Imię: Agnes
Nazwisko: Nilsson
Pseudonim: Brak.

Wiek lub data urodzenia: 28
Pochodzenie: Jak większość amerykańskich rodzin, ta jest w pochodzenia imigrancka, ale na chwilę obecną nie ma to większego znaczenia.
Miejsce zamieszkania: Domy jednorodzinne – Agnes jest właścicielką potężnej willi na przedmieściach.
Rodzina:
Do Venandi przeprowadziła się wkrótce po studiach, już samotnie. Podczas studiów mieszkała z siostrą, obie jednak dość zgodnie uznały, że najlepsza miłość rodzinna jest na odległość. Z rodzicami obie nie utrzymują kontaktu.
Orientacja: Biszkopcik, jednak co do zasady nie tworzy relacji, tak zdroworozsądkowo.

Rasa: Człowiek
Ranga: Arbiter Elegantiarum
Zawód wykonywany: Właścicielka dużej galerii sztuki w Venandi, ogólnie mecenas sztuki. Posiada również kilka domów aukcyjnych w większych miastach USA.
Ogólnie jest turbobogata.

Charakter:

Agnes nie doszłaby do swojej obecnej pozycji społecznej i majątkowej, gdyby nie dobre budowanie relacji, dyskrecja i elegancja, którymi się cechuje. Kobieta raczej nie należy do wybitnie ekstrawertycznych, aby więc dobrze zbudować relacje z innymi ludźmi, zaczęła stosować inne strategie.
Jej strategia polega głównie na uprzejmym zainteresowaniu rozmówcą. Od razu stara się wystartować z dobrej stopy, jest uśmiechnięta, grzeczna, bardzo przyjacielska. Jednak nie startuje od sprzedawania siebie jako osoby. Wręcz przeciwnie – sprawia raczej wrażenie, jakby w przyjazny sposób skłaniała rozmówcę do sprzedawania siebie jej. Wydaje się, że lubi poznawać nowe osoby i momentalnie zapamiętuje bardzo wiele szczegółów na ich temat, jest zawsze uprzejmie zainteresowana tym, z kim rozmawia. Niekoniecznie wdaje się przy tym z rozmówcami w dyskusje – jeżeli konwersacja idzie w tym kierunku, raczej skieruje ją na bardziej neutralne tory i rzuci jakiś lekkostrawny dowcip, aby uniknąć wszelkich sporów.
Po jej zachowaniu widać, że w relacjach międzyludzkich musi nierzadko kluczyć, aby jednocześnie zachować swoją pozycję i dobre relacje z zasadniczo wszystkimi. Dlatego też, nawet jeżeli nie złapie z kimś dobrego kontaktu, dba o to, aby nie pozostawić po sobie w jakikolwiek sposób niemiłego wrażenia. Ta osoba może znać kogoś ciekawszego, bardziej… dopasowanego, do niej.
Wydaje się jednak, że młoda kobieta jest dopasowana do wszystkich, których spotyka. Nie dlatego, że w jakiś szczególny sposób ich zainteresuje, ale dlatego, że ich „rozpieszcza” podczas rozmowy. Jest miła, uśmiechnięta, nie podlizuje się rozmówcy, ale na pewno go też nie obrazi.
To nie oznacza jednak, że nie jest stanowcza, gdy trzeba. Nie znosi braku kultury osobistej. O ile w razie bardziej spornych sytuacji na samym początku stara się, rzecz jasna, załatwić sprawę dyplomatycznie, o tyle jeśli nie widzi rozwiązania konfliktu, po prostu go przerywa. Bardzo nie lubi wtedy sprzeciwu i stara się mieć ostatnie słowo. Niekoniecznie jest to w jej przypadku kwestia dumy, ale raczej konieczności rozwiązania konfliktu.
Prywatną Agnes tak naprawdę mało kto zna. Nie jest tak, że nie zaprasza nikogo na prywatne spotkania – robi to z chęcią i przyjemnością, zwłaszcza wobec wysoko sytuowanych osób, jednak zazwyczaj wtedy zachowuje się bardzo podobnie jak na spotkaniach towarzyskich. Oczywiście, można z nią nawiązać miłą konwersację o sztuce czy aktualnościach (głównie ekonomicznych, kobieta sporo inwestuje na giełdzie), wciąż jednak wszystko układa się w podobnym tonie jak na większych spotkaniach towarzyskich. Pomimo też raczej przyjaznej otoczki, nie ma ona, co ciekawe, żadnych przyjaciół. Znajomych? Tak. Ale nie przyjaciół. Ogólnie, nie jest otoczona bliskimi, raczej przyjaznymi sobie osobami.
Właściwie jedyną osobą, wobec której kiedykolwiek była szczera, jest jej siostra. I ona by powiedziała nieco inną historię o kobiecie.
Agnes jest psychopatką. Dostała tę naklejkę, gdy tylko skończyła osiemnaście lat, po blisko pięciu latach intensywnej terapii behawioralnej. Biorąc jednak pod uwagę jej empatię znajdującą się gdzieś nieopodal podłogi, jak i tendencję do ryzyka oraz skłonności do nierzadko impulsywnego, okrutnego wręcz zachowania, już w wieku lat piętnastu usłyszała od swojego terapeuty, że tego typu diagnoza jest nieunikniona. Cechując się zdrowym rozsądkiem, zapytała, co może z tym zrobić. I mniej więcej się nauczyła.
Jej cała otoczka miłej pani „wszyscy mnie lubią” to absolutnie fałszywa przykrywka, po tak długim czasie jest jednak dla kobiety dość naturalna. W rzeczywistości bowiem Agnes gardzi ludźmi i jej na większości kompletnie nie zależy. Długotrwała terapia doprowadziła ją do myślenia, że, gdy np. jest świadkiem wypadku, pomyśli zgodnie z logiką funkcjonowania społeczeństwa, że należy udzielić pomocy poszkodowanym. Trudno jednak powiedzieć, czy obeszłoby ją to bez świadków, na pustej drodze. Prawdopodobnie nie. Kobieta regularnie angażuje się w różne wydarzenia o charakterze charytatywnym, płaci na fundację, ale są to z jej strony tylko i wyłącznie gesty mające zbudować jej wizerunek. Nie łamie regularnie prawa, ponieważ na chwilę obecną jej się to nie opłaca i ewentualne problemy po stronie domów aukcyjnych zaburzyłyby zaufanie klientów. Dyskrecja jest tymczasem w tej branży niezwykle istotna, i tu prawdopodobnie upośledzona empatia Agnes nawet pomaga. Kobieta doskonale wie, że jej szanowne instytucje są praktycznie legalnymi pralniami brudnych pieniędzy, ale jedyne o co dba to, żeby jej księgi były czyste. Więcej jej nie interesuje.
Ma pewną, cichą fascynację przemocą, która jest widoczna w jej sztuce. Na chwilę obecną nie tworzy również po to, aby tejże nie zdradzać, bowiem potrafiła tworzyć niezwykle brutalne obrazy. Jej zdaniem świat dzieli się na drapieżniki i ofiary, co chętnie mówiła swojej siostrze. „Lew nie musi się oglądać na zebrę, ale zebra zawsze musi oglądać się na lwa”. Jej siostra odparowywała, że Stalin zmarł po wylewie leżąc na kanapie w zaszczanych spodniach, bo przez takie podejście skończył jako paranoik i wylał swojego osobistego lekarza.
Na chwilę obecną nie ma na świecie, poza siostrą, osoby, z którą łączyłaby ją jakaś zażyłość, co również jest zaplanowane. Kobieta nie chce być w związku, wie bowiem, że to najprawdopodobniej wyciągnie z niej jakieś patologiczne zachowanie – nie można udawać dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Wygląd:
Aaa z tym wyglądem bywa różnie. Agnes ma bowiem bardzo zmienne nastroje jeśli chodzi o to, jak chce wyglądać. Może więc zacznijmy od tego, co jest obecnie.
Kobieta często słyszy komplementy dotyczące jej urody i nie bez przyczyny – wedle współczesnego kanonu urody naprawdę spełnia większość wymagań. Niewysoka (170 cm), ale obdarzona zacnymi, kobiecymi kształtami, o łagodnej twarzy i przepięknych, na chwilę obecną farbowanych na szaro włosach, Agnes nierzadko wyróżnia się in plus pośród ludzi wokół.
Jej twarz ma bardzo delikatne, kobiece rysy. Od razu widać, że kobieta o siebie dba, bowiem cerę ma praktycznie pozbawioną niedoskonałości. Jest naprawdę blada, więc te momentalnie byłyby ich widoczne, ale ich… nie ma, więc nawet bez makijażu Agnes prezentuje się naprawdę dobrze. Zazwyczaj jednak jest przynajmniej delikatnie umalowana, a stylu „delikatnego” makijażu. Chociaż, to trochę zależy.
Kobieta pod względem stylistycznym jest kameleonem. Gdy chce podkreślić swoją elegancję jako mecenasa sztuki, umaluje się subtelnie, zepnie włosy, założy kobiecy, aczkolwiek nieco konserwatywny strój. Jedynym, co ją wyróżni, będzie wtedy kolor włosów – te oscylują w barwach od jasnego blond (jej naturalny), przez szary lub siwy, po śnieżnobiałe lub srebrne. Te ostatnie kobieta najchętniej łączy z artystyczną stylizacją, kiedy chętnie eksponuje te bardziej ekscentryczne elementy swojego gustu, jak i pokazuje się jako lekko prowokacyjna. Kobieta eksponuje zresztą nie tylko swój gust, ale i ciało – ubiera się dość wyzywająco, pokazując chętnie tatuaże w postaci rękawa na prawym ramieniu oraz węża, owijającego się wokół lewej łydki. Nie da się przy tym zaprzeczyć, że ma co eksponować, jej sylwetka bowiem jest niezwykle kobieca i naprawdę cieszy oko. Agnes doskonale o tym wie i chętnie ten fakt pokazuje. Jednocześnie w nieco bardziej skąpych kompozycjach stylistycznych widać, że ma lekko umięśnioną sylwetkę – uprawia regularnie sport, to jednak głównie w celu rzeźbienia sylwetki. Zwieńczeniem całej artystycznej kompozycji jest nierzadko bardziej wyzywający makijaż, Agnes nie stroni też od odważnych barw. Widać jednak, że jej ulubiony kolor to chłodny fiolet, i ten często przewija się w jej stylizacjach.

Wady:

Zaburzenie osobowości ma kilka konkretnych skutków:
1. Kobieta potrafi być gwałtowna i wyprowadzenie jej z równowagi może mieć nie najlepsze skutki,
2. Ogólnie jest zdrowa i wysportowana, ale żadna z niej wojowniczka; swego czasu ćwiczyła boks, ale niekoniecznie z namiętnością,
3. Jest bardzo niezręczna w kontakcie ze zwierzętami i raczej ich unika. Po nich najbardziej widać, że w gruncie rzeczy jej przyjazność to fasada,
4. Gdzieś tam, ktoś ma jej kartotekę medyczną, co prawdopodobnie mogłoby zrujnować opinię kobiety.

Zalety:

1. Jest obrzydliwie bogata,
2. Ma dużo pieniędzy,
3. Jest wszechstronnie wykształcona, chociaż najlepiej zna się na sztuce współczesnej,
4. Ma jakąś wiedzę z kryminalistyki i medycyny, trudno jednak powiedzieć, w jakim celu,
5. Zna się na biznesie, który prowadzi,
6. Potrafi strzelać. Nie ma broni, ale potrafi.

Zainteresowania/hobby:

1. Sztuka – w końcu jest mecenasem,
2. Trochę ten boks,
3. Kryminalistyka,
4. Zna się na używkach i drogich alkoholach

Dodatkowe:

1. Wie o wampirach i tak dalej – zarówno jej rodzice, jak i siostra są łowcami, ale nie urzędują w Venandi. Agnes nie trenowała nigdy w tym kierunku z powodu swojego zaburzenia i nigdy nie miała tu szczególnych aspiracji,
2. Ze względu na powyższe praktycznie zawsze ma przy sobie srebrny sztylet,
3. Siostra na pożegnanie zostawiła jej kota w ramach trenowania ludzkich odruchów. O ile Agnes nie ma żadnych ciepłych uczuć do zwierzęcia, o tyle uprzejmie utrzymuje je przy życiu ze względu na siostrę,
4. Agnes regularnie chodzi na strzelnicę. Nie może się starać o pozwolenie na broń, ale strzelać lubi i to chętnie,
5. Nadal regularnie chodzi na terapię. Kobieta nie ma przywiązania do pojęć dobra i zła, ale wpisała sobie, powiedzmy, „dobre” zachowanie w jakąś definicję utrzymywania porządku w życiu, więc nie opuszcza wizyt.