Cała sytuacja zrobiła się wyjątkowo napięta, sam Jasper niewiele wiedział o ciąży u wampirów, był to jeden z powodów dla których zaproponował dziewczynie ochronę rodu. W końcu w starym wampirzym rodzie gdzie sukcesywnie co jakiś czas rodzi się nowe pokolenie musieli wiedzieć więcej. Teraz wampir skupił się na łowcy naprzeciwko, sprawa nie była łatwa a on coraz bardziej go irytował. Niemal miał wrażenie że mężczyzna robi to specjalnie, że liczy na to że go sprowokuje i był już naprawdę bliski tego kiedy Sonia się zerwała łapiąc łyżeczkę, może niepozorna broń jednak wampir zadziałał instynktownie kiedy Imoth syknęła na siostrę i sam szybkim ruchem zerwał się z miejsca. Nie skierował się jednak na siostrę wampirzycy tylko Haretona, kierował się prostą logiką, wątpił że Imoth zrobiła by jej krzywdę, a Sonia wbrew pozorom niewiele by zdziałała uzbrojona w łyżkę z herbaty. Co innego tyczyło się jej towarzysza, obawiał się że sprowokowany do obrony podopiecznej zaatakuje, dlatego Jasper stanął tak, że osłonił sobą wampirzycę przed nim, wodząc wzrokiem od łowcy na jego psa i z powrotem. Zapewne doszło by do nieprzyjemności gdyby nie fakt że Sonia po prostu uciekła i Hareton musiał ruszyć za nią. Do ostatniego momentu oczy wampira wlepione były w łowce, na jego słowa wampir uśmiechnął się pewnie, wręcz jak by rzucono mu wyzwanie a on właśnie podnosił rzuconą rękawice. Odczekał jeszcze pewien czas kiedy ta dwójka zniknęła za drzwiami i odwrócił się do Imoth.
- Pakuj się... - mruknął i podszedł do drzwi zamykając je.
- Tutaj nie możesz już zostać... Zatrzymamy się w hotelu żeby odpocząć i gdy upewnimy się że Tenebris ogarnęła sprawy na wzgórzu pójdziemy do niej.

Trochę nie docierało do mnie, co się dzieje. Sonia uciekła, Hareton coś pomarudził i również wyszedł. Jasper wyjątkowo poczuwał się do ochrony mojej osoby, co było bardzo miłe, ale tragizm sytuacji był taki, że dotarło do mnie jak bardzo potrzebuję pomocy Tenebris. Tych, których tak się obawiałam tyle lat.
Usiadłam na krześle, ocierając łzy, które pojawiły się z bezsilności i nawet nie wiem kiedy.
- Hotel? Niech będzie. Chyba nie ma już innego planu - dodałam ze smutkiem. Choć to nie do końca było tak. Nastał najwyższy czas, żeby ruszyć wypełnić plan. Nic mnie już nie zatrzymywało.
Wzięłam plecak, którego używałam do szkoły i wypchałam go kilkoma rzeczami, żeby mieć z czego stworzyć outfity na kilka dni. Chwyciłam kurtkę i skinęłam na Jaspera, że możemy wychodzić.

/zt