Matthias uniósł lekko brwi godząc się z tym, że nieznajoma dość poważnie przyjęła jego odpowiedź, która docelowo miała mieć charakter żartobliwy. Nie mógł jej mieć tego za złe, ponieważ wina mogła leżeć po jego stronie, ze względu choćby na jego kiepskie poczucie humoru.
- Tak, tak, interwał.- odpowiedział jej bez chwili zastanowienia, choć prawdopodobnie nie do końca zdawał sobie sprawę z tego jaką może mu to różnicę sprawić podczas ćwiczeń. Zdawało mu się, że kobieta zna się na rzeczy, więc skoro to zasugerowała, jest to zapewne dobry pomysł. Postanowił zdać się na los, a w razie czego, będzie obolały dopiero później.
Na czole pisarza pojawiło się kilka poziomych zmarszczek, kiedy spocona kobitka postanowiła nakłonić go do dalszego tłumaczenia się. Uśmiech, który niespodziewanie zawitał na jej twarzy podpowiadał, że zrobiła to z premedytacją, jakby czekała aż Matthias pogrąży się jeszcze bardziej.
- Czy nie ośmieszyłem się już dostatecznie?- spytał retorycznie i zaśmiał się odrobinę nieporadnie. Chciał już wyjść z tej swojej umysłowej lawiny, która nakazywała mu używać tylu niepotrzebnych słów. Dlatego też wziął głęboki wdech, by poukładać myśli, a dopiero potem otworzył z powrotem jadaczkę.- Da się zauważyć, że jest Pani wysportowana, to tyle.- odpowiedział spokojniejszym tonem i z czymś w rodzaju ulgi, że w końcu sklecił przemyślane zdanie.

Nic tak nie wprawia w zakłopotanie jak to, że komuś przeleci żart gdzieś nad głową. Zwłaszcza w sytuacji tak... niewyrównanej strategicznie. Chociaż, w normalnych przypadkach to Matthias trzymałby w ręku pałeczkę i dominował w tej konwersacji - wszak to on zagadnął pierwszy. W normalnych sytuacjach oznaczałoby to, że miałaby jakiś swoisty dług wdzięczności wobec niego - zagaił konwersację, wyszedł z inicjatywą, przełamał jej samotność. Ba, właściwie Esna, wbrew swojemu niezbyt społecznemu podejściu, całkiem nieźle się bawiła, obserwując jego lekkie zmieszanie.
Jednak nie była mu wdzięczna w żaden sposób za to, że zagadnął. Przełamał jej wewnętrzną równowagę. Nie miała więc jakichś głębszych odczuć wobec budującej się powoli, nowej relacji.
Ta wydawała się normalna.
- Ok - odparła kompletnie beznamiętnie i ustawiła mu interwał. Ponieważ w sprawie poziomu trudności się nie określił, cóż - uznała, że był mężczyzną i nic co męskie nie jest mu obce. Dlatego rzuciła coś w rodzaju początkującego plus, co w połączeniu z interwałem powinno dać mu wycisk gdzieś nieopodal tego, jaki ona sama dostawała. Bo interwał nie był lekki. Jej zazwyczaj nie odpowiadał jako tryb treningu, na razie przynajmniej szanowała swoje serce.
Chociaż trochę.
Na jego komentarz kobieta, trochę nieoczekiwanie dla siebie, zaśmiała się. Wróciła pozycją na swój ergometr, po czym wzruszyła ramionami.
- Masz jeszcze potencjał - rzuciła trochę ochrypłym głosem, ale ton jej głosu był raczej ciepły. Lekarkę przy tym nieszczególnie chyba obeszło, że komentarz miał dość negatywne konotacje. Na następny komentarz wzruszyła ramionami.
- To fakt - odparła krótko. - Bardziej od krav magi. Gdybym też miała oceniać bez wiedzy, powiedziałabym, że coś robisz poza siłownią.
Powiedział to zresztą - nie szczędząc słów.
- Aczkolwiek nie byłabym w stanie powiedzieć: dla wyglądu, z powodów praktycznych, czy żeby nie dostać opierdolu od internisty na corocznych badaniach.

Matthias prawdopodobnie nie wiedział co go czeka podczas treningu, ale dzięki temu zdawał się wobec tego jeszcze bardziej beztroski. Był gotów zmierzyć się z tym, co ta maszyna dla niego przygotowała, nawet kosztem wylania z siebie litrów potu, a nawet  i łez. Liczył na to, że będzie warto się tak wysilić, choć był też świadom tego, że nie od razu dostrzeże rezultaty.
Co do samej rozmowy, nie miał wobec kobiety żadnych zastrzeżeń ani uwag pod względem tonu jej głosu i stosunku do jego osoby. W jego odbiorze nic nie wskazywało na to, żeby była przez pisarza zirytowana, a jej obojętny i pełen dystansu sposób mówienia wydawał mu się bardzo zrozumiały. Nie znała go, a rozmowa wynikła raczej z prośby o pomoc niżeli silnej potrzeby urządzenia sobie dyskusji. Choć tego drugiego można było łatwo spodziewać się po Matthiasie, który lubił nadużywać słów w swych wypowiedziach.
Tym milej było słyszeć jej śmiech, który wskazywał na choć minimalne przełamanie lodów. White nie lubił za bardzo przebywać wśród ludzi, gdy musiała temu towarzyszyć niezręczna cisza i to dziwne poczucie wyalienowania społecznego. Dlatego nawet takie proste przywitanie lub zadanie jakiegoś pytania pomagało mu wkręcić się w atmosferę danego miejsca. Nie oczekiwał nawet, że ktoś wda się z nim w dyskusję, bo te dwa zdania zupełnie mu wystarczały. Nic tylko współczuć ludziom, którzy przez przypadek wylądują z nim w windzie.
- Cóż, cieszę się, że chociaż cię rozbawiłem.- odpowiedział zupełnie pozbawiony jakiejkolwiek zgryźliwości, bo w gruncie rzeczy mówił szczerze. Miał w sobie wystarczające zasoby dystansu do siebie, by pozwolić innym się z niego pośmiać. Nawet nie zorientował się, kiedy tak naturalnie przyszło mu zmienić zwrot "per Pani" na "Ty".
- Tak jak powiedziałem, trochę biegania i kilka ćwiczeń w domu.- odparł skromnie i wzruszył lekko ramionami. W międzyczasie poprawił się na siedzisku ergometru i zerknął na mały ekranik.- Chociaż, kraw maga brzmi bardzo zachęcająco. Będę szczery, ja po prostu nie chcę być ulany ani dostać po ryju w jakimś ciemnym zaułku. Zauważyłem, że w tym mieście bardzo łatwo można skończyć z powybijanymi zębami.- zaśmiał się. Nie był pewien czy powinno go to bawić, ale lepiej było sobie z tego żartować niż chować się w mieszkaniu. Sam miał w ostatnim czasie takie szczęście, że trafiał na same zagubione dusze w ciałach pięknych młodych kobiet, którym nie umiał nie pomóc widząc, że są w opresji. Tym razem to on został wyratowany przed maszyną, do której nie widział nigdzie obok instrukcji obsługi.

Esna, powróciwszy na swoje stanowisko, zaczęła lekko wiosłować. Nie wróciła jednakże do swojego, kompletnie medytacyjnego stylu ćwiczeń, a raczej do lekkiego machania, aby nadal zwracać uwagę na swojego rozmówcę. Niemalże już zapomniała uroki zwyczajnej konwersacji; jej umysł wciąż był napięty jak lina, przeciągana to przez ponure myśli o przeszłości, to przez niezbyt uprzejmą codzienność spędzaną w miejskim szpitalu. Ta interakcja stanowiła... odmianę. Nie było to coś w jej stylu, musiała sobie przyznać, ale chyba miała ochotę na jakąś chwilę normalności pośrodku tego wszystkiego.
Facet był jednocześnie kontaktowy. Zasadniczo prowadził rozmowę sam, pewnie był przyzwyczajony do tego, żeby wyciągać z ludzi chęć do dalszej interakcji. Może miał zawód z tym związany. Marketingowiec? Specjalista ds. HR w większej korporacji?
...człowiek internetu? Nie no, nie nagrywał się.
- Też się cieszę. Zobacz, czy ustawienie ci odpowiada.
Jeżeli Matthias zdecydował się zacząć wiosłować, program wydawał się raczej lekki. Na samym początku. Tak, jak gdyby kobieta raczej mu odpuściła, lub nie doceniła przeciwnika: machało się bez większego problemu, nawet gdyby spróbował sobie narzucić tempo, był w stanie to zrobić bez większego wysiłku. Wystarczyło tylko pilnować, żeby przypadkiem nie wybić sobie zębów trzymanym drążkiem, gdyby nabrać większego rozpędu.
- Jeśli lubisz ciężkie treningi i dostawanie we wrażliwe miejsca, to bardzo zachęcająco - Uśmiechnęła się lekko, wiosłując na tyle leniwie, żeby nie tracić oddechu podczas mówienia. Generalnie oczywista sprawa, że trener nie chciał, żeby ktokolwiek dostał w nos, ale było to ledwie wykonalne. Jeżeli celem zajęć było bezpośrednie starcie, ktoś musiał na pewnym etapie dostać w nos.
Lub w krocze. Krav maga uwielbiała ciosy w krocze.
Na jego ostatnią uwagę uniosła lekko brwi i lekko pokręciła głową.
- Żeby tylko - rzuciła ni to do niego, ni to do siebie.

Mogło się wydawać, że White zupełnie zapomniał po co tu przyszedł. Wystarczyło mu wkręcić się w rozmowę, którą rzeczywiście większości prowadził chyba sam ze sobą, a już nie myślał o jakichkolwiek ćwiczeniach. Zdecydowanie wolał trenować swój umysł niżeli ciało, ale w końcu musiał coś ze sobą zrobić, żeby nie wyrosnąć na rozlazłą kluchę.
- Ah, no tak. Ćwiczenia.- westchnął, prostując się na swoim stanowisku. Złapał za rączkę, do której przytwierdzona była lina. Ustawił równo stopy i pociągnął raz, tak dla pewności, by przeanalizować dokładniej działanie wioślarza. Po chwili ponowił ten ruch, aż zaczął wykonywać go rytmicznie, co można było już chyba nazwać ćwiczeniem. Trudno było określić jego tempo. Prawdopodobnie nie było ono nawet regularnie. Zaczął powoli, ale po jakimś czasie zdecydował się przyspieszyć, a gdy się zmęczył, znowu zwolnił.
- Taaaa, żeby tylko.- westchnął. Natychmiast pomyślał o Mazikeen, której rodzina ma jakieś lewe interesy. Wprawdzie nie wiedział nawet jakie, ale same podpowiedzi tej młodej dziewczyny wystarczały, by pomyśleć, że jej ojciec to jakiś podrabiany Ojciec Chrzestny.
Reszta treningu minęła mu już na mniej angażującej rozmowie, ponieważ zadyszka odbierała mu możność do gadania. Jego rozmówczyni pewnie to nie przeszkadzało, bo w końcu mogła skupić się na sobie, zamiast użerać się z takim natrętem, jakim był Matthias White. W końcu zdecydował się zakończyć swoje katusze. Wstał ze spoconego poddupnika i zaczął rozluźniać swoje mięśnie.
- Cóż, dziękuję za wspólny trening. Ja chyba mam już dość.- oznajmił uprzejmie i ukłonił się kobiecie.- Być może do zobaczenia.- pożegnał się ładnie i udał się do szatni. Wziął orzeźwiający prysznic, przebrał się i wrócił do swojego apartamentu.

zt