Biedaczka nie miała pojęcia, że właściciel wrócił do mieszkania i mało tego, że nie był sam. W końcu to jej trochę zajęła kąpiel nie mówiąc o tym, że musiała w końcu znaleźć coś do ubrania. Mało tego, musiała w końcu zacząć działać z dokumentami odnośnie swego pochodzenia. Zaciekawiło ją przez ten czas kilka książek z których mogła wyczytać nieco odnośnie swojego pokrewieństwa z Vladem Palownikiem. Skrzywiła się nieco na samą myśl i odgoniła od siebie myśli, że faktycznie mogłaby mieć z nim coś wspólnego. Ale niestety, coraz więcej wskazywało, na to że jednak w jej żyłach płynie krew Tepesów. Przymknęła powieki i ostatecznie zamknęła książkę z nieco za bardzo zamaszystym gestem. Spragniona postanowiła poszukać czegoś do picia. Zbiegła niemal po schodach gdy nagle dostrzegła ciemną czuprynę i usłyszała głos Virgo. Pisnęła zaskoczona i cofnęła się na schodach zmieszana.
- Przepraszam...nie wiedziałam, że Państwo już są...
Wydusiła zakłopotana i zarumieniona jak nigdy. Czerwone policzki dodawały jej uroku a zmieszana mina przypominała dziecko, które przyłapało rodziców na wstydliwych scenkach.
- Em...to tego ja...pójdę na górę...
Wydusiła zaraz.

Zamrugałem na początku lekko zaskoczony, gdy czarne włosy wampirzycy pojawiły się znienacka dookoła mnie. Ale zdecydowanie podobały mi się takie niespodzianki. Ochoczo odwzajemniłem pocałunek Virgo, kładąc jej dłoń na plecach. Byłem ostatnio wiecznie zmęczony, fakt, ale na odrobinę przyjemności zawsze wykrzesze się odrobinę siły przecież. Zaraz jednak usłyszałem głos Mirabelle, który skutecznie zburzył potencjalnie romantyczną atmosferę.

- Och, nie przepraszaj, to moja wina. Zapomniałem ci powiedzieć, że wpadnie Virgo - zaśmiałem się lekko, nie odwracając jednak spojrzenia. Założyłem z góry, że skoro Bella zeszła na dół, to była ubrana. Któż mógłby mnie winić?
- Nalać ci również kieliszek? Wybacz moje maniery, ale sądziłem, że będziesz już spać, toteż przyniosłem tylko dla siebie i Virgo...

Otworzyłam usta żeby coś powiedzieć jednak wtedy usłyszałam dziewczynę. Dopiero po chwili jednak przeniosłam zaskoczone spojrzenie na nią. Zlustrowałam ją spojrzeniem szarych oczu i moje zaskoczenie zaczęło przeradzać się w złość. Wstałam odsuwając się od wampira i nerwowo przeczesując włosy.
- Co ty tutaj robisz? I do tego tak... - uniosłam lekko brew przyglądając się temu jak wygląda.
Zagryzłam lekko wargę ale próbowałam zachować spokój. Obecność dziewczyny mocno komplikowała wszystko.
- Nie trzeba... chyba lepiej jak was zostawię - powiedziałam z powagą w głosie i ruszyłam w kierunku drzwi.

Zmieszana i zarumieniona po uszy nie wiedziała jak się zachować. Na pytanie wampira nerwowo pokręciła głową, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że ten i tak nie widzi jej.
- Nie...ja wzięłam kąpiel jak Pana nie było...
Wydukała zaskoczona a gdy Virgo się odezwała poczuła się dość...niepewnie.
- Pan Roderyk pozwolił mi tutaj przenocować...ostatnie noce spałam na zapleczu...
Dodała zaraz. Po chwili dotarło do niej, jak mogło to wyglądać i spanikowana rzuciła się w stronę kobiety.
- To nie tak...niech Pani zostanie! Proszę...ja...Pan Roderyk nie powiedział mi nic to prawda...po prostu nie miałam gdzie pójść...
Jęknęła zrezygnowana ściskając nerwowo ręcznik.
- Musiałam wyprać sobie rzeczy...nie miałam nic...więc no...do diabła ja wiem, że to dziwnie wygląda...przysięgam...
Jęknęła spanikowana i spojrzała przed siebie gdzieś w dal.
- Czułam, że to zły pomysł...czułam...co ja sobie w ogóle myślałam...
Jęknęła spanikowana.

- Och, no tak, zapomniałem i o tym. Wybacz, Virgo. Zaproponowałem Mirabelle nocleg, w końcu nie wypada, by spała cały czas na zapleczu... - nie dokończyłem myśli, bowiem wampirzyca ruszyła od razu do drzwi. Złapałem ją za przegub dłoni i westchnąłem lekko.
- To nie tak, ona serio jest tu z powodów czysto praktycznych. Nie denerwuj się - dopiero po tych słowach spojrzałem w kierunku Mirabelle. Miałem zamiar rzucić jakimś żarcikiem dla rozluźnienia atmosfery, wtedy jednak dojrzałem ubiór dziewczyny. A raczej jego brak. Trudno uznać ręcznik za element garderoby. Przynajmniej mi było trudno.
- Wiesz, Mirabelle... - zacząłem powoli, nie wiedząc do końca, jak ładnie przekazać swoje myśli w sposób zrozumiały dla otoczenia - Oczywiście, łazienka jest do twojej dyspozycji i w ogóle, ale czemu nie masz na sobie...no, ubrania?

Poczułam jak Roderyk złapał mnie za nadgarstek i spojrzałam na niego smutno. Wysłuchałam obojga i westchnęłam lekko zasłaniając oczy ręką.
- Dobrze...już uspokój się... -powiedziałam spokojnie.
Zrobiło mi się żal dziewczyny i mimo że była już przecież dorosła to miałam wrażenie że dostrzegam w niej trochę dziecka.
- Ale na litość boską nie paraduj w samym ręczniku... W samochodzie mam jakieś ciuchy, mogę ci coś pożyczyć... - powiedziałam lekko głaszcząc ją po głowie po czym znów spojrzałam na wampira na kanapie.
Wróciłam bliżej i nachyliłam się dając mu całusa.
- Ale z tobą chcę porozmawiać... sama.

- Suszą się...przeprałam je...
Wydusiła cicho zmieszana nie wiedząc jak się zachować. Na słowa kobiety nieco niepewnie skinęła głową. Naprawdę nie miała niczego złego na myśli. Ba, nawet jej do głowy nie przyszło! Boże...co by o niej jej tato powiedział! Na słowa Virgo skinęła głową nieco skrępowana jej głaskaniem po głowie.
- Jeśli to nie problem...
Dodała ciszej zaciskając nerwowo palce na ręczniku zdając sobie sprawę, że w salonie jest mężczyzna. Ona dosłownie, naga pod ręcznikiem...nie, koniecznie musiała umknąć czym prędzej!
- To ja tego...pójdę do pokoju...nie będę Państwu przeszkadzać.
Dodała zaraz pospiesznie.

Zaśmiałem się lekko na słowa wampirzycy.
- Ja jestem przecież spokojny, to ty wyciągasz pochopne wnioski!
Puściłem dłoń Virgo i odwróciłem się od Mirabelle. Czułem się trochę niezręcznie mimo wszystko. W związku z tym, rozlałem wino do kieliszków. Cóż lepiej łagodzi napiętą atmosferę? Chyba jedynie wódka.
- Mirabelle, druga sypialnia jest do twojej dyspozycji. A teraz, jakbyś mogła nas na chwilę zostawić?
Cierpiałem wewnętrzne katusze. Nie wypadało mi spojrzeć teraz w kierunku Belli. A przez to musiałem mówić odwrócony do niej plecami. A to niegrzeczne.
Westchnąłem ciężko. Grzeczność jest cnotą wampirów.

Spiorunowałam wampira wzrokiem po czym spojrzałam na Mire.
- Przyniosę ci coś, zaraz do pokoju... - powiedziałam już cieplejszym tonem i wzięłam głęboki oddech.
Usiadłam na kanapie bokiem tak żeby upewnić się kiedy zniknie na schodach po czym oparłam głowę  o plecy kanapy.
- Pochopne wnioski? - zapytałam bardziej rozbawiona.
- To nie ja mam młodą dziewczynę w samym ręczniku biegającą po domu... - zatrzymałam się na chwilę i przejechałam ręką po ramieniu wampira.
- Chyba... zaczyna mi za bardzo zależeć... - starałam się powiedzieć to spokojnie ale czułam że z każdą chwilą ta rozmowa będzie coraz trudniejsza.

Bez słowa ruszyła na górę w milczeniu. Czuła się naprawdę nieswojo. Zacisnęła palce a ręczniku i już po chwili skuliła się na kanapie w drugiej sypialni. Bluzgając na samą siebie, że przecież była w domu wampira, mógł przecież tutaj wrócić w każdej chwili, a ona...ona od tak zaczęła paradować w ręczniku czekając aż jej rzeczy wyschną. Zamknęła powieki na chwilę i cicho westchnęła zasłaniając własną twarz. Chwilę tak siedziała jednak czuła zimno i postanowiła okryć się leżącym kocem. Sięgnęła do torebki wyciągając swoje drzewko i kilka notatek, które musiała sobie na spokojnie ogarnąć. Pozostawiając tym samym dwoje wampirów samych sobie.

Zaśmiałem się wesoło i pogładziłem leniwie Virgo po udzie. Nie za wysoko, coby nie przekraczać protokołu grzecznościowego. Przynajmniej na razie.
- W pewnym sensie to twoja wina, moja droga. To w końcu pracownica z twojej rekomendacji, więc to raczej co JA mam myśleć, że każesz mi się zajmować młodymi kobietami?
Obdarzyłem wampirzycę ciepłym uśmiechem i przetarłem wolną ręką oczy. Nachyliłem się do niej i delikatnie ucałowałem w policzek.
- Jesteś urocza, gdy się tak zawstydzasz, Vi...

Uśmiechnęłam się lekko i przymrużyłam oczy gdy pocałował mój policzek. "Do diabła, to mi wcale nie ułatwia" przeszło mi przez myśl do tego kiedy dotykał mojej nogi czułam przyjemne dreszcze. Widziałam jak przetarł oczy i przysunęłam się kładąc rękę na jego torsie.
- Jesteś zmęczony...wszystko dobrze? - nachyliłam się kładąc głowę na jego ramieniu i czule całując jego szyje.
- Jeśli to dalej ten sam problem... to pamiętaj że moja propozycja jest aktualna...

Ujmowała mnie jej troska. Niepotrzebna w tym momencie oczywiści, ale to wcale a wcale nie ujmowało jej uroku.
- Tylko trochę. Dużo się dzieje po prostu ostatnimi czasy, jakby nie patrzeć - wzruszyłem lekko ramieniem tak, żeby wampirzycy cały czas było wygodnie - Ale z drugiej strony, dzięki temu nie jest chociaż nudno!
Gładziłem leniwie nogę Virgo, raz po raz zaciskając mocniej dłoń na jej udzie. Spodobała mi się ta czynność ostatnimi czasy.
- Och, nie nie, bez urazy, ale krew czystych niespecjalni wzbudza we mnie dobre skojarzenia! - odparłem z śmiechem. Kiedyś mnie to przerażało, ale teraz to już były tylko wspomnienia.

Cicho zamruczałam i przymrużyłam oczy kiedy przesuwał swoją rękę po mojej nodze. Nie mogłam się też nie zaśmiać na jego komentarz.
- Co za pozytywna postawa! - przejechałam palcami po jego koszuli, zataczając okręgi przy guzikach.
Musiałam jednak w końcu przerwać tą sielankę poważnymi sprawami i cicho westchnęłam.
- Muszę z Tobą porozmawiać... - zaczęłam jednak zaraz zamilkłam układając w głowie wszystko co chciałam powiedzieć.
- Roderyku... ufasz mi? - szepnęłam lekko się unosząc żeby spojrzeć w jego oczy.

Nie lubiłem nazbyt poważnych rozmów. Sam ze sobą byłem już zdecydowanie zbyt poważny. Jednak nagła zmiana postawy wampirzycy sprawiła, że postanowiłem uciąć cisnący mi się na usta żart. Przynajmniej na razie.
- Cóż, teraz jest chyba świetny moment na rozmowę, o czym tylko zechcemy. Bella raczej nam nie będzie przeszkadzać.
Upiłem łyk wina, bardziej z przyzwyczajenia, niż realnej potrzeby. Wolałem piwo, ale głupio mi było się do tego przyznać przed Virgo.
- To dosyć intymne pytanie, moja droga, nie sądzisz? Jak powiesz mi, o co chodzi, to ci z chęcią na nie odpowiem!

Przyglądałam się jak upija wino i lekko przygryzłam wargę. Przesunęłam ręką po swoich włosach odsuwając je na plecy i oparłam się wygodniej o kanapę.
- W najbliższym czasie możliwe że będę musiała zrobić wiele rzeczy... Nie możesz wiedzieć o wszystkim a możliwe że Tobie jak i innym się nie spodobają... chciała bym po prostu żebyś wiedział że wszystko co robię i o co poproszę robię dla dobra najbliższych... - przesunęłam paznokciem po nodze wampira.
- Zrobię to też dla twojego bezpieczeństwa... - sięgnęłam po kieliszek i upiłam łyk wina skupiając się na chwilę na napoju.
- Jesteś w stanie zaakceptować że całą historię wyjaśnię ci dopiero gdy będzie po wszystkim? Wiem że mówię to bardzo ogólnikowo... - westchnęłam.
- Nie wiem co tak naprawdę ty myślisz o... naszej relacji... ale zależy mi na tobie Roderyku... chciała bym chyba po prostu żebyś zaufał mi że to prawda...

Zesztywniałem zauważalnie słysząc to wszystko. Dobro najbliższych? Robię to dla innych? Jakże dobrze znałem te słowa. Najpierw wpajane mi przez ojca, potem przez wiele wampirów, a na końcu przez Księżniczkę...I nigdy, przenigdy nie miałem zamiaru im zaufać kolejny raz.
- Och, ależ oczywiście, że nie robisz tego dla siebie, prawda? - niemalże warknąłem na wampirzycę, łapiąc nagle kieliszek zdecydowanie mocniej i krusząc go między palcami. - Maluczcy tego świata jak zawsze nie rozumieją tego, co się dzieje na górze w końcu...
Przez myśl mi przeszło, co by było, gdybym wtedy nie napił się przeklętej krwi Olch. Zapewne bym dalej mieszkał obecnie w Gdańsku. Chyba, że zabiłby mnie jakichś łowca. Cóż, dziwna myśl, jak na obecną chwilę, ale cóż na to poradzić?
- Niedomówienia, niedociągnięcia i TY mówisz o zaufaniu? Bardzo jednostronnie mi to przedstawiasz, Virgo - po tych słowach wstałem i podszedłem do drzwi prowadzących na balkon. Nie otworzyłem ich oczywiście, ceniłem sobie prywatność naszej rozmowy. Aczkolwiek mój ociekający jadem głos być może był słyszalny dla Mirabelle, jeśli ta tylko odpowiednio wytężyła swoje zmysły.

Wyprostowałam się słysząc jego ton jednak nie przerwałam ani nie wtrącałam się. Po prostu podążałam za nim wzrokiem słuchając i zastanawiając się co i ile mogę mu powiedzieć. Oczywiście chciała bym zwierzyć się ze wszystkiego co się działo i co miało się wkrótce wydarzyć jednak ta wiedza niosła za sobą realne zagrożenie. Czy nie była bym właśnie egoistyczna mowiąc mu o tym i narażając?
- Tak... Robię to też dla siebie... Chociaż nie jestem pewna czy w takim samym znaczeniu jak ty to widzisz... - wstałam i podeszłam do wampira ostrożnie kładąc rękę na jego ramieniu.
Nie byłam pewna czy jej nie odtrąci ale chciałam poczuć jego bliskość.
- Chcę żebyś wiedział... Nic. Co mówiłam ci kiedykolwiek nie było kłamstwem.. Zależy mi na tobie... Ale właśnie przez te uczucia możesz być w niebezpieczeństwie... - wolno przejechałam palcami po jego plecach i spróbowałam zbliżyć się na tyle aby się do nich przytulić.
- Czy chcę tak dużo? Jedynie tego żebyś zaufał że mimo jak może to wyglądać to zrobię wszystko żeby ci pomóc i żebyś był bezpieczny...

Nie patrzyłem na wampirzycę. Mogło to być dziecinne z jej punktu widzenia, ale po prostu miałem dziwne wrażenie, że czystokrwiści potrafią czytać w myślach przemienionych, gdy patrzą im w oczy. Toteż z tego właśnie powodu, unikałem obecnie patrzenia na Virgo.
- Zaskakujące jest to, jak szybko wszyscy odwołują się do zaufania i rzekomej pomocy w momencie, gdy nie wiedzą, co powiedzieć. A to podobno my, osoby wierzące, jesteśmy naiwni w swojej argumentacji - rzuciłem z przekąsem, wciąż na nią nie patrząc. Ale jej dłoni nie odrzuciłem.
- Nie zrozumiesz tego Virgo. Zawsze byłaś na szczytach władzy. Nie mam zamiaru ponownie słuchać kogoś, kto nie jest ze mną szczery. Nigdy więcej.

Czułam że unika mojego spojrzenia ale nie chciałam naciskać. Miał swoje powody, słuchałam go uważnie a moje ręce powoli przesówały się na jego brzuch.
- Pamiętasz co powiedziałeś mi wczoraj? W twojej sypialni? Że ważniejsze są czyny, nie słowa? - szepnęłam mu do ucha.
- Czy chociaż raz... Zrobiłam coś przeciw Tobie? Cokolwiek przez co mogłeś zwątpić w moje intencje? Nie rozumiem osób wierzących... Ale też nie oceniam... - powiedziałam szczerze.
Na jego ostatnie zdanie lekko zesztywniałam.
- Po pierwsze nie zawsze byłam jak i nie zawsze będę u władzy... Po drugie gdybym tylko mogła wybierać... To nigdy nie urodziła bym się czystą...A po trzecie... - przerwałam żeby go obejść i spojrzeć chociaż na jego twarz, na te szare oczy.
- Nie jesteś moim sługą Roderyku... Jesteś kimś znacznie więcej... I możesz mi nie wierzyć ale bardzo chciała bym ci o wszystkim powiedzieć. Co więcej liczę że dasz mi kiedyś okazję się wytłumaczyć... - spuściłam na moment wzrok.
- znaleźliśmy nową czystą która przyjechała do miasta... Wiem że obiecałam ci czystego... Nie zapomniałam o tym... Dostaniesz jego krew ale nie teraz... Katherina zostanie narzeczoną i później żoną Nathaniela... - postanowiłam przejść od razu do rzeczy bo nie byłam pewna czy mam jakiekolwiek szanse jeszcze w tej dyskusji.

- Powiedz, Odiku, jak to jest być człowiekiem?
- Źle.
- Niezwykle wyczerpująca odpowiedź, maleńki. Myślałeś kiedyś o karierze poety?
- Kiedy to sama prawda - zaśmiałem się wesoło, czyszcząc srebrne ostrze. Naturalnie, dotykałem go przez warstwę dwóch rękawic i grubego płótna - Nawet nie wiesz, moja pani, jak zazdroszczę ci bycia czystokrwistą.
- Och, nawet nie wiesz, jak wspaniale jest być czystokrwistą.
Fala wspomnień zalała mnie dosyć znienacka, ale nie na tyle, by nie pozwolić mi skupić się na tym, co mówiła Virgo. Niemniej jednak, tym bardziej potęgowały we mnie niechęć, do tego co mówiła.
- Technicznie rzecz biorąc, jestem. Co byś powiedziała, gdybym poszedł teraz do tamtej czystej czy czystego i złożył przysięgę na wierność, hmmm? - zapytałem złośliwie, nie patrząc na rozmówczynię.
- Masz doskonałą okazję, by teraz mi powiedzieć. Tak właściwie, to wciąż nie wiem, do czego zmierzasz. A z czystego już nigdy więcej się nie napiję. Nigdy.

- Że łamiesz mi serce... - powiedziałam i to z resztą prawdę bo czułam jak pomału pęka.
- Ale jeśli tego byś chciał to dała bym ci odejść... mimo że bym się martwiła... i mimo że bym tęskniła... - zacisnęłam rękę w pięść wbijając w nią  paznokcie.
- Nie... mam nadzieję że kiedyś zrozumiesz... - nie skomentowałam jego słów o czystym.
W końcu nie mogłam go zmusić a raczej nie chciałam tego robić. Jeśli tego nie chciał to obiecałam sobie znaleźć inny sposób by mu pomóc.
- Chciałam żeby to spotkanie wyglądało inaczej... ale może to i lepiej że jesteś na mnie zły... - westchnęłam.
- To nasze ostatnie spotkanie... kiedy stąd wyjdę kontaktuj się ze mną tylko jeśli na prawdę będziesz czegoś potrzebować lub w sprawach biznesowych. - powiedziałam to jak najoschlej jak tylko potrafiłam mimo że moje serce właśnie się rozpadało a w oczy aż się zaszkliły. Przez tak krótki czas ten wampir faktycznie był źródłem mojej siły ale stał się też moją ogromną słabością.

- Ja...- zawahałem się przez chwilę, ale nie dokończyłem myśli. Bo i po co? Nawet nie byłem pewien, o co chodzi wampirzycy. Nigdy nie rozumiałem tych na szczytach władzy. Zarówno jako człowiek, jak i przemieniony. Nie potrafiłem, czy nie chciałem? To już inne pytanie.
Nie patrzyłem na Virgo, zamiast tego wróciłem po prostu na kanapę i rozsiadłem się wygodnie. Cóż, komfortu własnego mieszkania nikt mi raczej nie zabierze. Nawet łowcy. Zbyt dużo świadków, by mnie tu zabić.
- Nie pozwól się zatrzymywać, panienko. W końcu masz całe mnóstwo obowiązków - rzuciłem pozornie obojętnym tonem. Nie miałem ochoty prowadzić tej rozmowy ani chwilę dłużej.

Przez moment sama nie wiem na co liczyłam, na pewno nie sądziłam że tak bardzo zaboli mnie gdy znów zwróci się do mnie "panienko". Czułam że jeśli powiem coś jeszcze to naprawdę się rozpłacze dlatego zgarnęłam żakiet i ubrałam buty po czym po prostu wyszłam. W samochodzie przypomniałam sobie o rzeczach dla Miry, zajrzałam do bagażnika skupiając się na czynności którą robiłam byle nie myśleć o tym co zaszło. Miałam w aucie sweter i białe jeansy. Wzięłam je ze sobą i wróciłam do mieszkania Roderyka. Położyłam rzeczy na kanapie i na moment się zatrzymałam.
- To dla Miry... - powiedziałam beznamiętnie po czym wzięłam głęboki oddech.
- Ja... naprawdę... kiedyś ci to wyjaśnię... - szepnęłam.
- Jeśli tylko jeszcze będziesz chciał mnie wysłuchać... - dodałam po czym wyszłam i wróciłam do auta odjeżdżając.
[z.t]

Siedziała w przydzielonym sobie pokoju w milczeniu czytając to co udało się jej zebrać. Ostatecznie i tak większa część była w dziwnym języku czego nie mogła zrozumieć i nic jej nie mówiło. Zrezygnowana zostawiła to na stoliku właśnie w chwili gdy usłyszała podniesiony głos Roderyka. Uniosła brew zaskoczona, miała okazję go na tyle poznać, że nie słyszała by kiedykolwiek odzywał się tak głośno. No ale...co ona mogła poradzić? W barze nigdy nie unosił głosu, nawet w chwili gdy Łowcy się na nią rzucali czy ona sama panikowała. Po prostu był oazą spokoju. Nie chciała też wnikać co się stało, jedyne co do niej dotarło to to, że właśnie posprzeczali się z jej winy. Przecież była naga. Nie licząc ręcznika, który zasłaniał jej ciało. Postanowiła zejść do łazienki na paluszkach by nie rozpraszać Roderyka. Nie wiedziała jak skończyła się rozmowa i czy w ogóle się skończyła bo po prostu po chwili wszystko ucichło. Pamiętała za dzieciaka jak rodzice się spierali i to głośniej niż Ci dwoje. Musiała trzymać się z dala od rodziców by nie oberwać przypadkiem. A potem...potem wszystko diabli wzięli. No ale wracając do dwojga wampirów i przekąski spacerującej po korytarzu. Właśnie schodziła po schodach nasłuchując, czy na pewno może bezpiecznie zejść. Nie widziała mężczyzny, ani kobiety więc postanowiła prześlizgnąć się do łazienki gdzie suszyła swoje rzeczy.