Olbrzymia biblioteka z piętrem oraz ciężkimi, drewnianymi biurkami przy których można usiąść i poczytać. Można tutaj znaleźć wielkie dzieła najlepszych pisarzy jak i ciekawe zaginione w dziejach historii publikacje o które rodzina Tenebris zatroszczyła się tak aby nikt nigdy ich nie przeczytał.

Chwilę kręciła się po zachodnim skrzydle nim rzeczywiście trafiła do biblioteki. Nie dało się ukryć, że ich posiadłość była spora. Jako, że Octavia nie zdążyła jej całej obejrzeć, a tym bardziej zapamiętać, gdzie co było, musiała chwilę pobłądzić nim znalazła się tam, gdzie planowała pójść.
Biblioteka okazała się bardzo duża i bogata w ogromne zbiory literatury. Jak tylko weszła zatrzymała się niemal na jej środku i rozglądała się podziwiając jej zasobność. Nie wiedziała nawet od czego zacząć swoje poszukiwania. Przez moment żałowała, że nie poczekała z tym na Nathaniela, który z pewnością wiedziałby gdzie znajdzie jakieś konkretne informacje. Zaczęła więc przemieszczać się między różnymi regałami. Cicho pod nosem mruczała, gdy czytała tytuły z różnych okładek. Interesowały ją książki związane z wampiryzmem, które pozwoliłyby jej się lepiej zapoznać z własną naturą. W końcu było tego tyle, że Nath nie byłby w stanie streścić jej wszystkiego w jednej rozmowie. Chciała także znaleźć coś na temat rytuałów, choć w głębi duszy miała nadzieję, że jej się do nie uda. Im mniej się wie, tym lepiej się śpi- jak to niektórzy mawiają.

Sprawdziłam wcześniej już kilka miejsc, przechodząc przy fortepianie z nostalgią przejechałam palcami po klawiszach. Instrument wydał z siebie parę dźwięków jednak zaraz cofnęłam ręke. Zastanowiłam się gdzie jeszcze mógł pójść owa tajemnicza osoba. Sprawdziłam jeszcze kuchnie i przechodząc przez kolejne części posiadłości zauważyłam że spod drzwi do biblioteki widać smugę światła. Weszłam do środka i z zaskoczeniem stwierdziłam że naszym gościem jest młoda dziewczyna. Oparłam się w framugach i założyłam ręce na piersi.
- Dzień dobry... - zaczęłam zaciekawiona.

Wodziła palcem po okładkach książek, szukając jakiegoś tytułu, który spełniłby kryteria jej poszukiwań. Przyzwyczaiła się do tego, że znajdowała się tutaj sama, więc na dźwięk melodyjnego, kobiecego głosy wzdrygnęła się i szybko odwróciła się w stronę mówczyni. Była to bardzo atrakcyjna i zadbana kobieta.
- Witaj...- odpowiedziała odrobinę zaskoczona. Oderwała dłoń od regału, który przeszukiwała. Odchrząknęła, jednocześnie przywracając się do równowagi. Nie wiadomo czemu, ale poczuła się odrobinę jakby właśnie się go kogoś włamała i została na tym przyłapana. Tłumiła w sobie to nieprzyjemne wrażenie, bo w końcu kobieta, która stała w progu drzwi wiedziała o jej obecności.
- Virgo, zgadza się?- upewniła się. Od razu założyła, że to musi być właśnie ona. Mimo różnicy płci, miała w swoim wyglądzie coś co rzeczywiście upodobniało ją odrobinę do Nathaniela.

Uśmiechnęłam się na reakcje dziewczyny, to było dla mnie wyjątkowo ciekawe. Dopiero co pokłóciłam się z bratem i wyrzucił mi że nie chce być z żadną dziewczyną a tutaj proszę. Stoi przede mną ta urocza osóbka. Ruszyłam w jej kierunku wolnym krokiem przytakując głową.
- We własnej osobie... A ty jesteś? - wolno okrążyłam dziewczynę lustrując ją wzrokiem.
- Wybacz... Nat ostrzegał mnie że ktoś będzie w domu... Ale nie spodziewałam się kogoś takiego jak ty... Powiedź mi z kim mam do czynienia?

Od Virgo biła bardzo silna pewność siebie. Nie uszło do uwadze panience Glimmer. Uważnie spoglądała na stawiane przez nią kroki. Nie wydawała się wrogo nastawiona, ale odczuwało się od niej coś w rodzaju poczucia pewnej dominacji. Właściwie nie było w tym nic dziwnego, zważywszy choćby na fakt, iż była wampirem czystej krwi.
- Octavia.- odpowiedziała jej krótko, przedstawiając swoje imię. Uniosła jedną brew, gdy usłyszała kolejne słowa Virgo.
- Kogoś takiego jak ja? To znaczy?- prychnęła cicho, powstrzymując się od okazania czegoś w rodzaju rozbawienia. Założyła ręce na piersi i przeniosła ciężar ciała na lewą nogę.
- Powiedzmy, że Nathaniel pomaga uporać mi się z jedną sprawą.- ostatecznie odpowiedziała jej na pytanie, choć nadal nie miała pojęcia jak rozumieć jej wcześniejsze słowa.

- Octavia... - powtórzyłam sama do siebie i stanęłam naprzeciwko.
Coś w tej dziewczynie dawało mi do myślenia, nie była żadną głupiutką i uroczą dziewczyną, miała silny charakter.
- Powiedzmy że mój brat nie sprowadza raczej dziewczyn do domu. - uniosłam głowę i oparłam ręce na biodrach.
Byłam na prawdę ciekawa reakcji dziewczyny i tego jakiego rodzaju relacja łączyła ją z moim bratem.
- Rozumiem... że wiesz kim jesteśmy z bratem? A ty? Jesteś człowiekiem? - szczerze powiedziawszy nie przejęłam się tym pytaniem.
Jeśli dziewczyna nie była by niczego świadoma po prostu wymazała bym z jej pamięci tą rozmowę.

Poczuła dziwną ulgę, gdy usłyszała odpowiedź Virgo. Nie wiedziała ile informacji przekazał jej Nathaniel w swojej wiadomości. Jak się okazało, jego siostra wiedziała tylko tyle, że mają gościa w domu. W związku z tym zdawała się zareagować stosunkowo dobrze na jej widok. Ta chwila była nieunikniona i nawet dobrze, że już nadeszła. Pewnie im dłużej by tu siedziała, nie znając Virgo tym trudniej byłoby jej później zachować się w jej obecności. Przez moment wydawało jej się to bardzo niezręczne, jednak stopniowo do odczucie powoli znikało.
- Jak widać, tym razem zrobił wyjątek.- westchnęła i opuściła wcześniej splecione ręce. Sama była równie zainteresowana tym jaka jest Virgo. W rzeczywistości Nathaniel nie mówił o niej zbyt wiele. Wychodzi na to, że mają o sobie na wzajem niemal takie samo pojęcie.
- Jeżeli masz coś przeciwko mojej obecności, wystarczy że powiesz.- poinformowała ją spokojnie, a jednocześnie stanowczo. Nadal trzymała się myśli, że nie będzie im krzyżowała żadnych planów, a tym bardziej stawiała w bardzo nie komfortowej sytuacji.
- Tak, wiem.- odpowiedziała natychmiast.- Jestem wampirem...- dodała. Coś ją niemal podkusiło żeby powiedzieć coś więcej, ale nie była pewna czy ta chwila jest do tego odpowiednia. Zapewne Virgo sama się o wszystkim przekona z czasem. Jeżeli nie przepędzi stąd tej zabłąkanej duszy będą na siebie poniekąd skazane.

Słuchałam jej wpatrując się w jej oczy po czym rozejrzałam się po całej bibliotece i uśmiechnęłam się wpatrzona w masy książek.
- To duża posiadłość... - zaczęłam sobie i przez chwilę przypomniałam sobie te wszystkie chwile gdy byłam w niej sama, zaraz jednak odganiając te myśli i skupiając się znów na mojej rozmówczyni.
- Starczy dla miejsca dla nas wszystkich.
"A więc wampirzyca!" Przeszło mi przez myśl, wyciągnęłam rękę i uniosłam podbródek dziewczyny.
- Przemieniona? - szczerze zgadywałam,  zauważyłam że stała przy książkach o rytuałach.

Poczuła lekką ulgę. Nie chciała sprawiać problemów ani Virgo ani Nathanielowi. O ile jemu nie przeszkadzała obecność Octavii, bo w końcu to był jego pomysł, gdyby Virgo miała coś przeciwko mogłoby to jeszcze bardziej ich skłócić. Octavia wolała się trzymać z daleka od wszelkiego "kwasu", więc wtedy jej zniknięcie rozwiałoby wszelki spór, którego mogłaby być przyczyną.
- Nie zamierzam sprawiać kłopotów.- zapewniła ją. Bądź co bądź wolała nie być pod ciągłym nadzorem z samego faktu, że w gruncie rzeczy była tu kimś obcym.
Na jej kolejne słowa krótko się zaśmiała z nutką goryczy w głosie.
- Nie da się ukryć, co?- odpowiedziała jej retorycznie. Odruchowo obejrzała się i rzuciła okien na książki, które dopiero przeszukiwała.
- Jesteś spostrzegawcza.- skomentowała, zdając sobie sprawę, że zapewne miejsce, w którym stała mogło dać jej do myślenia. Jako wampir czystej krwi lub nawet półkrwi wiedziałaby wystarczająco, by nie musieć szukać wszelkich informacji w ich bibliotece.

Wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się. Nie sądziłam że dziewczyna faktycznie miała by być kłopotliwa, wydawała się nawet miła.
- Nie przejmuj się o ile tylko nie zmasakrujesz połowy miasta to żaden problem... - spojrzałam na nią czule.
Wydawała mi się trochę zagubiona, pomyślałam nawet że musi w tym stanie być od całkiem niedawna. Widziałam jak spojrzała na półkę z książkami i zaśmiałam się lekko.
- Zwykła intuicja... powiedz mi jeśli chciała byś się czegoś dowiedzieć... Przemienionym nie jest łatwo... długo już jesteś taka?

Octavia zaczęła nabierać pewności, że raczej uda jej się dogadać z Virgo. Wydawała jej się być sympatyczną osobą. Być może ta jej silna pewność siebie wprawiła ją w chwilę zawahania i coś w rodzaju postawy bojowej. Octavia miała chyba w rodzaju bronienie się nim okaże się to konieczne.
- O to się nie martw.- zapewniła i posłała jej uśmiech. Nawet cieszyło ją to, że miała okazję z kolejną osobą nawiązać jakiś kontakt bez obawy, że może jej wyrządzić krzywdę. W otoczeniu wampirów nabierała dodatkowej pewności siebie, innej niż ta, którą wykorzystywała w kontaktach z ludźmi. Charyzmy nauczyła się już dawno temu, więc w obecności człowieka najzwyczajniej wykorzystywała swoje atuty. Teraz, kiedy ma do czynienia z innymi wampirami i to jeszcze czystej krwi musiała wypracować w sobie coś zupełnie innego. Przy nich okazuje się totalnie zwyczajna, a może nawet jeszcze mniej zjawiskowa w porównaniu z nimi.
- Myślę, że jakoś sobie poradzę. Nathaniel mi sporo opowiedział, a teraz sprawdzam czy o czymś sam nie zapomniał.- powiedziała spokojnym głosem.
- Od dwóch lat. Dotychczas musiałam sama uczyć się życia w nowej skórze.- odpowiedziała, a jej wyraz twarzy przybrał coś na wzór skromności, a nawet lekkie zażenowania. W końcu doskonale pamiętała jaką drogę musiała przejść by znaleźć się w obecnej sytuacji.

Uśmiechnęłam się i przeczesałam włosy palcami. To ciekawe, jej braciszek tak wielkodusznie zajął się przemienioną. Po za tym nie mogłam się pozbyć z wyobraźni Nathaniela jako nauczyciela. To było dla mnie tak komiczne wyobrażenie że zaśmiałam się głośniej. Zaraz jednak machłam ręką że to nic istotnego. Moja uwaga za to skupiła się na jej ostatnich słowach.
- Od dwóch lat? Sama? - uniosłam lekko brew.
- A co z wampirem który cię zmienił?

Wzruszyła ramionami jakby chciała okazać gest bezradności. Sama nie wiedziała co myśleć o tym, że przez dwa lata żyła w ciemności i uczyła się życia w skórze wampira zupełnie samodzielnie. Nie miała pojęcia czy to był jakiś wyczyn czy nie. Nigdy nie słyszała historii innych przemienionych. Zwyczaje w ich środowisku były jej zupełnie obce, więc skąd mogła wiedzieć czy na ogół takie wampiry jak ona są poddawane czyjejś opiece, czy może wypuszczane w nieznane tak jak to z nią właśnie było.
- Nie było łatwo.- mruknęła jedynie w odpowiedzi. Zastanawiało ją, co Virgo na ten temat właśnie pomyślała.
Na jej kolejne pytanie zaśmiała się jakby było w nim coś śmiesznego. To chyba przez kolejną falę niezręczności, która przeszyła jej ciało. Wyobrażała sobie jak źle może zabrzmieć z jej ust. Śmiech okazał się dziwną reakcję na chwilę zawahania. Nie oznaczał wcale tego, że ją to rozbawiło.
- Nie wiem czy ci się to spodoba...- wydusiła siebie i odchrząknęła, próbując ułożyć swoje myśli. Odwróciła na moment wzrok, chcąc wymyślić jakieś ładne zdanie, by nie zabrzmiało to zbyt głupio.
- Nathaniel.- powiedziała krótko. Jej odpowiedź okazała się mniej złożona niż to sobie wyobraziła, ale był to już chyba akt desperacji. Spojrzała z powrotem na Virgo już z większą pewnością, bo wiedziała, że już po ptokach.
- Nathaniel mnie przemienił.- sprostowała i cierpliwie oczekiwała reakcji Virgo totalnie nie wiedząc czego może się spodziewać.

Chwilę wpatrywałam się w nią swoimi szarymi oczami. Nie byłam pewna czy żartuję czy faktycznie mówi poważnie. Bo niby kiedy Nathaniel miał by kogoś przemienić? I Dlaczego? A najważniejsze jakim cudem zostawił ją samą. W końcu jednak westchnęłam uspokajając się trochę.
- Nathaniel? - zapytałam jednak nie dałam rady ukryć zaskoczenia.
- Mój brat cię przemienił i zostawił samą sobie? - nie wiem czy bardziej byłam zła czy po prostu rozczarowana jego zachowaniem.
Wpatrywałam się w dziewczynę z nadzieją że jednak zaraz usłyszę że to jakieś nieporozumienie.

Virgo przyjęła to i tak spokojniej niż Octavia to sobie wyobrażała. Dziewczyna stłumiła w sobie to dziwne uczucie związane z niezręcznością poruszanego tematu. Nie chciała okłamywać Vi. Wiedziała, że jeśli ta będzie chciała wyciągnąć od niej prawdę zrobi to choćby za pomocą dominacji. Po usłyszeniu prawdy, która była nie lada zaskoczeniem dla niej pewnie nie miała podstaw do tego, by uznać Octavię za kłamczuchę.
- Cóż mogę powiedzieć...- mruknęła nieco zmieszana. Z ust Virgo brzmiało to jeszcze gorzej niż sama do tej pory o tym myślała. Pomijając oczywiście chwile z przeszłości, w których to planowała wrócić tylko po to by się na nim odegrać. Przez jej głowę w ciągu dwóch lat przebiegało wiele myśli i pomysłów. Aż trudno uwierzyć, że skończyło się to właśnie tak a nie inaczej.
- Dotarłam do tego miasta szukając kogoś takiego jak ja. Natknęłam się akurat na niego...rozpoznał mnie i zaoferował pomoc.- opowiedziała jej w wielkim skrócie. Dopiero co chciała zapobiegać dalszym konfliktom, a wyjdzie zaraz na to, że zwykłą prawdą wprowadzi zamieszanie między rodzeństwo, które zapewniło jej schronienie.
- Wygląda na to, że ma teraz próbuje to jakoś odpokutować- powiedziała niepewnie. Sama nawet nie wiedziała po to, bo zabrzmiało to jakby próbowała go usprawiedliwić. Na daną chwilę w jej głowie pojawił się ogromny mętlik.

Masa myśli przeszła mi teraz przez głowę. Chciałam wierzyć że stało się coś że Nathaniel zachował się tak a nie inaczej. Być może było więcej rzeczy o których mi nie powiedział, nie tylko sprawa jego dawnej miłości. Westchnęłam, zrobiło mi się żal dziewczyny i po części zrozumiałam dlaczego mój brat ją sprowadził. Podeszłam do niej i położyłam ręce na jej ramionach.
- Posłuchaj... chcę żebyś wiedziała że w tym domu zawszę będzie dla ciebie miejsce. - powiedziałam z powagą w głosie.
- Jestem pewna że mój brat miał jakiś powód dlaczego potoczyło się to tak a nie inaczej... - zamyśliłam się na moment po czym znów spojrzałam jej w oczy i pogłaskałam po włosach.
- Być może to po części moja wina... nie byłam dla niego wsparciem gdy tego potrzebował..  - zaraz jednak odsunęłam się.
Nie powinnam mówić takich rzeczy tej dziewczynie.
- Zapomnij... po prostu, jeśli będziesz czegoś potrzebować to tylko powiedź. Pomogę i gdybym mogła coś wyjaśnić to wyjaśnię. - uśmiechnęłam się.

Co dokładnie kierowało Nathanielem wie tylko on sam. Mogła być to sytuacja, którą trudno było opisać zwykłymi słowami. Po ich rozmowie Octavia na jakiś czas postanowiła odrobinę przystopować z wyciąganiem dalszych informacji dotyczących tamtej nocy. Nath streścił jej krótko pewną przykrą sytuację ze swojego życia, więc uznała że na siłę niczego wygrzebywać nie będzie. Sama przez jakiś czas żyła swoim wampirzym szałem i wstyd jest jej teraz za to. Nie miała pojęcia jak taka furia działa u wampirów czystej krwi, to mogło się przyczynić do tego, że nie trzymała już urazy. Poza tym uratował jej życie, a to jest dług niemal nie do spłacenia.
- Nie wyobrażasz sobie jak wiele to dla mnie znaczy.- powiedziała z wyraźną wdzięcznością w głosie. Virgo chyba miała w sobie jakiś dziwny dar, który sprawiał, że z łatwością zdobywała cudzą sympatię.
Słuchała ze spokojem słów wampirzycy. Domyślała się, że między rodzeństwem jest chwilowe napięcie. Takie podejrzenia miała już w trakcie rozmowy z Nathanielem, a jego siostra utrzymała Oc w tym przekonaniu. Widać za to nadal było, że są dla siebie ważni. Zazdrościła im tego.
- W porządku, odezwę się jak coś.- uśmiechnęła się. Poczuła się trochę dziwnie, ponieważ Virgo równie szybko okazała wobec niej troskę niż jej brat, z którego powodu Octavia się tu znalazła.
- Wiedz, że w każdej chwili możesz liczyć na moją pomoc. Chcę się na coś przydać.- powiadomiła ją. W końcu nie mogła tylko korzystać z ich pomocy i nic w międzyczasie nie dawać od siebie. Octavia nie jest typem pasożyta.

Byłam wdzięczna dziewczynie za te słowa, potwierdzały moje przypuszczenia że jest dobrą osobą. Uśmiechnęłam się do niej i zerknęłam jeszcze raz na książki. Sama musiałam przyjść tutaj później poszukać czegoś co mogło by pomóc Roderykowi.
- Na razie się tym nie przejmuj - powiedziałam znów spoglądając na dziewczynę i podchodząc pod półkę, stanęłam na palcach żeby zdjąć jedną książkę.
- Tutaj masz... - przerwałam na chwilę bo usłyszałam swój telefon.
Wyciągnęłam go i przeczytałam wiadomość.
- I czar prysł... - mruknęłam do siebie i schowałam telefon znów skupiając się na wampirzycy.
- Tutaj masz kilka informacji o Chrzcie ognia jak by cię to interesowało... - zaczęłam też szukać czegoś w torebce i podałam jej swoja wizytówkę.
- A tutaj, mój numer... wiem że czasem są pytania o które nie koniecznie chcesz pytać faceta... jak byś chciała pogadać, to jestem. - Uśmiechnęłam się ciepło.
- Wybacz... ale jeśli nie mogę ci teraz w niczym pomóc to muszę jechać do miasta... przepraszam... wiem że w tym domu... jest trochę pusto...

Pokiwała delikatnie głową jakby tego rodzaju odpowiedzi się właśnie spodziewała. Brat Virgo także zbywał ją, kiedy tylko próbowała zaoferować jakoś swoją pomoc lub jakąkolwiek chęć odwzajemnienia się. Podczas rozmowy z nią dostrzegała coraz więcej podobieństwa pomiędzy ich dwójką.
Wzięła od Virgo książkę, po którą dopiero sięgnęła. Spojrzała na okładkę i przeczytała tytuł.
- Właśnie tego szukałam.- odpowiedziała z lekkim grymasem na twarzy. Sama nie była pewnie czy chce czytać o tym, co ją czeka w przyszłości, ale z drugiej strony doskonale wiedziała, że ta wiedza jest jej potrzebna.
Wzięła także wizytówkę od nowej znajomej i zaśmiała się wesoło w reakcji na jej słowa.
- Dzięki, na pewno się odezwę.- powiedziała w końcu, gdy zdusiła już swój śmiech. Doskonale wiedziała, że jej problem nie polegał na tym, że wstydziła się go o coś zapytać, ale na tym, że nie wszystko jednak wiedział- bo nie musiał.
- Nie przejmuj się mną. Wiem, że macie dużo obowiązków. Ja sobie jakieś zajęcie znajdę, poza tym także muszę zająć się swoją pracą.- wytłumaczyła spokojnie. Nie chciała zatrzymywać Virgo. W końcu sam Nathaniel wspomniał o tym, że jego siostra ma więcej rzeczy na głowie niż on. W każdym razie cieszyła się tym spotkaniem. Nie wiadomo czemu, ale wyobrażała je sobie gorzej.

Widząc jej minę zaśmiałam się i dałam jej lekkiego pstryczka w nos.
- Rozchmurz się i myśl najpierw o sobie. Myślę że twoja obecność wniesie trochę świeżości w te stare ściany. Przyjmij że tak już nam się odwdzięczasz. - przechyliłam lekko głowę i skrzyżowałam ręce na piersi. 
Zastanawiałam się ile Nathaniel mógł już powiedzieć wampirzycy, nie tyle o wampiryzmie co o sobie, może też o mnie. Odsunęłam na razie tę myśl, na pewno będzie musiała porozmawiać z nim o Octavi ale to jak się spotkają. Odwróciłam się i ruszyłam do drzwi jednak zatrzymałam się w framugach odwracając jeszcze raz do dziewczyny.
- Miło było cię poznać Octavio, do zobaczenia... - po tych słowach wyszłam i wróciłam do garażu. Zajęłam miejsce za kierownicą i westchnęłam cały czas powtarzając że jadę do klubu żeby pogodzić się z bratem. Kompletnie jednak nie rozumiałam dlaczego zmienił tą dziewczynę i dlaczego ją zostawił. Pytania zżerały mnie od środka jednak obiecałam sobie że dziś ich nie zadam. Włączyłam silnik i wyjechałam z garażu zerkając na telefon jednak na razie nie pojawiła się żadna nowa wiadomość od ochrony. Na razie nic więc ruszyłam do klubu.

[c.d]

Virgo doskonale potrafiła czytać z jej twarzy. Chyba trudno coś przed nią ukryć, co było odrobinę niepokojące. W końcu nie wszystkim chciałaby się jej chwalić. Jeszcze popsułoby to ich świeżo zaczętą znajomość.
- Ciebie również, a teraz leć i załatwiaj sprawy.- zawołała jeszcze zanim Virgo opuściła bibliotekę. Odprowadziła ją wzrokiem do drzwi. Następnie otworzyła książkę, którą jej podała i przewertowała szybko kartki. Ostatecznie postanowiła przenieść się z lekturą w jakieś bardziej przytulne miejsce.
Wyszła z biblioteki niedługo po tym jak Virgo ją opuściła. Znowu kręciła si korytarzami ogromnej posesji.
[c.d.]

- Dlatego też powiedziałam ci żebyś się nie nastawiała... Jeśli sądzisz że pochodzisz z męskiego potomka Draculi szansę na to są niewielkie.. - powiedziałam spokojnie.
Przeszłam między półkami i na stoliku zauwazyłam książki o rytuale chrztu ognia.
- Octavia też dzielnie się uczy... Powinnaś ją później poznać. Wracając na moment do rytuału, najważniejszy warunek do spełnienia to napicie się z człowieka i nie danie się pochłonąć przez pragnienie... O! - wyciągnęłam jedną ksksiążkę i poszłam głębiej w te pułki.
Książki były coraz starsze w zniszczonych oprawach.
- Tutaj są opisy starych rodów Europy - wyjęłam książkę i podałam dziewczynie.

Wzdrygnęła się tylko na samą myśl, co wówczas działo się z takim dzieckiem. Nie chciała nawet o tym myśleć. Ale niestety takie było kiedyś pierdolone prawo, takie zasady, które dzisiaj osobiście powiedziałaby, że są ładnie mówiąc chore. Każdy miał prawo do miłości i szczęścia a wtedy...odgoniła czarne chmury, które nieustannie nad nią wisiały i cicho westchnęła.
- Prawda jest taka, że nie ważne co się wówczas działo, nie powinno wielu rzeczy mieć miejsca. Nie wiem jak jest dzisiaj, ale osobiście nie jestem za takim traktowaniem niewinnych.
Przyznała z powagą gdy w końcu weszły do biblioteki.
- Nie mam pojęcia prawdę mówiąc. Po prostu w domu rodzinnym było sporo dokumentów na ten temat. Nie tylko zresztą na ten. Jakieś poboczne linie też. Brat Vlada...on w ogóle miał brata?
Uniosła brew zerkając na Vi gdy podała jej jedną z książek a potem zaraz zniknęła dalej. Na wzmiankę o piciu z człowieka nieco się wzdrygnęła.
- Wątpię bym kiedykolwiek dała sobie z tym radę...o ile w ogóle byłabym w stanie...
Mruknęła pod nosem spoglądając na wyciągnięta książkę odnośnie rodów.
- O rany...to nie książka...to Księga...
Jęknęła bo do cienkich tomów ona nie należała.
- Pomoże mi Pani?
Zapytała zaraz przenosząc wzrok z księgi na kobietę.
- Octavia...z chęcią poznam.

Przesunęłam wzrokiem po kilku książkach i wyjęłam jeszcze jedno stare tomiszcze z górnej półki, wpinając się na palcach. Mimo tego zajęcia słuchałam jej cały czas. Wyłoniłam się z między półek i lekko oparłam się o nie bokiem.
- Wówczas... to się dzieje cały czas... Z każdym kolejnym stuleciem jest nas coraz mniej, im potężniejszy ród tym ostrzej egzekwuje czystość swojej krwi bo tylko to utrzymuje ich w takiej a nie innej pozycji. Słyszałam o przypadkach że silniejsze rody wyżynały te mniejsze... nawet my Tenebris jesteśmy już u swojego kresu... - powiedziałam smutno i przejechałam palcami po skórzanej okładce.
- Może tak będzie zresztą lepiej... Mój ojciec wcale nie wykorzystywał dobrze swojej władzy... ja też nie wiem czy robię to dobrze... - położyłam książkę na stole i rozpięłam zamek bluzy zdejmując ją i zostając w samym bezrękawniku.
Zaczesałam włosy do tyłu i uśmiechnęłam się.
- Dasz... ale potrzebujesz czasu... Octavia została przemieniona już masę czasu temu... została zupełnie sama i mój brat znalazł ją kilka dni temu. Zupełnie sama dała radę nauczyć się opanowania do tego stopnia że nie rzuca się na ludzi na ulicy - zaśmiałam się lekko.
- Ma problemy z panowaniem nad sobą gdy już poczuje krew na ustach ale wierze w nią, tak samo w Ciebie. - powiedziałam poważnie.
Musiałam oderwać się od wcześniejszych myśli więc ten temat zdecydowanie bardziej mi odpowiadał.
- Brat? Nigdy nie słyszałam... - otworzyłam księgę którą podałam jej wcześniej i zerknęłam na tą którą dopiero przyniosłam.
- Tamta jest już o rodach Rumuni ale niestety... nie znam rumuńskiego.. - zaśmiałam się i spojrzałam na nią z przepraszającą miną.
- Ale mogę zlecić jej przetłumaczenie... A na razie... - zaczęłam kartkować książkę aż w końcu zatrzymałam się.
- Zapiski dotyczące rodu Tepesów zaczynają się od samego Vlada... to dziwne... ale mogło być tak że w latach gdy pisali tą księge nie znali jego przodków tylko samego palownika... Nie znana jest data jego śmierci... po za tym miał dzieci... ale nie piszą nic o bracie.. może chodzi o brata krwi? Kiedyś mówiono tak o innych wampirach które na przykład były blisko... coś jak przyjaciele?  - przesunęłam kolejne kartki.
- Obawiam się że będą tutaj zaznaczone tylko dzieci zaakceptowane. Chociaż ciekawe bo Vlad uznawał również niektóre bękarty o ile tylko dowiodły swojej wartości. I wracając do twojej teorii o istniejących dalej członkach rodu... piszą tutaj że Tepesowie uznawani są za ród wybity ponieważ nie odnaleziono żadnego żyjącego członka od zniknięcia samego Vlada. Ciała nigdy nie odnaleziono, swoje groby mają jednak jego synowie chociaż nieznane jest też miejsce śmierci i pochówku jego córki Lilith Tepes.