Każdy cieszyłby się ze świadomości, że jego półkrwi posiada możliwości rozwoju, możliwości lepszego życia, ale i zarazem świadomość, że jest ktoś, ktoś starszy i bardziej doświadczony na pewno podbiła martwe serce wiekowego wampira. Maz była tylko półkrwi, córką którą odebrał kobiecie, która jego zdaniem nie miała szans na danie dziewczynie lepszego bytu. Jednak jeśli wiedział, jeśli doniesiono mu o przemianie Hiazynta, pewnie i propozycja padnie z jego strony. Pytanie tylko, czego będzie oczekiwała Virgo w zamian? Maz stałaby się może i panią Włoch, jednak to w rodzinie głową zawsze był mężczyzna, Mazikeen nie miała prawa głosu, głowa rodu podejmowała u nich decyzję a takowa decyzja padła jeszcze nim ta postanowiła uciec. Włochy zyska ten, który ją poślubi. Nic więc dziwnego, że uciekła z Włoch nie bacząc na nic i nikogo. Nie chciała być kartą przetargową, nie chciała być wykorzystywana ze względu na swoje pochodzenie a jednak. Jej pochodzenie i niewinność sprawiły, że trafiła na Hiazynta, który natomiast lubował się w jej krwi. Opuszczenie Venandii nie miało szans bytu, gdyby była czystokrwista, pewnie nawet nie związałaby się z Hiazyntem po tym jak podstępem początkowo zaczął z niej pić, jednak im dłużej spędzała czas u jego boku, im częściej była z nim, im dłużej spędzała z nim czas tym przywiązywała się bardziej a rozmowa o problemach jakie nią targały znalazły sposób na rozwiązanie ów problemu. Gdzie był wilk syty i owca cała.
- Bez obaw, Hiazynt pilnuje mnie bym się nie wpakowała w żadne problemy.
Zaśmiała się pod nosem i skinęła głową. Była wdzięczna jej za to, że miała w niej tyle wsparcia.
- Dziękuję Panienko, na pewno będę częstym gościem skoro Hiazynt panienkę trenuję to z chęcią dołączę do niego o ile to nie problem.
Zagadnęła bo jednak czemu by nie? Małe odciągnięcie uwagi zawsze było dobrym posunięciem.

Maze, Maze, Maze... Nie ważne czy mężczyźni byli królami, cesarzami czy głowami rodów. Zawsze była żona lub matka która jeśli tylko chciała mogła łagodnie kierować decyzjami mężczyzny. Nie byłam w stu procentach pewna czy to się sprawdzi na Hiazyncie... Ale też to nie ja znałam go na tyle żeby planować ślub i wspólne życie prawda? Dziewczyna musiała się jeszcze sporo nauczyć, o ile będzie jej dana na to możliwość. Inna sprawa to to że wciąż nie byłam pewna czy ojciec Maze wie... Jeśli tak, to skąd? O przemianie wampira wiedziałam ja... On i stara Estera. Ja nie powiedziałam o tym nikomu, było to dla mnie zbyt... Niewygodne, Estera zdecydowanie również się tym nie chwaliła...
- Cieszę się. - odpowiedziałam i upilam kilka łyków wina.
Postarałam się zachować neutralny wygląd twarzy, chociaż pomysł wpadania na treningi zupełnie mi się nie spodobał. Na ćwiczenia wypraszała nawet swoich poddanych, a co dopiero córkę obcego czystego.
- Jestem pewna że będzie zachwycony jeśli będziesz po niego wpadać po skończonych naszych lekcjach. Jednak na same zajęcia wstęp jest mocno ograniczony. - powiedziałam poważnie i spokojnie.
Nie chciałam żeby brała to do siebie, ale wciąż... Była córką innego rodu, z innego rodu i wolałam trzymać ją na dystans od swoich zdolności i zdolności moich nowoprzemienionych... Nawet jeśli nie grzeszyła dużą wiedzą polityczną.
- Z resztą wolała bym żeby się nie rozkojarzał... Jeszcze nieomyślnie zrobiła bym mu krzywdę gdy by się tobą zachwycał zamiast zwracać uwagę na przeciwnika. - dodałam półżartem.
- Daj znać jeśli można ci pomóc przenieść jakieś rzeczy, moi kierowcy też z chęcią ci pomogą.

To właśnie różniło Maz od innych "wolnych" wampirzyc. Inne miały na tyle odwagi, że mimo trudów nie poddawały się, jednak Mazikeen była inna. Strach przed ojcem potęgował blokadę w wampirzycy na tyle, że nie potrafiła się mu postawić. Już sama ucieczka z Włoch była dużą odwagą dla niej samej, jednak wiedziała, że nie ominie ją zbesztanie przez ojca. Tak czy inaczej będzie musiała ponieść konsekwencję swoich czynów. Chyba, że ojciec zostanie udobruchany przyszłością rodu. Kto wie, może nie będzie tak źle. Maz miała na tyle źle, że była półkrwi, nie czystą co mocno utrudniało jej pole manewru. Nie to, że nie próbowała, próbowała ale co miała poradzić. Wieści były jak ptaszki, dzisiaj były w jednym miejscu, za chwilę w innym. Na słowa Virgo, Mazikeen tylko skinęła głową. Rozumiała ją doskonale, pamiętała jak ojciec nie pozwalał by podczas jej treningów byli obecni nawet mieszkańcy domu. Wszyscy oprócz zaufanych ludzi ojca, którzy też początkowo ją trenowali musieli opuścić pomieszczenie, w którym spędzała czas na treningach. Jednak właśnie wówczas po zaledwie trzech podejściach uciekła. Nie miała zamiaru brać udziału w cyrku.
- Rozumiem. Nic nie szkodzi, poczekam aż skończycie.
Oczywiście było oczywistym, że nie będzie wówczas pojawiać się w posiadłości. Łagodne przekazanie wystarczyło by pojęła sens odpowiedzi.
- Tym bardziej, lepiej będzie jak nie będę go rozpraszać.
Zaśmiała się pod nosem jakby nigdy nic, na słowa o pomocy w przeniesieniu rzeczy zaprzeczyła lekko głową.
- Nie ma takiej potrzeby, nie mam dużo swoich rzeczy, kilka drobiazgów, które jestem w stanie sama przenieść. Ale dziękuję za propozycję.
Skinęła głową z uśmiechem na twarzy i lekko wtuliła się w Hiazynta jakby chcąc się upewnić, że nadal siedzi obok i że nie rozpłynie się niespodziewanie.

Ucieszyło mnie że tak łatwo pojęła o co mi chodziło, to oszczędziło nam niepotrzebnych przepychanek słownych które mogły by zaboleć. Nie chciałam jej naciskać ani narzucać co ma robić w czasie pobytu tutaj, ale gdybyśmy miały okazję rozmawiać w cztery oczy i przyznała by się do przerwanych treningów... Na pewno namawiała bym ją by do tego wróciła. Pozycja rodziny czy nawet ta własna nie były ochroną, wręcz działały jak przynęt. Ja żałowałam że tak późno to zrozumiałam. Jak wiele rzeczy... Ale być może Maze musi się o tym przekonać na własnej skórze... Może bolesne lekcje faktycznie były tymi najbardziej pouczającymi.
- Dziękuję - powiedziałam jedynie zdawkowo i skinęłam głową w geście podziękowania.
Dopiłam swój kieliszek wina i odstawiłam go na stolik wstając.
- Jak by co wiesz gdzie mnie szukać lub gdzie poprosić. Hiazynt, chciała bym spotkać się z tobą przed kolejnym treningiem. Musimy porozmawiać o kilku ważnych sprawach. - powiedziałam najpierw uśmiechając się do Maze a później poważniej w kierunku towarzyszącego jej wampira.
- A teraz jeśli pozwolicie, mam kilka spotkań, a noc jest krótka. - do tego muszę się przebrać... Jednak tego już nie powiedziałam.
- Jeszcze raz gratuluję. - dodałam oficjalnie i o ile nic nie dodali to skierowałam się do wyjścia.
Cały czas zachowywałam się... Profesjonalnie, spokojnie i lekko się nawet uśmiechałam. To były jednak pozory... Byłam.. Może nie zła, zirytowana to o wiele lepsze słowo.

[z.t]