Jacob nie był jakoś specjalnie poruszony faktem, że kolejny raz się ktoś do niego przypierdala. Właściwie to nawet mu to pochlebiało. Uznał, że rzeczywiście muszą uważać go za zagrożenie, skoro swoje odpowiedzi opierają na szukaniu ułomności swoich kontrkandydatów. I właśnie z tą myślą odwzajemnił słodki uśmiech Wassiana, jakby właśnie usłyszał coś miłego. Jacob nie miał też śmiałości (a raczej ochoty), by szukać winy wśród pozostałych kandydatów, ponieważ musiał udawać, że tak samo jak pozostali mieszkańcy, nie ma pojęcia co się dzieje w lasach. Wiadomo przecież, że w innych okolicznościach wystawiłby Imogen na środek sceny jako reprezentantkę gatunku, który obecnie jest przyczyną zamknięcia tych terenów.
- W tej sprawie muszę się w pełni zgodzić z moim uroczym przedmówcą. Łącznie z tym co powiedział na mój temat, więc tym bardziej zachęcam do przekazywania pytań. W kwestii walki z uzależnieniami podpiszę się pod tym co już powiedział, bo nie ma sensu się powtarzać. Właśnie takie kroki trzeba podjąć. Od siebie mogę dodać tyle, że w mieście nie znajduje się żaden obiekt świadczący usługi resocjalizacyjne. Jako burmistrz postawiłbym na stworzenie miejsca odpowiedniego do odbycia odwyku i stosownych terapii. W obrębie miasta znajduje się sporo zapuszczonych budynków, mających ogromny potencjał dla stworzenia odpowiedniego ośrodka. W ten sposób stworzymy bezpieczne miejsce dla osób walczących z uzależnieniami oraz nowe miejsca pracy. Cóż, a nawet jeśli nie uda mi się zostać waszym burmistrzem, z ogromną chęcią przyłączę się do wdrażania takiej inicjatywy.  Dziękuję.- odpowiedział stanowczo, ale i z pewnym opanowaniem. Nie dał się podburzyć żadnemu ze swoich kontrkandydatów i nawet nie pokusił się na to, by również się przypierdolić, choć kusiło go niemiłosiernie. Podbudowywała go myśl o tym, że może ich dopaść po wyborach i wyegzekwować ich ewentualne występki.

Ciężko było mi powstrzymać śmiech, kiedy kandydat komuch również zaczął czepiać się tego chłopaczka. Bardzo dobrze, dużo na tym nie ugramy, ale co wkurwiony dzieciak to wkurwiony dzieciak. Ale sama debata zaczęła kręcić się wokół dzieciaków, co niestety nie polepszyło mojego humoru. Posłuchałam, co mieli do powiedzenia pozostali, ot zwykły bełkot. To, co chcieli usłyszeć ci przed nami. Światło nieco raziło mnie, gdy stanęłam ponownie w jego obrębie.
- To bardzo złożony problem - zaczęłam, przypominając sobie, że mam tylko minutę. - Bez edukacji, kampanii społecznych, restrukturyzacji policji i procedur oraz usprawnienia opieki psychologicznej się nie obejdzie, a to praca na więcej niż jedną kadencję, czy nawet generację. Ale spróbuję - mikrofon lekko spiął się pod koniec, przez co jeszcze bardziej dramatycznie zeszłam z centrum sceny.

Słuchał poprzednich wypowiedzi i jakoś, żadna go nie usatysfakcjonowała. W sumie nawet i lepiej dla niego. Wysłuchał odpowiedzi Wassiana i wiedział już na czym oprze swoją odpowiedź.
- Narkotyki, w sumie ten problem, tak jak powiedziała moja poprzedniczka... - wskazał na Imogen - Jest bardzo złożony. Nie da się go rozwiązać od tak. Bardzo ważna jest edukacja i zapobieganie. Magazyny, są obleśne, są obskurne, ale mają właścicieli, a wątpię, że oni tak po prostu oddadzą część ich na to aby miasto wybudowało sobie park czy coś innego. Na pewno nie za darmo, a z dofinansowań, takich pieniędzy się nie da zorganizować. Te pieniądze, lepiej przeznaczyć na leczenie i zapobieganie.
Wiedział, że kończy mu się już czas więc tylko dodał.
- Ważne też aby wychwycić dilerów, którzy doprowadzą do źródła. Od tego trzeba zacząć, od korzeni.
Rozejrzał się po sali dyskretnie, rejestrował reakcje ludzi. Zszedł i usiadł na swoim miejscu, czekając na dalsze pytania.

Przy każdym z zadanych tego wieczoru pytań, widownia była w jakiś sposób ożywiona. Trudno się dziwić... sytuacja w mieście od pewnego czasu była naprawdę trudna dla jego mieszkańców. Ewidentnie jednak gdy zaczynał się temat w którym pokrzywdzone były dzieci... ludzie byli bardziej ożywieni. Tak i teraz... na sali podczas wystąpień panowała zupełna cisza przerywana większymi lub mniejszymi oklaskami na ciekawsze pomysły. Tym razem z zdecydowanym odzewem widowni spotkały się wypowiedzi Wassiana i Jacoba. W obu przypadkach ludzie reagowali z entuzjastycznym potakiwaniem głowami i pożegnali odchodzących od mównicy kandydatów brawami. David odłożył część niepotrzebnych już kartek na puste krzesło obok i ruszył do mównicy. Odkaszlnął cicho i poprawił mikrofon.
- Dziękuję, nieuchronnie zbliżamy się do zakończenia debaty dlatego przypominam że jeśli wystąpienia kandydatów wzbudziły w państwu dodatkowe pytania które nie zostały jeszcze zadane, nadal macie na to czas. - powiedział przesuwając spojrzeniem po zebranych i gdy skończył znów spuścił je na swoje kartki.
- Dobrze, jako że kolejne pytanie będzie wymagało od państwa nieco większej wypowiedzi, wyjątkowo na udzielenie odpowiedzi dajemy pięć minut. - zaczął zerkając lekko na kandydatów jak by chciał się upewnić że zrozumieli, że mówi do nich.
- Dlaczego uważacie państwo że to właśnie wy powinniście zostać burmistrzem Venandi? Co wami kieruje? - gdy tylko zadał pytanie wrócił na swoje miejsce.

[deadline: 17.03.2021r]

Westchnęłam na to kolejne bzdurne pytanie. Zaczynałam żałować, że ludzie nie działają jak wilkołaki i nie wystarczy pokonać alfy, żeby mieć władzę. Tutaj muszę przekonać tłum. Tłumy. A każde z nich myśli inaczej i chce czegoś innego. Starałam się rozluźnić twarz, żeby nie mieć takiej wkurwionej miny, jak zazwyczaj, ale odpowiedzi kandydatów bardzo utrudniały mi sprawę. Dlatego też do tego pytania zerwałam się pierwsza. Psychologia tłumu, najlepiej pamięta się pierwszy i ostatni produkt.
- Co mną kieruje? - zastanowiłam się, a mikrofon zwiększył zasięg mojego głosu. - Mogłabym wam powiedzieć tutaj takie bajki, jakie chcecie usłyszeć, ale jak już dało się zauważyć, nie zamierzam. Jestem tutaj z troski. Moja rodzina pochodzi z Venandi, ale swego czasu musiała je opuścić, teraz mym domem jest Fostern. Tam mam nieposzlakowaną opinię - tu lekko zaśmiałam się wewnętrznie. Nieposzlakowana, to złe słowo, ale dobrą opinię mam. - Sprawdziłam się już jako liderka oraz opiekun grup ludzi. Ponadto mam doświadczenie i można rzec wykształcenie w kierunku ochrony i bezpieczeństwa. Te cechy już przemawiają na moją korzyść. Ponadto! Nie mam tu biznesu i nie zamierzam mieć, więc zwiększone kontakty nie pomogą mi w zarobieniu pieniędzy, jak co poniektórym. Nie mam rodziny, ani zobowiązań, co daje mi pełną dowolność w opiekowaniu się tym miastem. Nie mam też ledwo 21 lat, dużo widziałam, dużo wiem i dużo mogę dać. Jestem tu z ważnych pobudek, mogę też zrezygnować z pensji burmistrza, bez problemu. Uważam, że się nadaję, po prostu. - Zakończyłam wywód i usiadłam. Nie podobało mi się takie uzewnętrznianie, dlatego choć trochę trzeba było pojechać po innych uczestnikach. Że zbyt młodzi, że biznesmeni, że maja w tym jakiś zysk. A ja tak naprawdę chciałam tylko żeby wilki mogły bezpiecznie poruszać się po tych terenach. A bez ziemi i władzy nikt nie posłucha, co mam do powiedzenia.

Pytanie było trudne, ale i jedno z ostatnich. Oznaczało to, że musiał się skupić na odpowiedzi. Podszedł do mównicy i postarał się być przekonujący.
- Mógłbym podać powody, dlaczego kobieta z Foster nie powinna być burmistrzem Venandi, dlaczego anarchista nie powinien nim być, tak samo właściciel siłowni, który przyszedł tu dla lansu. Nie chcę jednak aby państwo zapamiętali mnie w taki sposób. Kandyduję, ponieważ cała moja rodzina pochodzi z Venandi, to mój pradziad zakładał to miasteczko i to w moim obowiązku jest opieka nad nim, a także nad wami. Miasteczko to nie tylko domy i ulice, ale i ludzie którzy tu mieszkają. Chcę być waszym pośrednikiem. Chcę działać z wami, a nie przeciwko wam. Urzędnicy, których przyjmę, policję, którą zmienię, będą oni dla was, będą pracować dla was i waszych potrzeb, nie dla mnie. My wszyscy będziemy do dyspozycji, tak abyście widzieli, że macie realny wpływ na miasteczko. Chcę aby pewnego dnia, moje dzieci mogły wyjść z domu bezpiecznie i razem z innymi mogły pójść do szkoły, gdzie nie będą zagrożone złym towarzystwem, narkotykami, rozbojami. Nie kandyduję dla pieniędzy, jak wcześniej powiedziałem, chcę inwestować w miasteczko i jego rozwój, dlatego też kiedy zostanę burmistrzem, moja wypłata zostanie pomniejszona o 40%, a pieniądze te, pójdą na sprawy ważne, takie jak działania przeciw narkotykowe, czy otwarcie lasów.
Zaczął widzieć, że kończy mu się czas.
- Macie wpływ na to co się dzieje, to wy zarządzacie miasteczkiem, nie my, burmistrz was reprezentuje. Zastanówcie się, kogo chcecie w tej roli.
Pokazał dłonią na swoich rywali.

Jacob uważnie się wsłuchiwał w wypowiedzi swoich konkurentów, zastanawiając się jednocześnie nad tym co sam chciałby powiedzieć. Tak naprawdę nie miał pojęcia jak to rozegrać, więc był gotowy zdać się na impuls, który nim pokieruje, kiedy będzie już stał przy mównicy. Analizował sobie w myślach także usłyszane odpowiedzi na poprzednie pytania, chwilami szukając sensu w tym co wszyscy już powiedzieli, łącznie z nim. Nie żeby zaczęły go dopadać jakieś głębokie refleksje, ale z perspektywy kandydata wiedział, że i tak nawet połowa obietnic nie zostanie zrealizowana. To była tylko walka o przychylność ich obecnych słuchaczy.
- Dlaczego to ja powinienem zostać burmistrzem?- spytał i zrobił trzy sekundy przerwy, by wziąć głęboki oddech, jakby sam się wciąż nad tym zastanawiał.- A dlaczego nie? Proszę państwa, nie zrozumcie mnie źle, ale po wysłuchaniu wypowiedzi pozostałych konkurentów tak naprawdę trudno jest się do nich nie odnieść. Nie jestem jednak pewien czy chcę, by głównym filarem mojej kandydatury było właśnie porównywanie się z osobami, które, jak się okazuje, również mają sporo do zaoferowania. Tak, jestem młody jak na kandydata na burmistrza, ale uważam to za zaletę. Od wielu lat nic się tu nie zmienia, więc potrzebne jest świeże spojrzenie na ewentualne zmiany. Nie jestem także rodowitym Venandczykiem, ani nawet urodzonym Amerykanem. Uciekłem z miejsca, gdzie zmagałem się z wieloma problemami. Teraz widzę, że to miasto także je ma, ale nie chcę już uciekać. Jedynym rozwiązaniem jest zawalczenie o dobro środowiska, w którym żyjemy, zamiast palić za sobą kolejne mosty.- znowu zrobił krótką pauzę i rozejrzał się po widowni.- Tak naprawdę, moja obecna pozycja w tym mieście jest taka jak wasza. Ah, miałem się nie porównywać do pozostałych kandydatów, ale w tej jednej sprawie czuję, że muszę. Jednym z powodów, dla których postanowiłem kandydować jest to, że chcę, by na tym stanowisku była osoba, która nie będzie kolejną marionetką osób, do których obecnie należy co najmniej połowa miasta. Tenebrisowie mają tu ogromne imperium, które jak wspomniał mój przedmówca jest kontynuacją wielkiego dzieła tworzonego już od pokoleń, moje gratulacje swoja drogą. Towarzyszy mi jednak bardzo nieprzyjemne przeczucie, że gdy ktoś kto już ma tutaj tak ogromną władzę i obejmie takie stanowisko, to miasto w całości stanie się ich własnością, łącznie z każdym mieszkańcem z osobna. Chcę być burmistrzem, który będzie pilnował granicy między rosnącym biznesem w mieście, a przejmowaniem całego miasta na swoją własność. Liczę na to, że wśród was są osoby, które myślą podobnie. Dziękuję.- Jacob był opanowany i przemawiał dość spokojnie. Wrócił na swoje miejsce i czekał na kontynuację spotkania, które dobiegało powoli końca.

Wasza aż się uśmiechnął na to pytanie. Dlaczego powinien zostać burmistrzem! Ha!
I jeszcze dali mu pięć minut!
Jak podchodził do mównicy, jego nastrój najłatwiej było porównać ze starym kocurem, który właśnie zobaczył na horyzoncie podstawioną mu przez uprzejmego przechodnia makrelę. Nie da się zaprzeczyć, że dodatkowo go zachęcała poprzednia reakcja publiczności. Bo ludzie wiedzieli, że miasto było zepsute. I skąd się to brało.
- Ok, dobra, dzięki za to pytanie, uwielbiam mówić o tym dlaczego się nadaję do roboty!
Potarł lekko dłonie i zaczął wywód:
- Proszę Państwa. Sama treść tych pytań, które dostałem, świadczą o tym, że miasto jest w opłakanym stanie. Nie ma co się pieścić, że jest dobrze - nie jest, gdzie nie spojrzeć tam gówno. Ekonomia - gówno. Przestępczość - beznadzieja. I do tej pory ani poprzedni burmistrz, ani NIKT, kto miałby wpływ na to, co się dzieje, nie poprawił sytuacji.
Pokazał ramieniem pozostałych kandydatów.
- Jeden Jacob mówił tu z sensem. Bo kto odpowiada za obecną sytuację? Ja nie chcę pokazywać palcem, ale jeden z obecnych tu kandydatów już ma władzę w tym mieście, ale nic do tej pory nie zrobił, żeby ludziom żyło się lepiej. Zupełnie jakby ta powszechna bieda, przestępczość i szalejący handel narkotykami były w jakiś sposób dla niego wygodne, jakby mu nie przeszkadzały.
Wasza pokazał ramieniem Nathaniela. Nie palcem.
- W mojej rodzinnej Rosji łatwo można pokazać tych, którzy mają władzę - wystarczy znaleźć wśród biednych obywateli jednego, który wysiada w futrze ze swojego Bentleya. I dlatego uważam, że jestem odpowiednim kandydatem.
Jego głos nabrał doniosłości.
- Nie mam tu rodziny. Nie mam potężnego interesu, który bałbym się stracić. I mam bagaż doświadczeń w jednym z najbardziej skorumpowanych, zepsutych państw na świecie. I mam swoje powody - chcę, żeby moim klientom - głównie pracownikom okolicznych magazynów, bo fabryka przecież upadła - żyło się lepiej.
Odchrząknął.
- Ale przede wszystkim chcę utrącić łeb hydrze i przypalić szyję, proszę państwa. Dlatego zwracam się z prośbą o głos. Na mnie.
Wskazał się lekko ręką.
- Lub na kogokolwiek, kto nie ma interesu w utrzymywaniu tego gówna w jego obecnym kształcie. Dziękuję.

Na to pytanie chyba wszyscy czekali, nareszcie po raz pierwszy kandydaci oficjalnie opowiadali dlaczego chcą wygranej. Jak zwykle w zależności od kandydata słuchali mniej lub bardziej zaangażowani. Kiedy ostatnia wypowiedź się skończyła David znów podszedł do mównicy i wyciągnął karteczkę podaną mu przez technicznego.
-Bardzo dziękuję. Moi drodzy państwo, to wszystkie przygotowane przez ratusz pytania, z sali spłynęło do mnie jeszcze jedno. - mówiąc uniósł lekko złożoną karteczkę.
Widać nie czytał jej wcześniej zajęty obecnymi pytaniami. Teraz otworzył ją i zaczął czytać wypełniony formularz na głos.
- Pytanie kierowane do... Jacoba Parkera. Pani z widowni pyta o... - zatrzymał się jak by nie mogąc przeczytać
Nagle jego twarz wykrzywił grymas. Rozejrzał się po sali jak by mógł rozpoznać winowajczyje po... No właśnie? Po oczach?
-Dodzy państwo! Bardzo proszę o zachowanie  powagi sytuacji. To nie jest miejsce na zadawanie pytań o numer telefonu kandydata... - mówiąc złożył karteczkę i lekko ją uniósł jak by pokazywał dowód zbrodni, po czym odłożył na mównicę.
- A więc wygląda na to że kończymy. Dziękuję bardzo za wzięcie udziału kandydatą, dziękuję również państwu za przybycie. Liczę że odpowiedzi pomogą nam wszystkim w ostatecznym wyborze, jednocześnie zapraszam wszystkich do udziału w wyborach. Każdy głos ma znaczenie! - po tych słowach opuścił mównicę i scenę.
Część ludzi zaczęła wychodzić, część czekała jeszcze na to czy kandydaci zejdą do ludzi. Oczywiście na wyjście kandydatów najbardziej czekali reporterzy, trzymając w pogotowiu aparaty i kamery.

[Dziękuję wszystkim za udział w evencie. Kandydaci mogą napisać jeszcze po poście w którym opuszczają sale. Lub zostać jeszcze chwilę z wyborcami. Czas na kończące ewentualne posty do 26.06.2021]