Rowena szła przed siebie nie za szybko. Ważnym było teraz przeliczyć ile udało jej się ukraść by mogła przetrwać kolejne dni. Z zadowoleniem oddaliła się jeszcze za jakąś szara brudną uliczkę gdzie skryta między murami zaczęła przeliczać pieniądze. Nie było tego za dużo tyle by przeżyć ze dwa dni jeśli dobrze to rozłoży. Wówczas dostrzegła zbliżającą się postać. Przyjrzała się uważnie i okazało się że to ten sam mężczyzna który postawił jej frytki. Czyżby zorientował się, że okradła tamtego gościa.
- Mogę jakoś pomóc?
Zapytała przyjmując że mężczyzna nie widział całego zajścia

Erneszt zamrugał kilkukrotnie, bo nie był pewien jak znalazł się w w okolicy, w której się znalazł. Miewał tak od kilku dziesięcioleci, że żył jakoś wolniej niż reszta oraz chadzał po świecie niezbyt będąc na nim skupionym. Jego wzrok od razu był zadowolony z nikłego światła panującego wokół, a nos po chwili odczuł pełen bukiet zapachów się unoszących. Niezbyt ciekawych.
Po chwili również dotarła do niego woń niezbyt świeżego ciała. Spuścił wzrok, bo blondwłosa dziewczyna coś do niego mówiła.
Zdecydował się skupić na jej słowach, niedając po sobie poznać, że czuje jej smród.
- Nie. Nie wydaje mi się. Chyba że masz coś do zaoferowania - odpowiedział powoli i bezemocjonalnie. Ostatecznie naprawdę nie miał co robić, więc może nieznajoma coś zaproponuje.

Niestety skutki przebywania w domu, w którym nie działały żadne możliwe środki jakie miała jeszcze za życia rodziców. Teraz była zdana na potoki i inne strumienie, które też przecież nie wyrastały spod ziemi. Gdy mężczyzna odpowiedział, nieco zastanowiła się nad jego słowami. Ona miała coś do zaoferowania? Ale co...jakoś nie bardzo pojmowała jego słowa. To przecież on ją musiał przyłapać na kradzieży, bo inaczej po co tutaj by przyszedł? Nie bardzo wiedziała co o tym myśleć. Nie mniej grzecznie przemilczała i nieco chrząknęła na jego słowa.
- Wie Pan co...nie bardzo mam co zaoferować. Sama nic nie posiadam...
Zaczęła niepewnie przekonana, że mężczyzna może chcieć pieniędzy albo coś w tym stylu.
- Jeśli chodzi o posiłek jaki Pan mi kupił...to oddam pieniądze.
Przyznała nieco niepewnie ściskając kilka banknotów w dłoni, którą wyciągnęła przed siebie. Nie miała nic więcej co mogłaby mu dać.

Zlustrował znudzonym spojrzeniem wystawione pod nos banknoty i machnął nonszalancko dłonią.
- Nie ma potrzeby. Co panienka robi w takich wątpliwych okolicznościach?
Młodzi ludzie nie mieli tendencji pojawiać się w zaułkach, jeśli nie byli na głodzie narkotykowym, bądź też nie zostali pozbawieni dachu nad głową przez rodzinę. Dziewczyna nie wyglądała na jedno ani drugie. Z drugiej strony ten gatunek zmieniał się tak szybko, że mógł coś przeoczyć.

Odetchnęła cicho z ulgą, że nie chciał zwrotu pieniędzy, nie mniej nie wiedziała po co za nią poszedł i co też mogła mu zaoferować skoro nic nie miała. Spojrzała na niego nieco niepewnie chowając pieniądze do kieszeni. Na jego pytanie nie wiedziała co powiedzieć. Z jednej strony nie miała nic do stracenia, z drugiej...mogła zyskać chociaż tyle, że będzie ją dokarmiał...a to już było coś! Zagryzła nieco wargę, przyglądając się mężczyźnie przez chwilę.
- Szukam miejsca gdzie mogłabym się wyspać bez obaw, że jakiś wielki pies wpadnie do domu. Tam, gdzie mieszkam teraz nie jest na tyle bezpiecznie.
Wyjaśniła nie mówiąc o tym, że jest sierotą. Jej rodzice zginęli w wypadku, ona została sama...chciała zamieszkać w domu jaki kupili, ale posiadłość była w kiepskim stanie. Musiała jakoś sobie to ogarnąć. Na razie kradła, było to jedyne wyjście na tą chwilę dla niej.

Erneszt zmierzył zimnym spojrzeniem szarych oczu dziewczynę od stóp do głów. Kolejna ludzka samotna młoda krew. Ten gatunek nie wiedział jakim darem jest potomstwo, nie doceniał i często na tym cierpiał. Wampir nie zamierzał od jakiegoś czasu już udawać człowieka, bo jego grymasy ewidentnie w oczach Homo sapiens nie uchodziły za normalne. Postawił więc na swoją codzienną zerową mimikę i odpowiedział zgodnie z prawdą:
- Mogę cię ugościć.
Nic poza tym nie zamierzał jej zdradzać. W umyśle kłębiły mu się myśli czy spróbować zrobić z niej swoją służącą, chodzący posiłek czy może przemienić i zacząć budować armię? Niemniej zdawał sobie sprawę z tego, że czasy bezmózgiej armii już minęły i powinien z każdym swoim podwładnym mieć więź. Nie przepadał za tą ideą, ale jeśli ma to pomóc w odzyskaniu należnej mu chwały i oczyszczeniu jego imienia, to da radę.
- Zwą mnie Erneszt Bathory - dodał, patrząc w jasne oczy dziewczyny i czekając na jej ruch.

Rowena mogłaby powiedzieć, że jego oczy były dziwne, tak jak i wygląd...czy raczej cera. Blady z tak jasnymi oczyma musiał chorować. Przynajmniej tak sądziła dziewczyna. Na propozycję mężczyzny niemal zamarła. Oferował jej właśnie nocleg? Wpierw posiłek a teraz to...przygryzła nieco wargę przyglądając się mężczyźnie w zamyśleniu.
- Ale ja nie mam za co zapłacić. Jeśli to nie problem to em...mogę gotować. Moja mama uczyła mnie jak gotować...a tata pokazał mi kilka przydatnych sztuczek.
Dodała zaraz nie chcąc przecież być na garnuszku mężczyzny. Mogła oferować pomoc w porządkach czy coś...nie miała przecież pojęcia kim jest jej rozmówca. A skoro oferował miejsce do spania...czemu by nie miała mu pomóc. To by była okazja na dalsze możliwości i naukę. No i miałaby w końcu z głowy ludzi, którzy ciągle by pytali o kogoś dorosłego. To była okazja jakich mało! Gdy się przedstawił uniosła brew zaskoczona. Bathory. Czyżby miał jakieś korzenie z Elżbietą Bathory? Krwawą królową? Kto wie...
- Bathory? Nie spotyka się nikogo noszącego takie nazwisko. Ale to ciekawe...czy jest Pan spokrewniony jakoś z Królową Elżbietą? Słyszałam sporo na jej temat.
Zainteresowała się i to bardzo.

Erneszt zmrużył lekko oczy. W oczach ludzkiej dziewczynki widział jedynie dezorientację, przez co był pewien, że nie wpadła na mnogą ilość innych sposobów, w jakie mogłaby się odwdzięczyć przypadkowemu mężczyźnie za taką pomoc. Zgodnie jednak z własną myślą sprzed chwili postanowił uprzedzić powolne człowiecze myśli.
- Nie obawiaj się, nie zamierzam cię wykorzystywać do nudnej kopulacji - odparł na wydechu, wzruszając lekko ramionami. Wsunął powoli dłonie do kieszeni, starając się nie być zbyt szybki. - Niemniej chyba nic poza zaufaniem mi nie możesz zrobić.
Dziewczyna w międzyczasie dopytała go o jego korzenie, na co nie umiał ukryć uśmieszku. Jego matka była znana i bardzo słusznie. Bynajmniej nie mógł się chwalić owym faktem zbytnio.
- Tak, ta sama linia. Krew z krwi możnaby rzec.

Nie do końca pojmowała o czym mówił. Jednak nie chciała w to wnikać, obiecał że nic jej nie grozi czy na pewno? Nie mogła tego stwierdzić jeśli nie spróbuję mu zaufać.
- No dobrze. W sumie nie mam nic do stracenia.
Przyznała po chwili a gdy potwierdził jej słowa i domysły uniosła brwi. Jak to mozliwe? Krew z krwi...nie, no coś musiało mu się pomylić albo go źle zrozumiała.
- Miał Pan na myśli że ta sama krew linii jakaś Pana prapra babka tak? To bardzo ciekawe. Słyszałam sporo na jej temat chociaż nie do końca pochlebnych słów. Ale jak to ludzie potrafią z każdego zrobić potwora...
Westchnęła pod nosem. Przyglądała się medycznie nie wiedząc czego się mogła po nim spodziewać. Obserwowała go w milczeniu.