóż, można się było tego spodziewać po wczoraj w końcu. Dziwny jest ten świat...
- Nie wolisz coś wygodniejszego niż zaplecze? Hotel chociażby? Nie możesz tutaj wiecznie spać, Bella. Będziesz chodzącym wrakiem człowieka po miesiącu, jak będziesz codziennie budzić się w miejscu pracy.

- Badanie DNA są różne sposoby w dzisiejszych czasach. Niestety jest to niemożliwe. Musiałabym posiadać kogoś kto pochodzi z prostej linii Draculi.
Westchnęła i wzruszyła ramionami bo było to oczywiste dla niej, ale co poradzić. Nie wszystko może być takie jakby się chciało prawda. Słysząc o hotelu uśmiechnęła się pod nosem. Bogacze...sądzą, że każdego stać na koczowanie w hotelach czy motelach? Ona by przeżyć musiała zapierdzielać od rana do nocy. By móc spełnić swoje marzenia, nie tylko związane z najmem mieszkania, ale i opłatami jak i kursami jakie właśnie zaczęła.
- Chciałabym, jednak hm...nie każdego stać na koczowanie w takich miejscach. Nie martwi się Pan o mnie. W wolne chwile mam zajęcia praktyczne w przychodni więc bez obaw do pracy przyjdę odpowiednio przygotowana. Klientów nie wystraszę.
Roześmiała się lekko.

Zastanowiłem się chwilę nad słowami Mirabelle. Tak na dobrą sprawę, czy ktoś próbował sekwencjonować wampirzy genom? To mogłoby być ciekawe doświadczenie.
- Poszukać nie zaszkodzi moja droga. Nie mamy nic do stracenia.
A jak wiele do zyskajania! Ciekaw byłem, jak wyglądała kwestia podobieństwa u przemienionych jak ja. Czy bardziej przypominamy rodziców biologicznych czy wampirycznych?
- W razie potrzeby, mam dwie sypialnie w mieszkaniu - mruknąłem niepewnie. Propozycja mogła zostać odebrana za nieprzyzwoita, ale nie chciałem, by Mirabelle się przemęczała.

Zachęcona przez Roderyka jeszcze bardziej dostała tzw. kurwików w oczach. Normalnie gdyby mogła przeskoczyłaby ladę i wycałowała go jak nigdy! Uśmiech jednak musiał mu wystarczyć w podzięce!
- Ma Pan rację. Poszperać można, w końcu papier wiele zniesie. A dobrze strzeżone dokumenty jeszcze więcej.
Zgodziła się z uśmiechem na ustach. Koniec jej zmiany zbliżał się nieubłaganie a ona musiała podjąć zaoferowaną pomoc. Nie wiedziała co ma powiedzieć. W końcu jednak nocować tutaj kolejny raz? Nie...zdecydowanie dostałaby do głowy to prawda. Ponad to, wolała coś przytulniejszego, gdzie mogłaby wziąć kąpiel i odpocząć.
- Pod warunkiem, że Pani Virgo, nie urwie mi głowy.
Spojrzała na mężczyznę z szerokim uśmiechem na ustach.

Dobrze strzeżone dokumenty, powiadasz? Oj tak, chociaż służyłem Tenebris od wielu lat, wciąż nie byłem pewien, co dokładnie znajduje się w ich zbiorach. Nestor rodu był osobą impulsywną i okrutną, ale przy tym wcale niegłupią i pilnie strzegł rodzinnych sekretów. Niegdyś by mnie to bardziej interesowało. Teraz po prostu chciałem się dostać do archiwum Tenebris tylko po to, by pomóc Belli.
- Jak już, to urwie mi głowę, nie tobie. Virgo uznaje raczej zasady damskiej solidarności i takie tam.
Odwzajemniłem uśmiech i starym rytuałem sprawdziłem, czy mam przy sobie wszystkie niezbędne rzeczy. Portfel, klucze, od paru lat telefon.
- Poza tym, jak już mówiłem, posiadam DWIE sypialnie - dodałem z śmiechem. To był argument nie do zbicia w końcu.

No niestety, Bella była na tyle świadoma, istnienia dokumentów, które są bardzo pilnie strzeżone, że gdyby ktoś zapytał, gdzie znajdzie takie cuda od razu powiedziała by w jakim miejscu i gdzie szukać. Niestety minus jest taki, że takie papiery są odpowiednio zabezpieczane a tylko falsyfikat wystawiany jest na licytacjach czy innych uroczystościach w końcu nikt nie będzie ryzykował wystawieniem oryginału, który jest cenniejszy niż niejedna królewska głowa!
- Nie znam Pani Virgo. Poprzednia szefowa bardziej ją zna...zresztą. Jak to poprzednia szefowa powiedziała "to miejsce nie dla cnotek niewydymek znajdę miejsce dla Ciebie z dala od Twojej matki". No i bum...sam Pan widzi.
Uśmiechnęła się pod nosem rozbawiona. Odrobina alkoholu pita z dnia na dzień swoje zrobiła. Niestety potrzebowała tego, by nie myśleć o tym wszystko co ją spotkało tak bardzo. A już świadomość, że może wrócić do poszukiwań swoich przodków jeszcze bardziej ją motywowała.
- Zatem, dzisiaj wykorzystam Pańską jedną sypialnię postaram się też nie nadużywać Pańskiej gościnności.
Obiecała w końcu no hallo...nie lubiła siedzieć u kogoś od tak...więc niech się nie zdziwi, jak Mir zacznie sprzątać mieszkanie itp.

Zadziwiał mnie entuzjazm Mirabelle. W końcu przeszła tak dużo w tak krótkim czasie, a wciąż tryskała energią. Starość wychodzi jednak z ducha, nie z ciała. A jej było do tej starości zdecydowanie bardzo daleko.
- Och, polubiłabyś Virgo. A ona ciebie. Przynajmniej, taką mam nadzieję! - zamyśliłem się na krótko, ciekaw, jak bardzo Teneberis angażują się ogółem w życie społeczne Venandi - Aczkolwiek trzeba wiedzieć, że to bardzo zalatana kobieta...
Zastukałem parę razy palcami w blat stołu, zastanawiając się, czy nie powinienem już wychodzić z baru. W końcu napisałem na karteczce swój adres, numer telefonu i położyłem na niej zapasowy klucz, po czym wszystko podałem Mirabelle.
- Wszystko, co będzie ci potrzebne, masz tutaj. A teraz niestety musisz mi wybaczyć. Obowiązki wzywają, moja droga, ale jak rozumiem, jeszcze się dziś spotkamy?
Ostatnie pytanie zadałem z przyjaznym uśmiechem na twarzy i skłoniłem się lekko kelnerce. Wyszedłem przed bar i napisałem sms'a do Virgo.

Mira uśmiechnęła się promiennie i skinęła głową. Owszem, powinny się polubić o ile faktycznie jest taka uprzejma. Jak na razie naprawdę nie miała powodu do wątpliwości w słowa wampira. Skinęła zatem głową z uśmiechem na ustach.
- Mam taką nadzieję. Zresztą takie uroki posiadania własnego biznesu.
Uśmiechnęła się lekko. Wiedziała co nieco, ale nie wnikała w szczegóły w końcu nie miała po co.
- Obiecuję szefie stawić się zaraz po pracy.
Roześmiała się lekko i wzięła do kieszeni adres i klucz od mieszkania. Musiała przyznać, że jakby nie było mały stres jednak był. Cicho westchnęła gdy w końcu została sama i po chwili skupiła się na pracy. Ostatecznie gdy już zakończyła pracę pozbierała swoje rzeczy i skierowała się do domu Roderyka.

C.D

Niepokoiło mnie wiele rzeczy dziejących się w zastraszającym tempie dookoła mnie. Zdecydowanie wolałem spokojne czasy, gdy Łowcy siedzieli w swoim lesie, czystokrwiści Venandi omijali, a wszystko przebiegało swoim tempem.
Zastanawiałem się, gdzie wolałbym spotkać się z Virgo. Ostatecznie uznałem, że wolę jednak swoje bezpieczne cztery ściany. Bella i tak już znała prawdę, więc nie trzeba się było przed nią kryć. A ja zdecydowanie tęskniłem za swoim salonem. Odpisałem więc szybko wampirzycy i udałem się do swojego apartamentu.

http://j.w.

Przybycie do miasta nie było do końca ostateczną decyzją. Musiał wpierw upewnić się, że na pewno tutaj osiądzie. W końcu po diabła miał siedzieć w tym zadupiu i szukać skurwieli, którzy spalili mu rodzinę? Jeśli spocznie w tym miejscu nie upewniając się, że ma po co nie zdobędzie namiarów na nic. Musiał mieć pewność. Musiał sprawdzić swoich informatorów. Właśnie wkroczył do jednego z barów z zamiarem od, rozejrzenia się po okolicy i zdobycia kilku informacji.
- Whiskey z lodem.
Złożył zamówienie uśmiechając się słodko do jednej z kelnerki by po chwili zająć stolik i po prostu obserwować.