Charakter:

"Czasami celowo upuszczam filiżankę, aby rozbiła się na podłodze.
Nie jestem zadowolony z tego, że nie może wrócić do pierwotnej formy.
Być może pewnego dnia filiżanka znów będzie cała."

Jest jak porcelanowa filiżanka, która ładnie wygląda. Prezentuje sobą perfekcje, piękno i gdy nikt jej nie ruszy; w bezruchu pozostanie taka na zawsze — idealna i cała. Mimo tego, co mówią ludzie o porcelanie, delikatnej ceramice z wysokiej półki, nie łatwo rozbić tego mężczyznę. Jest całkowicie odwrotnie; rysy powstające na wewnątrz eterycznej powłoki są ostre i głębokie, ale zewnętrzna subtelność nadal stara się utrzymać i trwa.
Poświęca wiele, czuje mocniej, lecz zatrzymuje, to co chce się wyrwać i przeżreć jego powłokę. Strach towarzyszy mu od zawsze. Lęk wkrada się w jego sny. Potwory nawiedzają go na jawie, jak i w głębszych zakamarkach jego umysłu. Wydaje się przepełniony silnymi emocjami, jakby wszystko przeżywał za bardzo. Nie wygląda na spokojnego człowieka, co chwila jego oczy gdzieś błądzą, a oddech przyspiesza, jakby szykując go na ucieczkę lub atak. Dlatego to, co zrobi, ma na niego duży wpływ, choć niewidoczna dla innych — utrzymuje doskonale delikatną bladość i pewne spojrzenie; jednak w środku jest chaos. Ból, cierpienie, czy nawet paranoja, obłęd, który wdziera się do środka porcelanowej filiżanki i niszczy ją od wewnątrz. Destrukcyjnie rozbijając ją raz za razem, jednak on nadal ją składa.
Tajemniczość, która nie powie wam o nim zbyt wiele. Nie mówi za dużo. W swoich słowach wydaje się powolny, jednakże jego ciało reaguje za szybko — dlatego w walce jest naprawdę dobry. Często siedzi zamyślony i bywa, że trzeba powtórzyć mu coś dwa razy, ale to nie znaczy, że nie jest uważny. Obserwuje wszystko i wszystkich. Potrafi się śmiać, a także być naprawdę miłym dżentelmenem, jednakże trzyma dystans. Do ludzi, do zwierząt do wszystkich. Sam czuje się bezpieczniej. Wydaje się, jakby do wszystkiego się zmuszał, jakby życie było dla niego naprawdę trudną walką — możliwe. Na pewno jest lojalny i oddany, a także nie łamie zasad.
Wydaje się zbyt idealną, białą porcelaną, skrywającą w środku coś mrocznego, nieokiełznanego. Coś, na co nawet on sam nie jest gotowy — to może go zniszczyć lub ocalić.

Wygląd:

Nie jest wysoki jak na mężczyznę — 179 m; Jego budowa ciała jest dobra, ponieważ często biega, pływa czy po prostu ćwiczy. Można pokusić się o stwierdzenie, że jego sylwetka jest ponad przeciętnie dobra. Na pierwszy rzut oka wydaje się po prostu zmęczony, też jego przygarbiona postura mówi o tym, że to mężczyzna, która dźwiga jakieś wielkie brzemię. Ma bliznę po nożu na lewym ramieniu i kilka pomniejszych blizn, głównie na plecach czy przedramionach od walki, które są wynikiem próby okiełzania bestii w sobie lub ucieczki przed tymi, którzy są dla niego zagrożeniem. Czarne potargane włosy w wiecznym nieładzie, ułożone tylko na specjalne okazje. Zazwyczaj jego twarz zdobi kilkudniowy zarost, który dodaje mu lat. Jasne oczy wiecznie zagubione, po ojcu szare.
Jego ubiór to zazwyczaj koszule lub przeciętne swetry. Nie jest typem mężczyzny, który kieruje swoją uwagę na wygląd, a jednak potrafi ubrać się schludnie. Trzeba przyznać, że w kwestii wizerunku podąża szablonowo, nie jest typem osoby, która potrafi, inaczej mówiąc "zaszaleć".
W wilczej postaci jego sierść jest czarna, a oczy przybierają złocisty odcień. Jest większy niż przeciętny wilk, a kiedy staje na dwóch łapach, jego wzrost nie przekracza 1.90 m.

Wady:

- Silnie odczuwa lęk. Często ma silne napady paniki.
- Problemy z pamięcią. Nie zawsze wszystko pamięta. W jego głowie za dużo się dzieje.
- Niezdiagnozowane zaburzenia. Zapewne ma jakieś zaburzenia psychiczne, ale nigdy nie pozwolił się nikomu zdiagnozować.
- Samotnik. Jest na pewno aspołeczny i żyje w swoim świecie.
- Lekki sen. Usypia tylko przy jakimkolwiek dźwięku, jeśli jest za cicho i nie słychać nawet stukania zegara, nie zaśnie.
- Bogata wyobraźnia. Ma bujną wyobraźnię dla niego raczej to minus niż plus. Może siedzieć w swojej głowie, całkowicie ignorując świat na zewnątrz, co dwa razy nie za dobrze się skończyło. Czasami łapie zawieche, coś w rodzaju transu. Może siedzieć i godzinami wpatrywać się w spadające krople z kranu.
- Hafefobia. Nigdy nie był w żadnym poważnym związku. Jego relacje są dość skomplikowane. Boi się otworzyć na innych, a co dopiero pozwolić się komuś dotknąć nawet po przyjacielsku, wzdryga się niczym poparzony, chociaż dotykanie innych nie jest już takim problemem.

Zalety:

+ Abstynencja. Nie pije alkoholu, ponieważ jego żołądek wręcz sam protestuje przed tymi trunkami.
+ Mól Książkowy. Dużo czyta głównie horrory, fantasty i kryminały.
+ Miłośnik Natury. Lubi popływać lub pobiegać, spędzanie czasu z naturą też jest dobre.
+ Melodia dla duszy. Często można go zobaczyć, jak chodzi ze słuchawkami w uszach, słucha jakiejś ckliwej muzyki i ignoruje innych, nie specjalnie przecież.
+ Empatia. Rozumie uczucia innych osób, potrafi tak się wczuć w sytuacje innych, że może mu się zdarzyć, zapomnieć, że te emocje nie są jego.
+ Najwierniejszy przyjaciel człowieka to... Uwielbia psy.
+ Bogata wyobraźnia. Jest to plusem, jak i minusem, podobne empatia, ale dzięki temu jest tak świetny w swoim fachu.

Zainteresowania/hobby: Psychologia, natura ludzka, anatomia człowieka, życie po śmierci, bieganie i pływanie, literatura sensacyjna.

Dodatkowe:


Na trzy dziesiąte sekundy pojawia się ciemność — tyle trwa mrugnięcie. Dosłownie chwile. Czas nie spowalnia. Dziesięcioletni chłopiec spogląda na swoją matkę, której głowę zdobi wielka dziura w skroni. Ścianę zaś części jej mózgu i krew, mnóstwo krwi. Obserwuje to niczym krytyk sztuki surrealistycznej, zaskoczony dziełem, które widzi przed sobą. Wraca do momentu, początku tego aktu, ale nie widzi w tym sensu, bo po prostu go nie ma.
Grace Davies wsadza do ust zimną lufę rewolweru i pociąga za spust. Uczucia nabierają intensywnej barwy, zalewając ciało chłopca przerażeniem, szokiem, a także niedowierzaniem. Tak powstał strach, który utopił dziecko. Nie może pamiętać, że za nim wcisnęła spust, z jej ust wydobyło się nieme — przepraszam. Patrzył na jej śmierć, która nastąpiła szybko, sam rozpoczynając proces agonii, który był niczym powolny rozkład ludzkich zwłok, gdzie ciało jeszcze nie zaczęło być pożywką dla robaków.
Nie zrozumienie, tym właśnie jest życie — dla nas wszystkich, dla chłopca w pasiastej piżamie jest czymś, czego nigdy, nie będzie mógł pojąć, ale będzie bardzo tego chciał — tak powstają koszmary. Podobno Grace Davies była chora, a może po prostu nie mogła znieść nieuchronnego piekła, jakie zgotowała swojemu jedynemu synowi.


Przeszłość nie istnieje. Jest wytworem umysłu, który szuka udręki albo ukojenia w minionych słodkich latach, spowitych iluzją masy przekonań. Dlatego tak bardzo pamięta, wraca do wspomnień niczym narkoman do działki jako szalupy ostatniego ratunku. Niegdyś niewinny chłopiec pełen ciepła, wrażliwości i niewinności; dziś zmęczony człowiek przesiąknięty intensywnymi emocjami i uczuciami. Tak bardzo pragnie wyzwolenia, spokoju i ciszy, który wypełni to, co rozerwane, złoży to, co rozbite w nim samym. Pełnia nigdy nie następuje. Egzystencja ludzka podlega nieświadomości. Nie zna świata, którego nie widzi, do którego nie należy. Jest tu. Mieszkanie z ojcem, szkoła i studia, po czym pierwsza praca. Poznawanie tego, co ukryte, tego, co kryje się w ludzkich głowach, jest pociągające, a on jest w tym naprawdę dobry. W życiu są lepsze, jak i gorsze chwile. Początkowa radość i spełnienie daje zrozumienie bezradności, że tak naprawdę dobre uczucia od samego początku są martwe; tak samo, jak nasza egzystencja, której staramy się nadać głębszy sens, bez rezultatu. Koszmary wracają, przez to, co następuje niespodziewanie wyrwa go z jego własnego znanego, bezpiecznego świata i obdarza ugryzieniem, bolesnym zwiastującym ciężką chorobę.
Nie wie co się z nim dzieje. Wszystko napawa go drażliwością, jakby cały świat spowiła zasłona irytacji. Emocje są nie do zniesienia. Mięso tak kuszące i przynoszące ukojenie, na chwilę. Nie jest jednak sam. Pojawiają się oni, ci, którzy pilnują swoich, nie zostawiają na pastwę losu, nawet jeśli ugryzienie zgotował któryś z nich albo dziki samotnik. To nie jest ważne tylko teraz. Ta chwila, która obdarzy go rodziną, rodziną, której nigdy nie miał.
Zwykły dom, w którym mieszka od zawsze przypomina mu azyl, tu może spać, czuć się bezpiecznie, bo gdzie ma iść? Wpaść w otchłań ludzkich nieznanych rąk? Krzyki dobiegające za przeszłości mówią, że to jest rzeczywistość, którą musi zaakceptować; ale nie chce tego robić, gdy przekracza granice światów fantastycznych książek. Opowieści o rzeczywistości innej niż ta, w której przyszło mu się zmierzyć. Chociaż na moment zapomina. O brutalności ojca, cierpieniu matki i swojej bezradności.
Wilcze ciało jest zwiastunem nowych możliwości. Zmysły przybierają na sile, tworząc chaos. Księżyc jest jak przewodnik wyznaczający drogę podróży bez możliwości zboczenia z trasy, jedno uchybienie ze ścieżki może zwiastować pogrążenie się w szaleństwie, splamienie niewinną krwią; nie umie tak, nie potrafi, chociaż momentami nie wie, czy to, co czuje i widzi, ma w sobie odrobinę prawdy czy w całości jest przejawem fikcji.