Wręcz przeciwnie, to dla mnie wiele znaczyło... Naprawdę nie miałam sił na kłótnie, czułam że dziś pewniakiem bym poległa. Jakiekolwiek logiczne argumenty przychodziły mi z trudem.
- Proszę cię... Naprawdę nie chce się dzisiaj kolejny raz kłócić. - powiedziałam już prawie błagalnie.
- Nie masz pojęcia co myślę o kimkolwiek czy co czuje. Wydaje ci się że dla mnie to wszystko jest łatwe? Że potrafię przejść z tym wszystkim do porządku dziennego? Nie potrafię... Mimo że bardzo bym tego chciała. Chciała bym odzyskać brata... Ale chwilami wydaje mi się że wyobrażasz sobie więcej zarzutów którymi w ciebie rzucam niż faktycznie ich jest. - dodałam i usiadłam na brzegu wanny. Miałam wrażenie że trzęsą mi się nogi.
- Nawet nie wiesz jak się ucieszyłam jak powiedziałeś mi o tym co zrobiłeś dla sojuszu... Twierdzisz że wspierasz mnie w moich decyzjach ale dziś to był pierwszy raz od twojego powrotu kiedy naprawdę to poczułam... Że zaakceptowałeś moją decyzję..- wyznałam i na chwilę nakrylam dłonią oczy masując jednocześnie skornie.

Westchnął cicho, również nie chciał się kłócić. Był już tym zmęczony. Nie odpowiedział jednak tylko w ciszy słuchał jej dalej.
- Nie wiem, bo mi nie mówisz. Nie rozmawiasz ze mną, mam wrażenie że ciągle uciekasz, chowasz się. Co ja Ci takiego zrobiłem?
Oparł się o drzwi i patrzył w podłogę, nie był w stanie podnieść wzroku, zwłaszcza aby nie widzieć jej takiej teraz.
- Chcesz odzyskać brata, ale przecież ja ciągle jestem.
Westchnął cicho na jej dalsze słowa. Poczuł kolejny raz ścisk w gardle. W końcu podniósł twarz i spojrzał na nią.
- Przynajmniej już to widzisz,ze tak jest i Cię wspieram. A co z Tobą? Czy ty mnie wspierasz?
Wyczekiwał odpowiedzi. Wiedział jak się czuł, ale chciał usłyszeć jej wersję. Odkąd wrócił był zdany tylko na siebie. Tylko Mirabelle i Filip okazali jakąkolwiek dobroć i chociaż opowiedzieli mu co się podziało przez ten czas.

To było idiotyczne... Czułam aż głowa mi pulsuje, nie odpowiedziałam od razu... Głównie dlatego że nie wiedziałam jak. Czułam się z tym wszystkim boleśnie sama... Nie miałam nikogo komu byłam pewna że mogę powiedzieć wszystko i niczym za to nie zapłacić. Filip? Tutaj sprawa była prosta... Absolutnie nie. Nathaniel? To już nawet nie chodziło o kwestie zaufania jeko takiego... Po prostu nie mogłam mu pewnych rzeczy mówić... Nie po tym co mi wyznał. Octavia? Ahh brakowało mi jej... Ale nawet w tym wypadku nie byłam w stu procentach pewna jak zareaguje na to co wyprawiam. Zmęczenie dawało mi się we znaki bo naprawdę miałam ochotę płakać... "ciągle jestem"? Gówno prawda... Dopiero gdy skończył i oczekiwał jasnej odpowiedzi zebrałam się w sobie.
- Naprawdę? Naprawdę musisz pytać? Kto mimo tego że byłam przeciwna zgodził się na układ z Katherine? Ja... Dlatego że bez względu na moje zdanie wierzyłam w twoje. Kto po twojej kilku letniej ucieczce po prostu odsunął się oddając ci to co Ci się należy? Kto opiekował się tobą gdy wróciłeś po porwaniu? Kiedy chciałeś wrócić do pracy tak nie chciałam mówić ci od razu wszystkiego... Dla twojego dobra kretynie, nie chciałam tego zwalać na ciebie, nie wszystko na raz. Ale ty pierwsze co zrobiłeś to skrytykowałeś to co osiągnęłam. Zarządziłeś koniec sojuszu i praktycznie otwartą walkę z wilkołakami... Mimo tego że się nie zgadzaliśmy zaufałam Ci... Powiedziałam Ci o tej przeklętej krwi, a ty następnego dnia po prostu zrywasz z Octi... Z moją przyjaciółką i oznajmiasz mi że mnie kochasz? Jak sądziłeś że zareaguje? - nawet nie byłam zła, złość mi już przeszła, zmęczenie wyparło ją doszczętnie. Byłam po prostu cholernie smutna mimo że się starałam nie połamać to głos mi drżał i coraz bardziej się łamał.
- Jak mogła bym być z tobą szczera jak kiedyś... Tak uciekam i się przed tobą chowam. Ale nie dlatego że mam cie za potwora... Do jasnej cholerny Nat... Mam swoje problemy którymi nie chce cię obarczać... Nie chcę bo teraz gdy wiem... Wiem że mogą cie one ranić. Czuję się jak skończona suka... Ale nie potrafię tak po prostu przejść na porządek dzienny z tym co mi powiedziałeś.

Próbował, na prawdę próbował się nie unosić. Ale nikt inny tak jak ona nie potrafił go aż tak wyprowadzic z równowagi. No może jeszcze Octavia.
- Virgo, nic nie zarządziłem, sama widzisz, że wszyscy są do Twojej dyspozycji. To, że ja uważam tak a nie inaczej, nie znaczy, że teraz nagle będę robić wszystko wbrew Tobie. Ale nie będę też siedział i czekał aż łowcy nas zdradzą. Chcę być przygotowany na wszystko. Nie wiedziałem, że Katherine zrobi coś takiego, dlatego teraz nie mogę każdemu ufać. Nie robię to jednak na złość Tobie, tylko po to żeby Ciebie chronić.
Widział jak się łamie i jaka jest zmęczona tym wszystkim. On także był tym już zmęczony. Westchnął cicho i podszedł do niej. Przytulił ją do siebie, nawet jeśli nie chciała, miał to gdzieś.
- Nie zrobię niczego wbrew Tobie. Po prostu Cię kocham, trochę mocniej niż Ty mnie. Ale to nic nie zmienia.
Złapał ją trochę pewniej, wyczuwał jej brak siły. Pocałował ją w głowę i pogłaskał.
- Powinnaś się umyć i odpocząć. Powiedz mi tylko, czy mam się bardzo martwić? Nie wygląda to zbyt dobrze...
Próbował nie naciskać, mimo iż był bardzo zmartwiony. Napawał się chwilą spokoju między nimi. Nie wiedział jak długo on potrwa.

Boże... Co wszystkich wokół nagle ugryzło że chcieli mnie chronić?! Czułam już irytacje z tego powodu. Po za tym jego tłumaczenie... "nie będę robić nic wbrew tobie ale nie będę siedział z założonymi rękami" było... To był jeden wielki paradoks. Jak chciał niby jednocześnie nic nie robić i robić? Jednak... Naprawdę miałam dość, chciałam już po prostu odpuścić. Co więcej tak... W pierwszej chwili nieznacznie się cofnęłam gdy zdałam sobie sprawę co zamierzał zrobić. Nie powinnam mu w ogóle na to pozwolić... Może to głupie ale po prostu bałam się że pewnego dnia zacznie doszukiwać się w tych gestach czegoś więcej. Ostatecznie jednak nie odepchnęłam go ani nie uciekłam... Przynajmniej jeszcze ten jeden raz.
- Jestem już dużą dziewczynką... Potrafię się obronić. Nie zapominaj że poparłam twoją decyzję co do Kate... Ja też zostałam zdradzona, to nie dotyczyło tylko ciebie. Mimo to chce utrzymać sojusz. Przynajmniej na razie, wiem że go nie złamią. - przymknęłam oczy kiedy pocałował mnie w głowę.
Tak jak kiedyś... Przed tym całym szaleństwem, mimo że całą sobą czułam potrzebę sprzeciwu nic nie zrobiłam. Tyle że czułam się z tego powodu samolubna. Nie odpowiedziałam na jego słowa... I tak dość już dzisiaj powiedziałam dość... Mimo że chciałam mu przypomnieć że przecież to zmienia wszystko, jak może być jak dawniej jeśli zdaje sobie sprawę że mogę go ranić? Mimo to... To był temat na inną rozmowę. Kiedy indziej... Dużo, dużo później.
- Przepraszam Nat... - odpowiedziałam ostatecznie... Coś musiałam z siebie wydusić.
A czułam że przeprosiny akurat mu się należały... Może wszystko było by łatwiejsze gdyby moje myśli nie odbiegały wiecznie w zupełnie odmiennych kierunkach niż powinny. Uśmiechnęłam się lekko na jego pytanie... Gdyby wiedział nie był by tak spokojny i tak... Martwił by się... I to bardzo.
- Nie musisz, wiedziałam na co się piszę... Wiem jak to teraz wygląda ale obiecuje... To tylko trochę wyboista droga do celu. Nic wielkiego mi nie jest... Jestem jedynie zmęczona. - i w zasadzie... Nawet nie minęłam się znacząco z prawdą.
- Jeśli pozwolisz to skorzystam z rady i się wykąpie po czym pójdę spać... Jeszcze raz dziękuję... Wiesz za łowców.

Skinął lekko głową i cicho westchnął.
- Tak jak powiedziałem, nie będę robić niczego by naruszyć sojusz. Szanuję Twoją decyzję.
Wiedział, że i tak będzie musiał naszykować się w razie czego. Tyle lat walk, zdrad, niechęci do siebie nawzajem nie mogły się zmienić tak po prostu. I niby widział tą anielską buzię, która dała mu więcej mocy i uzdrowiła jego ramię, to i tak twierdził, że to było fałszywe. Nie sądził, że kiedykolwiek przekona się do łowców, wiedział że jest to praktycznie nie możliwe.
Jej przeprosiny zbily go mocno z tropu. Nie tego się spodziewał. Nie pasowały mu one wręcz do tej rozmowy i całej sytuacji. Nic jednak nie odpowiedział.
Skinął głową, puścił ją i pozwolił jej się ogarnąć. Była w kiepskim stanie, nie wierzył w ani jedno słowo, że jest dobrze. Myślał jak ją o to zapytać, postanowił jednak prosto z mostu.
- Wiem że Roderyk był chory, mam nadzieję, że nie zrobiłaś czegoś podobnego, abym ja mógł być z Octi w związku czystych... Ten rozdział jest już zakończony...
Mimo iż inaczej chciał i próbował się starać i wrócić do Octavii, wiedział, że to bez sensu. Nie chciał jej ranić ponownie, kiedy znów by od niej odszedł. Mimo iż był tragicznym partnerem, dalej o niej myślał i nie chciał jej bardziej krzywdzić.

Oczywiście wydawało mi się to nieco podejrzane... Dopiero co pod kościołem krzyczał jak beznadziejną opcją jest ten sojusz. Jak pozwalam żeby zaraz wbili nam nóż w plecy... I nagle co? Przemyślał sprawę i po prostu zaakceptuje moją decyzję? Podejrzane... I to bardzo, ale z drugiej strony czy miałam prawdziwy powód żeby podejrzewać go o próbę oszukania? Nie... I nie chciałam się takiego nawet doszukiwać. Oczywiście brałam pod uwagę że sojusz nie będzie łatwy, nie od razu Rzym zbudowano. Ale na razie wyjątkowo dobrze nam szło. Gdy mnie puścił poprawiłam rozciętą bluzkę... Liczyłam że to koniec rozmowy na ten temat ale Nat znowu zapytał. Nie chciałam mu mówić... Tak bardzo nie chciałam. Czułam się dziwnie podczas takiej rozmowy z nim gdy wiedziałam co czuje.
- Wcześniej... Tak, przeszło mi to przez głowę. Ale to nie dla was szukałam tego rozwiązania... Od początku do końca chodziło o niego... - powiedziałam krzywiąc się lekko.
Tak to było skaplikowane, a ja nie chciałam wchodzić w szczegóły. Przede wszystkim było to dla mnie niekomfortowe samo w sobie. Ale też gdybym była na jego miejscu i dowiedziała się co robiłam i po co... Sama bym się skrytykowała.

Skinął głową w odpowiedzi. Wiedział, że już więcej z niej nie wyciągnie.
- Jakbyś czegoś potrzebowała to krzyknij, przekażę komuś aby kręcił się tu obok. Nie będzie Cię niepotrzebnie nachodzić, ale w razie czego będzie.
Chciał coś jeszcze powiedzieć, przeciągnąć tą rozmowę, wypytać o wszystko, opieprzyć ją za tajemnice. Wiedział, że to jednak będzie w tym momencie całkowicie niepotrzebne. Wyszedł już całkiem bez słowa do swojego pokoju. Przebrał się tam, zawołał kogoś tak jak powiedział Virgo i pojechał pozałatwiać swoje sprawy.


Z/t