Gdyby nie to, że Cesare się roześmiał po jego żarcie, pewnie by to kontynuował i naciskał by uzyskać odpowiedź, bo był naprawdę ciekawy co musiał zrobić by następnym razem zostać przytulonym przez Cesare. Chociaż… skoro skoro chłopak zdawał się być tak zadowolony, po zwykłym chwilowym przytuleniu… może nie było większych przeciwwskazań, by następnym razem przejąć inicjatywę i samemu go przytulić. Będzie musiał jakoś sprytnie poprowadzić rozmowę, może nie najbliższą, ale w dogodnym momencie, tak, by dowiedzieć się, czy Włoch brał pod uwagę ewentualny związek z jakimś mężczyzną. Chociaż czy Włochy nie były czasem bardzo wylewnym i czułym krajem, kochającym wszystkich i wszystko?
Lekko kiwnął głową z szerokim, ciepłym uśmiechem na twarzy, gdy Cesare pogonił ich obu, by w końcu zajęli się pracą.
- Jeszcze nigdy nie byłem tak zmotywowany do pracy. Jesteś bardzo przekonujący. Powinieneś zostać politykiem - zaśmiał się i wrócił do porządków za barem i kończenie swojej zmiany. Szklanki z sokiem Cesare nie ruszał, dopóki ten nie dopił swojego soku, znaczy tylko na moment podniósł szklankę by zetrzeć blat, a dopiero jak naczynie było puste, zamula się jego umyciem i starannym wypolerowaniem, by w końcu trafiło do pozostałych szklanek stojących denkiem do góry na białej ściereczce.
Kiedy skończył, poszedł na zaplecze się przebrać i po swoje rzeczy z szafki, lecz w przeciwieństwie do poprzedniego dnia, nie zdrzemnął się na ławce, tylko wrócił na salę i usiadł na jednym z honkerów przed barem. Kręcił się na nim i czekał cierpliwie aż Cesare też będzie już wolny.
- Wiesz… śniadanie przygotowane przez ciebie brzmi bardziej zachęcająco. Wiem, że masz niewielką kuchnię, ale może nawet mógłbym ci coś pomóc przy tym śniadaniu - zaproponował pogodnie, wręcz nie mogąc się już doczekać, strasznie ciekaw co dobrego miał w planach Cesare. Nawet jeśli chłopak nie chciałby skorzystać z jego pomocy i tak by nie zrezygnował z zaproszenia Cesare i zjedzenia śniadania przygotowanego jego własnymi rękami.
- Przy okazji tak sobie pomyślałem, wiesz… nic nie piłem i w ogóle, może dałbyś się skusić na przejażdżkę motorem? Będziemy szybciej niż metrem - dodał jeszcze do swojej wcześniejszej propozycji, bo przyszło mi do głowy, że może Cesare chciałby się z nim tak przejechać.

Cesare zaśmiał się, skromnie spuszczając wzrok.
– Dzięki, ale byłbym najgorszym politykiem, jakie ta ziemia nosiła, gorszym nawet niż Silvio Berlusconi - zażartował, umyślnie nawiązując do niesławnego włoskiego premiera. Potem już wziął się do pracy, bo im szybciej ją skończy, tym szybciej będą mogli z Utą jechać do niego, zjeść coś i pogadać. Był nawet przygotowany na to, by ugościć Utę u siebie, zrobił porządne zakupy i upiekł coś specjalnie na tę okazję - trochę na przeprosiny, trochę po to, by przyjemny posiłek trochę załagodził ciężką rozmowę, jaka ich czekała. Nie zamierzał odpuścić tematu wampirów, wilkołaków i reszty potworów, które mogły czaić się w tym mieście i w jego okolicach.
– Dzięki, to miłe - zapewnił z uśmiechem, gdy Uta zaproponował pomoc przy przygotowaniu śniadania razem. Co prawda mogło się okazać, że pomoc będzie niepotrzebna, ale barman będzie mógł chociażby zanieść talerze na stół i to już będzie jakaś pomoc, za którą Cesare będzie mu wdzięczny. Jemu wystarczyły takie niewielkie rzeczy do szczęścia.
– Motorem? - zapytał, a oczy mu zabłyszczały. Był jeszcze bardzo młody, więc oczywiście, że to robiło na nim wrażenie. Poza tym gdy mieszkał we Włoszech, często jeździł skuterem i lubił to, lubił to uczucie wolności, wiatr owiewający twarz i targający włosy. Wiedział co prawda, że będą musieli mieć kaski, bo to były zupełnie inne prędkości i tak dalej, ale i tak propozycja mu się podobała.
– Jasne - odparł z uśmiechem. - Jeśli to dla ciebie nie problem to chętnie. Musisz mi tylko powiedzieć co i jak, bo to będzie pierwszy raz dla mnie - wyjaśnił, idąc za nim z nową energią, bo taka mała przygoda wywoływała jego ekscytację.

- Cóż… nie będę ukrywał, że znam typa, ale wierzę ci na słowo i odwołuję zamówienie na koszulki z twoją podobizną i przypinki - powiedział z rozbawieniem, właściwie po chwili wracając do pracy, by nie tracić więcej czasu skoro, jak się przed wyjściem z klubów okazało, czekało na nich jeszcze przygotowanie dla siebie śniadania w domu Cesare.
Nie był pewien czy faktycnzie będzie mógł się na coś chłopakowi przydać, ale przynajmniej już się zaoferował. Gdyby Cesare potrzebował dodatkowej pary rąk, to Uta był jak najbardziej chętny do pomocy. Zreszta nie był to jedyny pomysł, który przyszedł mu do głowy, bo jakoś przecież dojechać do mieszkania Cesare musieli. A że Uta jak zwykle przyjechał swoim motorem… dużo wygodniej byłoby od razu na nim pojechać pod blok Włocha, nie musiałby się wracać do centrum, gdy ich spotkanie dobiegnie końca. Nie było to jednak całkowicie zależne od niego, bo przecież nie zwiąże i na siłę nie rzuci na motor Cesare. Za bardzo by się bał, że i chłopakowi i jego ukochanej maszynie, coś się stanie. Co innego, gdyby zgodził się na tę drobną przejażdżkę po dobroci. Próbowałby Cesare przekonać, gdyby ten ze strachu czy uprzejmości postanowił odmówić. Na szczęście nie było takiej potrzeby, bo Cesare wydawał się samym pomysłem bardzo podekscytowany. Widział ten błysk w jego oczach.
- Więc postanowione! Upewnij się, że masz wszystko i poczekaj na mnie na parkingu, zamknę wszystko i wpisze kod i możemy jechać - zarządził, sam mocno ciesząc się na wspólną przejażdżkę. Zwłaszcza że w trakcie nie będzie innej możliwości, niż ta, że Cesare będzie praktycznie przytulony do jego pleców. Już teraz to się wydawała niesamowicie miła wizja, a co dopiero, gdy już przejdą do realizacji.
Zrobił tak jak powiedział chłopakowi, sprawdził wszystko czy jest wyłączone i czy wszystko jest zamknięte, włączył alarm i wyszedł na parking od razu podchodząc do jednego motoru na tym parkingu. Piękna maszyna, nie tak masywna jak choppery czy ścigacze, ale z charakterem i nadająca się do jazdy w terenie wiejskim jak i miejskim, oraz na długie trasy. Jego ciemno granatowe oczko w głowie, o które dba z należytą pieczołowitością i troską. Podszedł do motoru i podał Cesare swój kask. On nie potrzebował do tak krótkiej przejażdżki, zwłaszcza że nie zamierzał szarżować, wygłupiać się ani popisywać. Wystarczy, że wczoraj mocno zdenerwował i przeraził Włocha, nie miał zamiaru znów tego powtarzać.
- Nic nam nie będzie, spokojnie. Zakładaj i siadaj z tyłu. Widzisz tu te rurki wystające po bokach? Oprzyj o nie swoje nogi, a no i trzymaj się mocno - poinstruował chłopaka siadając samemu na siedzisku przed nim i przygotował się do jazdy. Nawet poprawił sobie ręce Cesare, by ten objął go bardziej w pasie.
- Choćby ci osa usiadła na nosie, nie waż się mnie puszczać - dodał jeszcze, choć bardzo łagodnym, można wręcz się pokusić o stwierdzenie, że zatroskanym tonem. Silnik zawarczał głośno i powoli ruszyli przez parking, by po nieco przyspieszyć do przepisowej prędkości i pojechali w stronę bloku Cesare.

Zt