Taksówka zajechała pod niski budynek. Jack zapłacił odliczoną kwotę, wysiadł i zaczął wspinać się po metalowej klatce schodowej na piętro, stając przed znanymi mu odrapanymi drzwiami. Natychmiast złapał go w żołądku skurcz, gdy zdał sobie sprawę, że nie wiedział, czy w ogóle ma klucze; nie pamiętał, co działo się miesiąc temu i czy przypadkiem nie zgubił ich po drodze. Miał na sobie zupełnie nowe ubranie (stare zostało zniszczone podczas operacji), a w środku rzeczy, które zostawił w szpitalnej przechowalni. Grzebał przez chwilę ręką w kieszeni spodni i po paru chwilach znalazł dwa klucze na kółku, wygrzebując je spomiędzy pomiętych paragonów, poplątanych słuchawek i zagubionych monet. Drzwi, jak zawsze, ustąpiły pod lekkim naporem.

W środku było bardzo duszno; gdy ostatnio stąd wychodził, zamknął szczelnie okna, bo padał deszcz. W zakurzonym, stęchłym powietrzu rozpoznał jednak jeszcze jedną nutę: zapach znajomych perfum. Zszokowało go to. On tu był? Kiedy? Jack zapalił światło i jego uwagę momentalnie przykuła kartka papieru, leżąca na łóżku. Rzucił klucze na parapet i usiadł na łóżku, biorąc do ręki list.

Jack,

mam nadzieję, że czujesz się już lepiej. Nie kontaktowałem się z Tobą do tej pory, bo tak było bezpieczniej. Obaj dobrze wiemy, kto stoi za tym całym bałaganem - i jeśli mam być szczery, jestem przerażony. Nie ufam mu. Nie po tym, co zaszło. Boję się nie tylko o swoje, ale też o Twoje życie. Jesteś teraz jedyną osobą, na której mogę polegać i której mogę zaufać, i tęsknię za Tobą. Bardzo chciałbym się z Tobą zobaczyć, gdy dojdziesz trochę do siebie - jeśli masz ochotę, odezwij się do Liama i coś ustalimy. Przez proxy jest bezpieczniej.

Starałem się zadbać o wszystko - jeśli jednak czegoś potrzebujesz, daj znać. Na łóżku znajdziesz kopertę - korzystaj i odpoczywaj.

-M


Jack przestał czytać mniej więcej na poziomie: "Jesteś jedyną osobą, której mogę ufać". Jego oczy skakały od tego zdania do następnego: "Tęsknię za Tobą". Tęsknił za nim? Zostawił mu list, specjalnie po to tu przyszedł w jego nieobecność? Jack uświadomił sobie po paru chwilach, że zrobiło mu się gorąco. Miał naraz tyle myśli, że nie mógł się na niczym skupić i w rezultacie miał pustkę w głowie. Jedno było jednak pewne: Martin zrobił to wszystko dla niego, a nie musiał. I sam czuł się zagrożony, ale nie mógł nic z tym zrobić. Gdzieś w środku Jack poczuł, że ta cała sytuacja była jak jakiś dziwny rytuał przejścia, który w niewyjaśniony sposób zbliżył go do blondyna. I choć wolałby, żeby stało się to inaczej - na przykład bez spędzenia miesiąca w szpitalu - nagle było mu zdecydowanie łatwiej znosić beznadziejną sytuację, w której się znalazł.

Przeczytał list jeszcze parę razy i zajrzał w końcu do koperty, która była pod spodem. W środku była tak ogromna ilość pieniędzy w gotówce, jakiej nigdy nie widział na oczy; wyjął pliki banknotów, przyglądając im się tępo. Wyglądały jak pieniądze z Monopoly, a przynajmniej zdawały się być równie zabawkowe. Schował tę małą fortunę z powrotem do koperty i wsadził ją do szuflady, po czym rozejrzał się po mieszkaniu.

Jego ukochana sansewieria była martwa; miesiąc bez świeżego powietrza i podlewania zrobił swoje. Zrobiło mu się na ten widok bardzo przykro, ale szybko pozbył się uschniętej roślinki, by nie przypominała mu o upływie czasu. Zamówił przez telefon pizzę i odpalił laptopa, pisząc maila do Liama, do którego nie miał numeru. Był to znajomy Martina, którego przypadkowo kiedyś poznał, a który w tej chwili miał posłużyć jako komunikacja pomiędzy nimi. Jack nie do końca wiedział, jak ma się do niego wobec tego odnosić (i czy ten w ogóle go pamięta!), ale w końcu sklecił neutralnie brzmiącą wiadomość z propozycją spotkania w weekend. Z bijącym sercem kliknął "wyślij", zastanawiając się, czy to faktycznie możliwe, że w sobotę zobaczy się z blondynem. I co mu niby powie? Że ładnie wyglądał w sukience? Jack parsknął. - Debil - Rzucił sam do siebie.

Parę godzin później leżał już w łóżku, słuchając muzyki i wpatrując się w plakaty nad głową w zamyśleniu. Dużo czasu poświęcił na gdybanie odnośnie weekendowego spotkania, ale gdzieś z tyłu głowy rósł niepokój. Coś go gryzło od wewnątrz; sięgnął po rzucone na podłogę spodnie, wyjmując ze środka wizytówkę. Dr Esna Merigold, pod spodem telefon. Wizytówka była bardzo oszczędna i dużo mówiła o właścicielce. Jack przygryzł wargę, przypominając sobie o złożonej w sali obietnicy, że zadzwoni. Ale po co? Przecież wcisnął policji kit i zamknął sprawę na kolanie. Jack podejrzewał, że Esna dobrze wiedziała, kto stał za sprawą jego dziwacznych obrażeń. Może chciała mu coś zasugerować między wierszami...?

Chłopak przypomniał sobie, choć z trudem, o dziwnym spotkaniu, które miało miejsce parę miesięcy temu w jego barze. Do tej pory niewiele o nim myślał, bo kompletnie go wtedy nie zrozumiał, ale teraz elementy zaczęły układać się w całość. Pracował wtedy na sali w t-shircie, a na rękach dobrze było widać ślady po ugryzieniu (kota, oczywiście). Zagadała go wtedy kobieta, która przyglądała mu się od jakiegoś czasu; podeszła do niego i prawie szeptem rzuciła, że gdyby potrzebował pomocy, warto odwiedzić koło łowieckie. Szybko zniknęła, nawet nie zdążył jej się przyjrzeć.

Cała ta sytuacja wydawała mu się do tej pory całkowicie bez sensu i nie umiał dojść do tego, co było przyczyną. Teraz zdał sobie sprawę, że cokolwiek ta kobieta nie wiedziała, na pewno zorientowała się, z kim zadawał się Jack. "Gdybyś potrzebował pomocy..." Oczywiście, że potrzebował pomocy. I ochrony. Ale nie chciał więcej narażać Martina. Być może Esna sugerowała mu dokładnie to samo, co tajemnicza kobieta w barze. Ale koło łowieckie? To tam, gdzie starzy milionerzy strzelali do kaczek za gruby hajs? Przecież to bez sensu. Jack obrócił się na drugi bok z jękiem bólu, gdy dała o sobie znać ręka. W jego wyobraźni znów pojawiła się surowa twarz Esny, patrząca na niego z dezaprobatą. No dobra, jutro się tym zajmie... Nie zaszkodzi zobaczyć. Najwyżej stamtąd pójdzie... Prawda?