Olbrzymie lasy ciągnące się kilometrami. Pełno tutaj starych, nie raz powalonych już przez nie jedną ulewę drzew. Są to lasy mieszane więc można tutaj znaleźć różne gatunki drzew i ziół. Jeśli nie wiesz gdzie chcesz iść i jeśli nie chodziłeś już tędy przy najmniej kilka razy lepiej się tu nie zapuszczać bo łatwo jest się zgubić w gęstych lasach gdzie każde młode drzewo pnie się jak najszybciej w górę z nadzieją na dostęp do choćby odrobiny słońca. Co więcej lepiej nie spacerować tędy nocą ponieważ z łowcy możesz stać się nieostrożną ofiara.

Popołudniowy spacer z Draculą uspokajał myśli Haretona. Puścił psa wolno, ale ten nie oddalał się zanadto. Obaj nie znali terenu i woleli się zbyt daleko nie zagłębiać. Szli raczej brzegiem lasu, wsłuchując się w leniwy szmer drzew i śpiew ptaków.
Spotkanie z przywódcą Łowców rozczarowało Earnshawa, ale z drugiej strony, dużo mu rozjaśniło. To dlatego w Venandi było tyle wampirów, bo było to miasto założone przez wampiry. A miejscowi Łowcy niespecjalnie chcieli na nie polować, póki te nie mordowały masowo. Hareton nie rozumiał tej logiki. To tak jakby nie rozbroić bomby zegarowej, bo przecież jeszcze nie wybuchła. Ale sam póki co nie mógł za wiele zdziałać. Uznał, że musi zmienić metodę działania.
Na razie jednak, rozkoszował się spacerem. Rzucał raz po raz patyki Draculi, który ochoczo je ścigał.

Szum drzew i świeże powietrze koiły myśli Łowcy. Przynajmniej tak mu się wydawało. Być może wciąż był pod wpływem magii Crystal? W tym momencie i tak nie miało to znaczenia. Liczyło się to, że może odpocząć.
Hareton uwielbiał lasy. Przypominały mu rodzinne strony. Matka już od małego powtarzała mu, że Boga szukać należy wszędzie, nie tylko zaś w kościołach. Zatem wszelkie miejsca nietknięte ręką człowieka były doskonałe dla samotnej kontemplacji.
Cóż, prawie samotnej. Earnshaw jak zawsze radował się towarzystwem swojego mało rozmownego przyjaciela. Początkowo nie zwrócił uwagi na fakt, że pies zniknął w krzakach. Był doskonale wytresowany i nie zaatakował by dzika, łosia ani żadnego innego zwierzęcia bez nakazu swojego pana. Toteż gdy rozległ się pisk Draculi, Hareton od razu zaczął podejrzewać najgorsze.
- Dracula! Piesku! - wrzasnął od razu Hareton i runął jak szalony przed siebie. Miał nadzieję, że pies wpadł co najwyżej w pułapkę na niedźwiedzie. Ale wątpił. Po pierwsze pies by dał głos, a po drugie Dracula doskonale wiedział, by uważać, gdzie stawia kroki.

Na początku Łowca chciał rzucić się od razu do psa. Ot, odruch po prostu. Zatrzymał się jednak, gdy usłyszał specyficzny chichot. Na początku podejrzewał, że jest to jakaś zjawa lub wymysł jego wyobraźni. Do tego dochodził fakt, że był rozproszony. Przez to się rozkojarzył.
Błąd.
Wampir przed nim był silniejszy od Łowcy, to pewne. Hareton nie zdążył uskoczyć, ale zachował na tyle trzeźwy umysł, by nie siłować się na ślepo. Pozwolił przyprzeć się do drzewa.
- Cóż, każdemu zdarza się popełniać błędy. Siostry czarodziejki polegały tutejsze widoki. Podobno lasy wokół Venandi są cudem.
Łowca odpowiedział spokojnie. Ale nie dlatego, że bał się wampira. Zmuszał się siłą woli, by nie patrzeć na swojego psa, tylko na przeciwnika przed nim. Ale serce Haretona pełne było strachu o towarzysza i marzył tylko o tym, by ukarać każdego, kto śmiał choćby musnąć Draculę.

Łowca skrzywił się lekko w krzywym uśmiechu. Wampir mógł być nadęty w sobie i arogancki, ale z drugiej strony miał niewątpliwie ku temu powody. Ciekawym było, czy posiadał jakieś moce. Zmysły Haretona na razie nie wskazywały, by wampiry były w szale lub nie kontrolowały swoich mocy. A to tylko utrudniało Łowcy robotę.
- Hareton Earnshaw, dla przyjaciół Harry. Zależy, kogo spytasz.
Głos mężczyzny był spokojny, ale sam Łowca nie był. Gdyby był sam, to zapewne rzuciłby się na wampira. Srebrny łańcuch ciążył mu niemiłosiernie w torbie z tyłu, ale nawet nie miał jak do niego sięgnąć. Musiał więc podjąć grę. Karty słabe, ale od czego jest blef?
- Oferta ciekawa, ale ma pewne mankamenty. Po pierwsze, mój pupil ma gorzką krew. Wybitnie gorzkae, zapewne gorszą nawet niż moja. Drugi mankament to fakt, że moja głowa również jest niespecjalnie cenna.
Łowca zrobił krótką przerwę, po czym westchnął w całkiem nieźle udawanym zdziwieniu.
- Po trzecie zaś... Naprawdę potrzeba was dwóch na mnie jednego?

Łowcy coraz trudniej było utrzymać się w rytmie rozmowy. Powód był oczywisty. Chciał wyzwolić Dracule. Nie miał jednak jak tego zrobić w tym momencie. Nawet przy założeniu, że odrzuci trzymającego go wampira, nie zdążyłhy wyszarpnąć pistoletu na tyle szybko, by wystrzelić. To nie miało prawa się udać.
- Cóż, przyznaję się, że wzięliście mnie z zaskoczenia. W otwartym pojedynku jestem zdecydowanie ciekawszą osobą.
Hareton miał ochotę wzruszyć ramionami, ale nie zrobił tego. Nie chciał, żeby wampir odkrył, że dał swojemu przeciwnikowi większą swobodę ruchów.
- To wciąż niespecjalnie widzę sens napadu na mnie, prawdę mówiąc. Nie jestem zbytnio znanym Łowcą nawet w swoich rodzinnych stronach. A co dopiero tutaj, w Venandi... Ten cały Valkyon nie byłby lepszy?
Earnshaw postanowił zagrać w głupiego Jasia. Liczył tylko na jedno - żeby ta przeklęta pijawka z tyłu zostawiła jego przyjaciela.

Wampir był silny, zdecydowanie silny. Za silny na przeciętność. I tu pojawiał się problem. Hareton stwierdził, że nie jest pewien zwycięstwa w starciu z nim. A do tego dochodził drugi wampir. Nawet jeśli słabszy, wciąż był wampirem. Nawet jeśli słabym, Łowca wątpił w jakiekolwiek szanse na zwycięstwo. Aczkolwiek...
Przynajmniej umrę z Bogiem w sercu, prawda?
Earnshaw bał się przede wszystkim o psa. Upadł z sykiem na kolana i odetchnął głęboko. Chciał już odpowiedzieć, gdy silny kopniak posłał go na łopatki. Tyle dobrze, że przewrócił się zgrabnie i upadł wygodnie w kucki. Parę oddechów pozwoliło mu się uspokoić.
Nie uspokoić. Zebrać się w sobie.
Łowca wstał powoli na klęczki. Wysunął lewą nogę do przodu i spojrzał na wampira. Uśmiechnął się paskudnie. Wyjątkowo paskudnie.
- A i owszem, kochałem i kocham czyjeś imię ponad swoje, swojej matki, swojego ojca i całej ludzkości.
Hareton był ciekawy, czy wampir wyłapie aluzje do Biblii. Wątpił, ale któż może wiedzieć? Niezbadane są wyroki boskie...
- Teraz ty mi powiedz, wampirze... Odważysz się na pojedynek ze mną bez swojego przydupasa?
Hareton podniósł się płynnym ruchem, wystawiając protezę do przodu. Wciąż skryta za materiałem rękawicy mogła stanowić przynętę. Łowca lekko zakrzywił cienie dookoła siebie. Tylko po to, żeby zaburzyć wampirowi perspektywę.

Kolejne ciosy wampira przyjmował zgodnie z starą zasadą systemy i po prostu poruszał się zgodnie z kierunkiem siły. Cały czas starał się przy tym obmyślić plan, ale troska o Dracule wciąż mąciła mu prawidłową percepcję.
- Nasza wiara? Możesz mówić, że naiwna, ale czyż to nie ona niemalże doprowadziła do eksterminacji waszego gatunku w średniowieczu?
Następne słowa wampiry zastanowiły Łowcę. Słodka Lilith? Och, to było ciekawe. Ale zbyt skomplikowane, by teraz się tym przejmować.
Łowca uśmiechnął się kolejny raz szeroko, chociaż cios w twarz sprawił, że zaczęła mu płynąć krew. Hareton postanowił to wykorzystać. Sięgnął prawą ręką do pazuchy po sztylet. Nie po to żeby go użyć. Po to, żeby odwrócić uwagę od lewej ręki.
- Wciąż, zamiast ze mną walczyć, atakujesz znienacka. Słabo to pojedynkowe. Czyżbyś się bał uczciwego pojedynku?

Wampir odrobinę dał się sprowokować, ale wciąż za mało. Niemniej jednak, nie wydawał się w jakimkolwiek stopniu być odpornym na srebro. A to jak zawsze dobrze rokowało.
- Nie przegadasz, bo wiesz, że mam rację. Czasy inkwizycji musiały być doprawdy pięknymi czasy...
Hareton przewrócił oczami z błogim uśmiechem na twarzy, który zaraz wykrzywił się kpiąco. Wziął głęboki zamach i wbił sztylet w drzewo za nim. Niezbyt głęboko. Właściwie, to nawet płytko. Na tyle, by móc go szybko wyszarpnąć, ale i na tyle głęboko, by trwał nieruchomo. Przynajmniej na razie.
- Grozisz mojemu pupilowi, przychodzisz z przyjacielem, wyskakujesz nagle z krzaków...Cóż, ja bym to nazwał po prostu tchórzostwem. A tak się chełpisz swoją siłą...
Hareton zmrużył lekko oczy. Nie po to, by widzieć lepiej. Widział w ciemności równie dobrze jak wampir, a w świetle zdecydowanie lepiej od nich. Po prostu nie chciał, by stojący przed nim krwiopijca o tym wiedział. Stanął w pozycji bojowej, trzymając prawą dłoń na drugim sztylecie z tyłu tak, by wampir nie mógł tego dokładnie zobaczyć, ale mógł z cała pewnością się tego domyślić.
- Widzisz? Teraz nie mam broni w ręce. Tak samo jak ty. Stoimy naprzeciwko siebie, jeden na jednego. To właśnie nazywam prawdziwym pojedynkiem.
Oczywiście, Hareton cały czas poruszał głównie prawą ręką, jeśli chodziło o dobieranie broni. Nie chciał, by wampir za szybko dowiedział się o jego protezie. Toteż lewą rękę trzymał z boku tak, jakby chciał jej używać tylko do ewentualnego chwytu obronnego, nie zaś dłoni, która jest w stanie używać broni. Albo być nią samą w sobie. Wampir mógł być szybki, ale Hareton wcale wiele od niego nie odbiegał. A technikę walki w zwarciu miał zapewne opanowaną lepiej siłą rzeczy.

/ Początek

Nie wiedziała już co ma zrobić ze swoim życiem. Niby planowała skończyć studia i zostać lekarką, lecz ciągle była jedna rzecz, która jej to utrudniała... Mianowicie dziewczyna była wampirzycą, a dla takich studia, a co dopiero pracowanie z ludźmi było z goła niemożliwe. Co mogła więc zrobić? Czyżby była skazana na napadanie na ludzi i ogołocanie ich z dobytku by się utrzymać? A może dalej będzie polować na wampiry i poczeka, aż w końcu odkryją prawdę i ją ukatrupią? Trudna sprawa... W każdym razie, w tę jakże piękną noc, gdy opiekunowie poszli spać, Veina wybrała się na krótki spacer po lesie. I co ukazało się jej oczom? Widok wampira z jakimś psem na rękach. Czyżby... Nie... To nie możliwe... Wampiry były zbyt nieczułe i aroganckie, by okazać serce zwierzakowi i wyprowadzać go na spacer. Poza tym pies wydawał się być w złym stanie. Czyżby więc chodziło o jego krew? Wszak Vei sama żywiła się krwią zwierząt. Ale nigdy nie zaatakowałaby czyjegoś pupila. Zawsze atakowała tylko dzikie zwierzęta. No cóż... Nie będzie się bawić w pogaduszki... Uznawała zasadę, że im mniej pijaw, tym lepiej. Wiec czas się pożegnać z życiem wampirze... Zbliżyła się do niego ostrożnie i bezszelestnie, trzymając w dłoni ostry sztylet. Następnie spróbowała poderżnąć mu gardło, wykorzystując do tego wampirzą szybkość i zręczność. Atak z zaskoczenia powinien go wybić z tropu i chwilowo oszołomić. Dzięki temu będzie mieć czas by go wykończyć niszcząc lub pozbawiając go serca.

Zgodnie z oczekiwaniami, wampir był szybki. I silny. Oczywiście, jak to zazwyczaj bywa, teoria rozminęła się z praktyką i Hareton nie był przygotowany na atak przeciwnika. Wypuścił ciężko powietrze, gdy poczuł uderzenie, ale nie stracił rezonu. Zdążył wyjąć dłoń spod płaszcza, niestety bez broni. Niemniej jednak, dzięki temu nie połamał sobie kości, gdy upadł na ziemię.
Sytuacja rysowała się niezbyt pozytywnie, natomiast zdecydowanie interesująco. Hareton nie tracił czasu na siłowanie się z wampirem. Był z góry skazany na porażkę w tym starciu, jeśli wprzódy nie osłabi wampira. A droga do tego w obecnej sytuacji była właściwie jedna. Ograniczony zakres ruchów prawej ręki przez dłoń wampira był dotkliwy, ale nie oznaczał całkowitego wykluczenia z walki przecież. Szybkim, ćwiczonym setki razy ruchem Earnshaw położył prawą dłoń na wewnętrznej części łokcia, pociągając ją mocno. W tym samym czasie proteza Łowcy wystrzeliła prosto do prawego boku wampira, wysuwając w locie ostrze, a jego jedna noga wyleciała w górę, celując w krocze mężczyzny. Oczywiście, Hareton nie wiedział, czy trafi, kopał bowiem lekko na ślepo, niemniej jednak, głęboko na to liczył. Musiał działać szybko, by nie stracić przytomności.

Mała Vei nie lubiła przegrywać. Mała Vei zawsze chciała przed śmiercią tak dokopać przeciwnikowi, by pamiętał ją do końca życia, jako swojego najgorszego przeciwnika. Tak nakazywała jej duma, która u wampirzycy była bardzo silna. Dlatego też gdy wampir przycisnął dziewczynę do ziemi, ta nie czekając na jego dalsze słowa uniosła delikatnie głowę i zawyła donośnie jak wilk. Wówczas, po do dosłownie kilkudziesięciu sekundach po lewej stronie wampira pojawiły się trzy duże wilki.
- Brać go!- zawołała Veina i na ten znak zwierzęta jak zaczarowane rzuciły się do ataku. Gryzły i szarpały wampira niemiłosiernie przez co mężczyzna niestety raczej nie mógł już dłużej trzymać wampirzycy. Jeśli tak się stało i ją puścił, dziewczyna szybko podniosła się z ziemi i stanęła tuż za nim. Następnie mocno złapała go w okolicach głowy i szyi i spróbowała skręcić mu kark. Jeśli ruch ten by go nie zabił, to przynajmniej uniemożliwiłby mu szybką walkę. Veina chciała jak najszybciej zakończyć tą walkę, ponieważ jej wampirzy zmysł słuchu sprawił, że usłyszała w pobliżu dwie inne osoby. Nie chciała, by ktoś nagle dołączył się i jej przeszkodził. Wtedy to dopiero mogłaby wpaść w poważne tarapaty i szybko pożegnać się z życiem.

Łowca skorzystał z krótkiej chwili na oddech, gdy wampir go wypuścił. Zaraz jednak znowu poczuł na swojej szyi silny chwyt wampira. Krwawiąca rana z pewnością go osłabiła, jednak nie na tyle, by go wykończyć. Nawet jeśli silnie krwawiła, to wampir miał i tak zapewne dosyć czasu, by udusić Haretona.
Pieprzona pijawka, zdechnijże w końcu...
Łowca nie mógł teraz poruszyć lewą ręką, mógł za to uczynić ruch prawą. Pozycja wampira miała oczywistą słabość, a mianowicie kompletne zachwianie środka ciężkości. Hareton rozluźnił odruchowo lewą rękę, pozwalając wampirowi na przygwożdzenie jej do ziemi. Widocznie jednak wampir w szale zapomniał, że prawa ręka ma również dostęp do broni. Hareton wykorzystał fakt, że przeciwnik naciska na lewą część jego ciała i szarpnął mocno prawym barkiem i nogą , próbując przerzucić z siebie wampira i jednocześnie wyszarpując broń zza pasa, celując tym razem ostrzem w serce wampira z boku.

Gdy wilki zajęły się ciałem wampira, Veinie nie pozostało nic innego jak pozwolić im skonsumować posiłek. Głodny wilk to zły wilk, a wolała nie stracić nad nimi kontroli. Zostawiła więc nieumarłego i wzięła na ręce psa, by zabrać go do miasta, do lecznicy. Jednak jednocześnie była ciekawa tego, co działo się za drzewami, skąd dobywały się odgłosy walki. Może lepiej więc zostawić zwierzaka w jakimś bezpiecznym miejscu i pójść sprawdzić co się dzieje? Tak... Ale najpierw...
- Pij zwierzaczku- powiedziała do pieska, po przecięciu sobie ostrzem wewnętrznej strony przedramienia. Jej krew powoli spłynęła zwierzęciu do gardła. Dziewczyna miała nadzieję, że w ten sposób wzmocni, a nawet uleczy zwierzaka. Szkoda by go było.
- A teraz dalej...- mruknęła do siebie, wstając z kucek, po czym pobiegła w kierunku odgłosów. Na miejscu zobaczyła dwóch mężczyzn. Jeden był wampirem, drugi człowiekiem. Czyżby łowca? Szlag! Nienawidziła mieszać się w ich sprawy. Zawsze istniało wówczas ryzyko, że łowca opeócz prawdziwego przeciwnika, zechciałby się pozbyć również jej. Z innej strony... Nie mogła tak po prostu stać i się gapić. Podbiegła więc szybko do wampira od tyłu, wbiła mu ostrze w plecy i pociągnęła w dół w kierunku pośladków. Chciała w ten sposób stworzyć długą, głęboką ranę, która utrudniłaby wampirowi walkę.

Gdy dotarła na miejsce, już było po wszystkim. Pozostał tylko samotny łowca i prawdopodobnie martwy wampir. Oj, lepiej się zmywać, zanim ją zauważy i postanowi zaatakować. Poza tym, kilka metrów dalej zostawiła rannego pieska, który potrzebował pomocy. Trzeba było się nim zająć i to szybko. A skoro informacje o leczniczych właściwościach wampirzej krwi okazały się mitem, jedyne co mogła zrobić, to zabrać zwierzaka do siebie. W nocy trudno było znaleźć jakiegoś weterynarza chętnego do pomocy. Tak więc zawróciła szybko do miejsca z którego wyszła i wzięła bezwładne ciało psa na ręce, po czym powoli zaczęła z nim iść w kierunku miasta.