Brukowane ścieżki spacerowe po których za dnia spacerują rodziny, matki z wózkami przysiadają na ławeczkach a dzieci uczą się jeździć na rowerze. Nocą stają się natomiast wyludnione i słabo oświetlone, łatwo o wypadek.

Kiedy weszliśmy już do parku usłyszałam swój telefon. Kiedy zobaczyłam że wiadomość jest od Nata poczułam lekkie ukłucie w klatce piersiowej. Napisałam szybką odpowiedź, nie byłam już zła chociaż niewątpliwe miałam do niego trochę żalu. Jednak nie chciałam się kłócić a do tego czułam potrzebę go przeprosić. Schowałam telefon i pewniej złapałam rękę mojego towarzysza.
- Dziękuję... - szepnęłam i spojrzałam na wampira.

Oddychałem pełną piersią, ciesząc się spokojną chwilą i wampirzycą u mego boku. Od...dawna, zbyt dawna nie wychodziłem gdziekolwiek, jeśli nie ciążył na mnie przymus. Pogrążony w książkach, szukając sposobu, by przedłużyć swoje życie, zapomniałem po prostu żyć gdzieś po drodze.

- Dziękujesz mi za to, że twój podwładny sprząta mi mieszkanie, czy może za ofertę swojej krwi? Bo nie wiem, do czego się ustosunkować - odpowiedziałem z uśmiechem, przeplatając z Virgo ręce.

Spojrzałam w górę  obserwując wolno sunące po niebie chmur i westchnęłam zadowolona. Na jego słowa zaśmiałam się i zrobiłam dwa kroki na przód stając przed nim. Nie puściłam przy tym jednak jego ręki, podobała mi się świadomość że jest.
- Za to akurat mógł byś ty podziękować - zaśmiałam się jednak szybko spoważniałam.
- To... był długi dzień... dziękuje bo przy tobie na jakiś czas o tym zapominam. - moja powaga nie trwała długo bo zaraz uśmiechnęłam się i przeczesałam palcami włosy.
- Wybacz... to było trochę.. banalne.

Palcami drugiej ręki dotknąłem delikatnie jej twarzy, leniwie ją pieszcząc. Podążając za jej dłonią, sięgnąłem kruczoczarnych włosów i lekko się z nią drocząc, pociągnąłem nieboleśnie pojedynczy kosmyk włosów.

- Cóż, to nie jest w końcu tak, że spędzam z tobą czas za karę, moja droga. Przyjemność jest jak najbardziej odwzajemniona. - przyciągnąłem wampirzycę blisko siebie i krótko, acz namiętnie ucałowałem. Kochałem dotyk jej miękkich ust - A banalne rzeczy często są najpiękniejsze w swej prostocie.

Lekko przygryzłam wargę czując jego palce na moich włosach. Przeniosłam palce na jego twarz, gładząc jego policzek, nie chciałam się jeszcze odsuwać więc po pocałunku przejęłam inicjatywę i przysunęłam ponownie swoje usta do jego tym razem na znacznie dłuższy, namiętny pocałunek. Bardzo dobrze czułam się w jego towarzystwie jednak oderwałam się w końcu żeby kontynuować spacer. Widząc murek odgradzający trawnik od chodnika wskoczyłam na niego ostrożnie stawiając kroki żeby utrzymać równowagę.
- Czujesz się już lepiej? - zapytałam w końcu ostrożnie stawiając nogę tak żeby szpilka nie weszła między kamienie i spojrzałam na niego.

Patrzyłem z uśmiechem na akrobacje wampirzycy, zastanawiając się, czy przyjdzie się jej dzisiaj pożegnać z ukochanym obuwiem, czy jeszcze dane będzie mu trochę pożyć. Na razie jednak Virgo radziła sobie zaskakująco dobrze, ruszyłem więc obok niej chodnikiem, rzucając raz po raz na nią spojrzeniem.
- Och, tak, dziękuję. Ogółem rzecz biorąc, to są raczej chwilowe napady. Po prostu muszę pamiętać, by zjeść, zanim poczuję prawdziwy głód. - wzruszyłem lekko ramionami, przyzwyczajony do obecnego stanu rzeczy. Owszem, pierwsze kilka razy było dosyć makabrycznych dla mnie, ale z czasem nauczyłem się, jak sobie z tym radzić. - Sen dobry na wszystko!

Uśmiechnęłam się i lekko zachwiałam, kiedy obcas trochę ujechał na kamieniu. Jednak nie straciłam przez to równowagi, po prostu zrobiłam kolejny krok.
- To od początku? Od kiedy cię zmieniono? Czy jakieś wydarzenia później sprawiły że... - zamyśliłam się na chwilę nad słowami jakich powinnam użyć.
- sprawiły że tak cierpisz? - zerknęłam na niego jednak wtedy znów noga mi się poślizgnęła.

- Świeżo gdy dokonała się przemiana, czułem się jak młody bóg! Fantastyczne uczucie, zaufaj mi. Bycie człowiekiem jest o wiele nudniejsze, niż bycie wampirem. - doskoczyłem sprawnie do wampirzycy i spojrzałem na nią z uśmiechem i kpiną w oczach.
- Jesteś pewna, że ten spacer z tymi szpilkami to dobry pomysł? - po chwili, gdy odzyskała równowagę, kontynuowałem wątek - Jak już ci mówiłem, byłem młody i głupi. A potem mnie zmienili w wampira, gdy wciąż byłem młody i głupi. Domyślasz się, że to nienajlepsze połączenie - zaśmiałem się wesoło, wspominając pierwsze dni po przemianie i moją nieporadność życiową w tamtym okresie.

Zaśmiałam się gdy od razu do mnie doskoczył i przytrzymałam się na chwilę jego ramienia.
- Myślę że świetny! Zwłaszcza poczucie że gdy coś pójdzie nie tak to mnie złapiesz. - uśmiechnęłam się do niego czule i kontynuowałam spacer.
- Ludzie są dla mnie... trochę niezrozumiali. Żyją tak krótko a stawiają sobie ograniczenia, rezygnują z tego czego chcą bo ktoś może na nich nie tak spojrzeć. - spojrzałam na niego przytrzymując się latarni.
- Hmmm jak to ująłeś młody i głupi chłopak otrzymał niesamowitą moc... to faktycznie  brzmi jak wstęp do czegoś złego... I co było dalej?

Musnąłem w przelocie dłoń Virgo, gdy wampirzyca się o mnie oparła. Zastanowilem się chwilę nad jej słowami. Sam przecież wychowałem się w surowym społeczeństwie.
- Cóż, ludzie muszą się dostosować do reguł społeczności w której żyją, bo są zdecydowanie bardziej zależni od innych. Złamana noga? Trzy miesiące wyłączenia z życia i całkowitej zależności od reszty - zaśmiałem się lekko po tym, myśląc o tym, jak zmienia się perspektywa po przemianie.
- Co zaś tyczy się mnie... Gdańsk był w stanie wojny po wojnie jak się okazało. Za dużo wampirów, za mało ludzi. I mnie w tę wojnę wciagnęli. Na początku cieszyłem się jak głupi. A potem poznałem różnicę klas między przemienionymi z czystokrwistymi.

Zaczełam iść dalej wsłuchując się w jego głos. Na chwilę przymrużyłam oczy chłonąc zapachy otaczającej nas przyrody i zastanawiając się nad ludzkim życiem o jakim opowiadał mój towarzysz. Sama lubiłam przebywać z kimś jednak być całkowicie zależna od innych, to było trochę smutne. Przystanęłam na chwilę i uśmiechnęłam się smutno.
- Cóż życie wampira też nie jest idealne... - opuściłam wzrok wpatrując się w swój kolejny krok.
- jeśli chcesz znać moje zdanie... To nie ważne czy jesteś zmienionym, półkrwi czy czystym... Wszyscy mamy swoje uczucia... Przykre że niektóre rodu są bardziej nastawione na poszerzanie potęgi i siły... Traktują często niższe klasy jak... - zamysliłam się na chwilę i tym razem noga zjechała mi po murku.

- Och, ja nie mówię, że nie, po prostu ów arystokrata miał inne zdanie na ten temat i nie chciał dać się przekonać argumentami innymi niż... - w tym momencie przerwałem, widząc, jak zgrabna nóżka Virgo miast trafić w bądź co bądź krzywą posadzkę, zsuwa się po murku. Oczywiście, jak prawdziwy dżentelmen od razu ruszyłem jej z pomocą. Niestety nie przewidziałem faktu, że sam poślizgnę się na obluzowanym kamieniu i w ten sposób wylądowałem na plecach z wampirzycą na górze.
Jak się nad tym zastanowić, dla kogoś bardziej wtajemniczonego, widok musiał być przekomiczny - dwójka wampirów, która nie potrafi nawet pójść na spacer.

Kiedy spadałam byłam przekonana że mnie złapie. Nigdy nie przewidziała bym takiego obrotu sprawy, na moment zamknęłam oczy a gdy je otworzyłam wylądowałam na Roderyku okrakiem. Musiałam odsunąć włosy które rozsypały mi się na twarz i zaraz upewniłam się że mojemu bohaterowi nic się nie stało. Głupie bo i co mogło by się stać, w końcu mimo że teraz wcale nie było tego widać oboje byliśmy wampirami. Odchyliłam się z rękoma po obu jego stronach głowy i pierwszy raz od bardzo dawna po prostu wybuchłam śmiechem.
- Przepraszam... To był zły pomysł - powiedziałam lekko ocierając łezkę która pojawiła się w  moim oku.

- Cóż, musimy z pewnością wyglądać teraz bardzo dostojnie! - stwierdziłem, zastanawiając się, co by teraz powiedzieli co poniektórzy przedstawiciele naszego gatunku, widząc naszą nieporadność życiową.
- Ale muszę powiedzieć, że z tej perspektywy wyglądasz jeszcze bardziej kusząco Virgo - zaśmiałem się lekko i przesunąłem ręką po biodrze wampirzycy.

Rozejrzałam się po  alejce.
- Na szczęście jesteśmy sami... - powiedziałam ściszonym głosem i uniosłam lekko brew.
Cicho zamruczałam czując jego rękę i przesunęłam się siadając na nim wygodniej. Nachyliłam się tak nisko że moje usta były tuż przy jego a włosy lekko łaskotały jego twarz.
- Uwielbiam twoje komplementy wiesz? - szepnęłam i pocałowałam go namiętnie, przygryzając jego dolną wargę.
- Znowu przerwałam ci historie... - zaśmiałam się i spojrzałam na niego łobuzersko.

Odwzajemniłem z ochotą namiętny pocałunek partnerki i zadrżałem lekko, gdy mnie przygryzła. Wplotłem wolną dłoń w jej kruczoczarne włosy i powoli po nich pogładziłem.
- Teraz już wiem! - zaśmiałem się lekko po tych słowach i spojrzałem z uczuciem na Virgo. - Co zaś się tyczy mojej historii... Cóż, jest długa stosunkowo, bez przerw w niej zanudziłbym cię na śmierć moja droga.

Moje oczy zdawały się błyszczeć.
- Roderyku... nie nudzisz mnie... nigdy - szepnęłam mu do ucha i pocałowałam w nie po czym w szyje czując pod ustami jak w jego żyłach krąży krew. Lekko uszczypnęłam to miejsce zębami.
- Ale jeśli chcesz zrobić przerwę... - kontynuowałam pocałunki schodząc po szyi w dół.
Zatrzymałam się na moment żeby rozpiąć górne guziki jego koszuli.
- To teraz? - było ciemno ale całując go znalazłam bliznę po ukąszeniu i pieściłam to miejsce językiem.
- Tutaj? - oderwałam się na chwilę żeby spojrzeć mu w oczy.
- Na kamieniach? - zaśmiałam się lekko.

Kusiła...za bardzo kusiła. To było aż niezdrowe, ale kto by się nad czymś takim zastanawiał w tym momencie? Jednak coś innego zaprzątało mi głowę w tym miejscu...

- Nigdy, powiadasz? Przypomnę ci jeszcze kiedyś te słowa - błysnąłem kłami w uśmiechu, po czym w ciszy rozkoszowałem się przez kilka uderzeń serca jej pocałunkami. Pozwoliłem jej na chwilę pieszczot. Nie chciałem jej przerywać. Ani teraz, ani nigdy.

- Uwierz mi, kamienie absolutnie mi nie przeszkadzają, ale... - wskazałem dłonią za Virgo - Czarna olsza. Wolałbym tutaj nie zostawać, jeśli będziesz dla mnie tak kochana.

Odwróciłam się w kierunku który wskazywał i odsunęłam kilka niesfornych kosmków swoich włosów za ucho. Niechętnie odsunęłam się od niego i wstałam.
- Czarna olsza? To po prostu drzewo czyż nie? - zdałam sobie sprawę że mam trochę ubrudzone ziemią spodnie więc pośpiesznie je otrzepałam. Przyglądałam się koronie drzewa która lekko poruszała się na wietrze i skrzyżowałam ręce na piersi.

Wstałem zaraz za wampirzycą i zapiąłem koszulę. Paroma szybkimi ruchami oczyściłem swoje ubranie i poruszyłem parę razy ręką. Ot tak, z starego przyzwyczajenia. Przechyliłem lekko głowę, przyglądając się liściom delikatnie kołysanym wraz z wiatrem.

- Cóż, pamiętasz wątek walki z czystokrwistym? Otóż spieszę donieść, że ja tego starcia absolutnie nie wygrałem. A mieliśmy przewagę liczebną sześć do jednego. Skończyło się pojedynkiem. Pozostawiam twojej wyobraźni, jak wyglądali moi... towarzysze - po tylu latach, słowo "przyjaciele" wciąż bolało.

Kiedy wstał spojrzałam na niego i już miałam rzucić coś w stylu "Wystarczyło powiedzieć że nie chcesz" jednak zauważyłam jego poważną minę i pozostałam cicha. Kiedy powiedział o próbie pokonania czystego szeroko otworzyłam oczy.
- Sześciu... Roderyku... - westchnęłam.
Zdawałam sobie sprawę że taka grupa przemienionych miała niskie szanse na przetrwanie takiego starcia z czystokrwistym wampirem. Posmutniałam gdy wspomniał o swoich towarzyszy ale z drugiej strony poczułam też gniew. Zacisnęłam palce na swoich rękach.
- Przykro mi... ale jak tobie się udało?

Rozczuliło mnie jej westchnienie. Sięgnąłem do niej dłonią i przyciągnąłem blisko do siebie. Pocałowałem ją krótko, by następnie ujął jej główkę jedną ręką, a drugą położyć na jej plecach. Gładziłem je powoli, gdzieniegdzie zatrzymując się na chwilę.

- Jak udało mi się co konkretnie? - zapytałem, lekko się drocząc z wampirzycą. Mimo, że samo wspomnienie masakry było bolesne, to pewnego rodzaju ponura satysfakcja po dziś dzień mnie cieszyła.

Chwyciłam jego dłoń zamykając w swoich i pocałowałam. Zaraz potem odsunęłam się i wciąż trzymając jego dłoń pociągnęłam go za sobą. Odciągnęłam go kawałek od drzewa które zaczęło nawet mi wydawać się upiorne. Czułam że będzie miało swój udział w tej opowieści i nie chciałam żeby przypominało mu jeszcze bardziej o tych chwilach. W końcu doszliśmy do niewielkiego stawu gdzie usiadłam na ławce.
- Jesteś tutaj... przeżyłeś a z tego co zrozumiałam... twoi towarzyszę nie.

Rozsiadłem się wygodnie obok wampirzycy, obejmując ją ramieniem. Chwilę patrzyłem na spokojną taflę wody i westchnąłem z zadowoleniem. Z uwagi na pochodzenie, widok taki zawsze mnie uspokajał.
Zaraz zwróciłem się do wampirzycy i lekko zacząłem bawić się jej włosami. Raz jeden kosmyk, raz drugi, czasami delikatnie muskałem jej szyję. Drugą ręką zastukałem parę razy w oparcie ławeczki.

- Martwi, co do jednego. Ale ten czystokrwisty... Cóż, zgaduję, że też nie żyje obecnie, ale śmierć była dla niego wybawienie. Moja pani nie była znana z łaskawości ani złotego serca.