Wychodząc z windy wchodzi się jak by do nowego świata. Szklane ściany przez które widać jak grono naukowców pracuje jak mrówki. To tutaj produkowane są najbardziej znane w ostatnich czasach narkotyki. Stąd też zostają wydawane dilerom przez których docierają w wszystkie zakątki miasta.

Mężczyzna skinął tylko głową dziewczynie, ta jednak nie zdążyła tego dostrzec, gdy ruszyła w dół. Łowca westchnął lekko i rozejrzał się uważnie dookoła kolejny raz. Na wszelki wypadek. Gdy nie dostrzegł żadnego zagrożenia, spojrzał za Kurumi. Niezbyt uśmiechała mu się wizja schodzenia tuż obok windy. Nie dlatego, że się bał. Po prostu miejsca takie skutecznie ograniczały jego możliwości manewru. Ruszył jednak bez słowa skargi, a gdy dotarł na sam dół rzucił cicho do) Łowczyni:
- I jak? - sam oczywiście widział zapewne dużo lepiej w ciemności niż dziewczyna, był jednak ciekaw jej spostrzeżeń. Nie znał jej możliwości w końcu.

Kiedy Kurumi zeszła na sam dół i postawiła kilka kroków na dolnej części fabryki rozległ się donośny odgłos alarmu. Rozchodził się i z podziemi, i z górnej części fabryki. Nie mogliście stwierdzić czy to zwykły alarm odstraszający czy też informacja o waszym wtargnięciu nie poszła dalej. Ochroniarz z zewnątrz zaczął od razu robić zwiad w budynku.

- Cholera - z gardła dziewczyny wydobyło się niezadowolone warknięcie. Nie sądziła, że uruchomi alarm. Widocznie musiały być w szybie jakieś zabezpieczenia aktywujące się pod wpływem jej ruchu. Niedobrze, bardzo niedobrze - przebiegło jej przez myśl. Spojrzała na swojego towarzysza, który znalazł się niedaleko niej.
- Chyba mamy kłopoty - mruknęła.
Alarm był naprawdę głośny. Wiedziała, że muszą szybko działać by nie zostać schwytanymi.
- Co robimy? - zapytała. W sumie miała jedną koncepcję, ale była ona dość mierna. Mianowicie chciała zaproponować ukrycie się, ale być może mężczyzna miałby lepsze rozwiązanie. No, a poza tym jej wzrok był dość mocno ograniczony tu na dole.

Adrenalina ponownie zaczęła krążyć w żyłach Łowcy. Nie tak silna, jak przy polowaniu, niemniej jednak, lubił to uczucie. Uśmiechnął się szeroko pod maską i odpowiedział dziewczynie:

- Teraz tym bardziej mnie nakręcili. To miejsce musi być nielegalne. Nawet nie ma obowiązkowych schodów ewakuacyjnych - zaśmiał się głośno Earnshaw, po czym od razu rzucił do szalonego zwiedzania. Zrywał płachty z całego sprzętu, rozrzucając je po całym pomieszczeniu. Owszem, niczego dowodowego znaleźć nie mógł. Ale to zdecydowanie nie wyglądało jak fabryka. I zdecydowanie nie wyglądało na rutynowe laboratorium. Niestety, czas miał tylko na to, by obejrzeć pierwsze stanowiska pracy, dalej się nie zagłębiał. Odwrócił się do Łowczyni i powiedział wesoło:
- Na razie spieprzamy, moja droga kompanko, ale chyba już wiem, gdzie udamy się następnie, Kuru!

Oczywiście dość mocno zaskoczył ją swoim zachowaniem, ponieważ nie sądziła, iż tak żywo zareaguje na alarm którego byli przyczyną. Kuro rozejrzała się dookoła podczas gdy jej towarzysz zajął się zrywaniem materiału, który skrywał pod sobą dziwny sprzęt. W sumie miała na to samo ochotę, ale ktoś musiał monitorować czy przypadkiem nie schodzi tu do nich strażnik.
Po niedługiej chwili dostała dość wyraźny komunikat od Haretona.
- Dobra myśl - stwierdziła lekko ironicznie, ale popędziła za mężczyzną nie bardzo chcąc zostawać z tyłu.
- Dokąd? -zapytała ciekawsko gdy dotarło do niej, iż łowca ma jakiś plan.

- Opowiem ci Kurumi jak tylko stąd wyjdziemy! - to mówiąc, Hareton ruszył błyskawicznie do wyjścia tą samą drogą, którą wcześniej się tu dostali. Minął razem z dziewczyną strażnika, który nie był widocznie gotowy na spotkanie z nadnaturalnymi. Prosta zabawa cieniami sprawiła, że biedaczek pogubił się dookoła własnej osi, co też Earnshaw wykorzystał oczywiście, wyprowadzając siebie wraz z kompanką poza ścisły teren fabryki.

//c.d.

Jechał szybko a i tak zatrzymując się przy bramie widział że kilka ciężarowych aut stało już na miejscu. Przeklął pod nosem, nie powinny parkować tak na widoku tylko w hangarze. Z drugiej strony zawsze można było udawać że to zwykła dostawa. Mężczyzna pilnujący wjazdu otworzył szlaban ale Filip chwilę jeszcze się rozglądał wokół ogrodzenia fabryki. Było w tym wszystkim coś co go niepokoiło, coś nie dawało spokoju ale może to tylko jego wyobraźnia. Upewnił się że Mira go obejmuje i podjechał bliżej wjeżdżając do środka fabryki i zatrzymując się praktycznie pod samą windą. Sciągnął kask i przeczesał włosy kiedy podszedł do nich inny wampir.
- Prawie wszystko gotowe... na pewno chcesz zabrać ze sobą tylko ludzi? - odezwał się czarnowłosy witając się z Filipem.
- Tak... upewnij się że wszystko jest zapakowane, z Mirabelle idziemy jeszcze na dół. - skinął do dziewczyny a gdy wampir się oddalił wyjął coś z bagażnika i ukrył za marynarką tak aby tego nie zauważyła.
- No to idziemy? - zachęcił ją skinieniem głowy i sam wszedł do windy.

Uśmiechnęła się lekko wsiadając na motor. Objęła go oczywiście mocno trzymając w pasie. Gdy podjeżdżali pod fabrykę uniosła wzrok. Wszystko było prawie gotowe, auta stały wiec kwestia tylko drogi powrotnej. Taką miała przynajmniej nadzieję. Nie spodziewała się bowiem, że coś może być nie tak. Gdy podjechali bliżej Mira uśmiechnęła się lekko i spojrzała na Filipa.
- Upewnimy się jeszcze czy co ważniejsze jest zabrane.
Dodała zaraz idąc za nim. Wolała mieć pewność, że wszystko co mają zabrać zostało odpowiednio zabezpieczone na czas transportu.

- No i będziesz mogła powiedzieć cześć tacie - zaśmiał się spoglądając na dziewczynę.
Gdy zjechali na dół ich oczom ukazał się korytarz, laboratoria były za oszklonymi ścianami i było ich na prawdę sporo. W co poniektórych pracowali jacyś ludzie w białych kitlach. Filip złapał ją w tali i przyciągnął do siebie.
- Tylko żadnej krwawej masakry dobrze? Trzymaj się blisko mnie... - dał jej całusa w czoło i poprowadził przez korytarze.
Obca osoba stojąca z boku by tego nie zauważyła ale wampir idąc dokładnie przyglądał się pomieszczeniom w których trwały jakieś prace. Dopiero po chwili dotarli do pancernych drzwi, zaczął klepać się po kieszeniach aż z jednej wyciągnął kartę której użył do otwarcia drzwi. Na ułamek sekundy mogła zauważyć że ma za paskiem pistolet. Za nimi były już tylko metalowe schody i prawie oczyszczone laboratorium. Stało tu jeszcze kilka kartonów i metalowych skrzynek, po za tym krzątało się po nim jeszcze parę osób.
- Znasz się na tym lepiej - szepnął jej do ucha.
- Sprawdzisz co jeszcze zabieramy? Ah i nie zapomnijmy czegoś zostawić...

Ludzie, zapomniała że będą tam ludzie. Jednak było za późno. Zapomniała ale postara się nie stracić panowania nad sobą. W końcu musi zacząć żyć normalnie. Nie chciała szaleć ale jeśli poczuje krew...lepiej nie. Mimo to nie chciała mówić prosto w twarz Filipowi, że obawia się czy sobie poradzi jeśli poczuje krew, chciała udowodnić sobie że jest silna. Właśnie weszli do środka i przechodząc dostrzegła jak ludzie pracowali wyrabiając srebrne naboje. Wsypywali proch i zabezpieczali naboje. Mira uśmiechnęła się pod nosem idąc dalej. Następny jak dostrzegła było srebro. Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na Filipa nim ruszyli dalej.
- Poczekaj chwilę.
Poprosiła i pocałowała go lekko przygryzając wargę by po chwili wyślizgnąć się z jego objęć i zajrzeć do środka.
- Podgrzej mocniej srebro. Jak zacznie się gotować przelej ostrożnie i zabezpiecz. Kilka fiolek zabiorę ze sobą przygotuj odpowiednie porcje.
Poleciła z uśmiechem. Miała pewien plan, ale musiała wpierw dokładnie się temu wszystkiemu przyjrzeć. Po chwili wróciła do Filipa. Dostrzegła broń, ale nie powiedziała ani słowa. W końcu jego zadaniem była ochrona więc mogła się spodziewać broni. Gdy zeszli w dół dostrzegła swojego drogiego ojca.
- Tato.
Odezwała się schodząc z uśmiechem na ustach po schodach.
- Mirabelle. Już wszystko gotowe. Jednak co Ty tutaj robisz? Nie powinnaś być w posiadłości?
Spojrzał na córkę badawczo a potem przeniósł spojrzenie na Filipa. Skinął mu głową a potem spojrzał na rozpromienioną córkę.
- Nie mamy czasu tato, musimy wyrobić się przed świtem.
Wyjaśniła z uśmiechem na ustach.

Trzymał ją blisko siebie, wiedział że ludzie mogą być dla niej pokusą ale w korytarzach łatwo mógł szybko zareagować. Kiedy się odezwała spojrzał na nią pytająco. Nie spodziewał się jednak tego pocałunku, zwłaszcza takiego pocałunku z jej strony. Obserwował ją z wciąż zaskoczoną miną i uniesioną brwią, nawet gdy wróciła.
- Ktoś tutaj wziął sobie moje zalecenia do serca - powiedział w końcu z zaczepnym uśmiechem.
Zaraz jednak uciął temat, nie wypadało mówić o tym przy jej ojcu. Zwłaszcza teraz gdy wiedział jakim to zawodem się szczycił przed przemianą nabrał do niego większego dystansu. Z jednej strony Virgo z drugiej strony łowca Tepesów pięknie się wpakował nie ma co. Skinął głową na przywitanie i rozejrzał się.
- Jeśli to wszystko to zapraszam na górę, upewnijcie się tylko że gdyby ktoś czego szukał to znajdzie dokładnie to co powinien. Mirabelle... pójdziesz z tatą? Poczekaj na mnie przy motorze... - przerwałem bo właśnie do pomieszczenia wszedł czarnowłosy wampir z wcześniej.
- Arthur... dobrze że jesteś, zajmij się już ludźmi w laboratoriach, zaraz ci pomogę. - krzyknął a wampir od razu zniknął za drzwiami.
Filip poszedł do Miry i lekko uniósł jej podbródek.
- Zadbam o to żeby nikt tutaj nie pamiętał o istnieniu tego laboratorium i wracam na górę. - uśmiechnął się do niej kiedy jeden z ludzi w kitlu przyniósł jakiś pakunek.
- Srebro o jakie pani prosiła...

Oj wziął i to bardzo. Na jego słowa uśmiechnęła się niewinnie.
- Jak to mówią...trening czyni mistrza. A trener w pobliżu więc...
Uśmiechnęła się lekko na jego słowa i skinęła głową biorąc ojca za dłoń by zaraz potem pociągnąć go na górę.
- Zatem do zobaczenia.
Odezwała się z uśmiechem by po chwili zniknąć na piętrze. Gdy dostała w końcu swoje srebro wzięła je w dłoń. Takie maleństwo, a potrafi tak bardzo zranić...wiedziała już, że nie jedną broń będzie mogła z tego zrobić.
- Co to za jeden? Jest dla Ciebie miły? Nie podoba mi się to jak na Ciebie patrzy.
Burknął nagle ojciec Mir spoglądając na córę z powagą na twarzy. Ta tylko pokręciła głową rozbawiona.
- Tato spokojnie. Naprawdę jest bardzo miły. Uczy mnie rozpoznawać moje wampirze zdolności.
Po części prawda, po części...w końcu nic więcej nie powie. Ostatecznie położyła pakunek na siedzisku ostrożnie zabezpieczając dłonią by czasem nic nie spadło i nie rozlało się...jeszcze by jej tutaj brakowało kolejnego problemu.

Odetchnął kiedy pojechali na górę, bardzo lubił jej towarzystwo ale miał przed sobą trochę pracy. Kiedy poszedł do laboratorium w korytarzu, zauważył już że Arthur zajął się częścią ludzi od razu pozbawiając ich świadomości. To było znacznie wygodniejsze, za jakieś trzydzieści minut wszyscy się obudzą i wrócą do pracy. Poszedł na drugą strony i użył dominacji na tamtejszych ludziach. Nie było wielkiej paniki, większość wiedziała w końcu dla kogo pracuję a takie sytuacje jak te zdarzały się co jakiś czas. Chociaż pierwszy raz musieli się chronić przed wampirami kiedy skończył spotkał się z wampirem.
- Wszyscy? - Arthur skinął głową na co brązowo włosy wampir odetchnął.
- Ktoś jeszcze został kto wie o tamtym laboratorium? - wampir zamyślił się na chwilę.
- Tylko ja... dlaczego to było takie ważne żeby nikt nie wiedział? Policja raczej szybciej zainteresuję się produkcją narkotyków za ścianą niż kilkoma nabojami z UV. - Filip spojrzał w oczy wampira i westchnął.
- Widzisz tamtych ludzi? - zapytał a kiedy czarnowłosy wampir się odwrócił wyjął pistolet i strzelił bez mrugnięcia okiem.
Zrobił by wszystko aby zapewnić bezpieczeństwo rodzinie Tenebris i ich bliskim dlatego nawet nie starał się myśleć nad swoją decyzją. Schował z powrotem broń za pasek i złapał trupa pod ramiona, nie chciał pobrudzić się jego krwią. Zaciągnął go aż do spalarni gdzie wrzucił ciało Arthura do pieca po czym jak by nigdy nic wrócił na górę. Poprawiał właśnie marynarkę wychodząc z windy.
- Już wszystko gotowe, jedźmy za nim wstanie słońce. Niestety nie mam miejsca żeby przewieźć was obu... ale zapraszam pana na miejsce pasażera w tamtym aucie. Mira jeśli chcesz jedź z nim, możemy zobaczyć się na miejscu... nie ma problemu.

Mirabelle nie była w ciemię bita, wiedziała że dzieje się bardzo źle, a niestety im więcej osób wie o pociskach z UV tym gorzej dla nich. Im mniej wampirów tym lepiej. Ludzi zawsze szło jakoś wykiwać. Niestety Mira dowie się jeszcze nie raz i nie dwa jak bardzo ciężko być wampirem na tyle odpowiedzialnym i pewnym swego by postąpić słusznie, nie ważne jak bardzo kogoś się lubi czy toleruje. Życie potrafi płatać figle. Dziewczyna była świeżo przemieniona i niestety nie uszło jej uwadze strzał, który padł. Nie chciała jednak wnikać w to co się stało do momentu, aż Filip nie wyłoni się z cienia. Na szczęście wyszedł bez problemu, cały i zdrów. Uśmiechnęła się lekko na jego widok. Tym czasem ojciec Mir spojrzał na Filipa ostrzegawczo. Już on sobie z nim będzie musiał porozmawiać.
- O mnie się nie martwcie. Pilnuj jej i uważaj.
Ostrzegł kierując się do auta, które wskazał.
- No to ustalone, jadę z Tobą.
Uśmiechnęła się promiennie i pokazała mu paczkę.
- Możesz ją schować do bagażnika? Mam kilka scenerii na dalszą dobrą zabawę z Tobiaszem w piwnicach.
Uśmiechnęła się z błyskiem w oczach.

Obserwował jak mężczyzna wsiada do samochodu i odjeżdża. Wziął paczkę od Miry i schował do bagażnika o czym przyciągnął ją do siebie.
- Rozumiem że nie rozmyśliłaś się co do tego wampira? - westchnął po czym pocałował ją, przejeżdżając palcami po jej plecach.
- Coraz lepiej ci idzie... tam na dole... zaskoczyłaś mnie - mruknął po czym się odsunął i podał jej kask.
- Nie każmy twojemu tacie czekać - powiedział zakładając swój i wsiadając na swoją maszynę.
Gdy usiadła za nim i się go złapała nacisnął parę razy gaz i ruszył odrywając lekko przednie koło od ziemi.

[c.d]